ช่วงเวลาที่กลับ “บ้านสวน” เป็นช่วงที่ผู้เขียนได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ทั้งกายและใจ เพราะจังหวะชีวิตจะเคลื่อนไหวช้าลงมากๆ ตามปกติเมื่อผู้เขียนกลับบ้านก็จะไม่ค่อยได้ออกไปไหนถ้าไม่จำเป็น ไกลที่สุดก็คือ ออกไปทำบุญที่วัดซึ่งอยู่ห่างจากบ้านในระยะที่พอเดินไปได้แบบยังไม่ทันรู้สึกเหนื่อย

แต่ครั้งนี้ผิดปกติไปจากเดิมเพราะผู้เขียนต้องไปช่วย “อา” ซื้อของที่ “ตลาดแม่กลอง” เราเดินออกจากบ้านมารอรถสองแถวประจำทางที่ศาลารอรถประจำหมู่บ้านตั้งแต่ประมาณ 09.00 น. มีเพื่อนบ้านนั่งรออยู่ก่อนแล้วร้องบอกว่า เพิ่งพลาดรถเที่ยวก่อนหน้านี้ไปแป๊บเดียวเองเดินออกมาไม่ทัน แล้วเราก็เลยนั่งคุยสัพเพเหระกันไป มีเพื่อนบ้านอีกคนหนึ่งมาสมทบบอกว่าตั้งใจจะไปไหว้ “หลวงพ่อบ้านแหลม” ก็เลยได้จับกลุ่มคุยกันต่อ คุยกันจนจบไปหลายเรื่องแล้วก็ไม่มีวี่แววว่ารถจะมาซักคัน “อา” ของผู้เขียนเริ่มกังวลว่าผู้เขียนจะหงุดหงิดรับไม่ได้ เลยหันมาถามว่า “รอนาน เบื่อหรือยัง” ผู้เขียนไม่รู้สึกหงุดหงิดจริงๆ เพราะเราไม่ได้รีบร้อนอะไร ไม่ได้นัดใครไว้ บอก “อา” ว่าไม่ต้องห่วง “สบาย สบาย” รถมาเมื่อไหร่ เราก็ได้ไปเมื่อนั้น แล้วเราก็รอกันไป คุยกันไปอยู่ประมาณ 1 ชั่วโมงครึ่ง รถประจำทางจึงค่อยๆ เคลื่อนตัวมาอย่างใจเย็น ประมาณ 10.30 น. เราจึงได้เดินทางออกจากหมู่บ้าน

คนขับรถใจเย็นมากๆ ขับกินลมชมวิวไปเรื่อยๆ ไม่รีบร้อน ผู้โดยสารในรถ 7-8 คน ก็นั่งคุยกันไป ส่วนใหญ่เป็นเรื่องเศรษฐกิจ-ปากท้องของแต่ละครัวเรือน ของแพง รายจ่ายเพิ่ม รายได้คงตัว เรื่องการเมือง- เกี่ยวกับนายกรัฐมนตรีคนใหม่ เรื่องราวความเคลื่อนไหวต่างๆ ที่เกิดขึ้นในหมู่บ้าน เป็นต้น

ส่วนผู้เขียนถือโอกาสนี้นั่งชมทิวทัศน์สองข้างทางอย่างใจเย็นด้วยเช่นกัน ได้เห็น “ความเปลี่ยนแปลง” ต่างๆ ที่เกิดขึ้นอย่างชัดเจนเต็มตา ที่จริงกว่า 10 ปีมานี้ ช่วงเวลาที่นั่งรถกลับบ้านก็เห็นอยู่แล้วว่ามีความเปลี่ยนแปลงแบบค่อยเป็นค่อยไปเกิดขึ้นมาตลอด แต่ช่วง 3-4 ปีหลังที่ “การท่องเที่ยว” ของจังหวัดอยู่ในกระแสความนิยมอย่างสุดขีด ความเปลี่ยนแปลงจึงเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว อาคารพานิชย์มากมายทั้งที่ก่อสร้างเสร็จแล้ว และกำลังก่อสร้าง ร้านขายสินค้าประจำถิ่นบ้าง มาจากต่างถิ่นบ้าง ป้ายโฆษณารีสอร์ท โฮมเสตย์ ผุดขึ้นมาเต็ม 2 ข้างทาง บดบังทัศนียภาพของ “สวนมะพร้าว” และ “พืชสวนผสม” นานาชนิดที่ขึ้นแซมกันเป็นทิวแถว เขียวขจี อย่างที่ผู้เขียนชินตามาตั้งแต่เด็กเสียจนเกือบหมด... อย่างนี้แล้วต่อไปเราจะมีอะไรไว้ให้เป็นที่รื่นรมย์ และเป็น “จุดเด่น” ให้นักท่องเที่ยวได้มาร่วมชื่นชม...

ปลาทูแม่กลอง

19 กันยายน 2551