“ วันนี้ยิ้มแย้มแจ่มใส พรุ่งนี้หัวใจผะผ่าว”          

     ลมหนาวเย็นสบายๆ ดอกไม้แสนสวยชูช่อต้อนรับบัณฑิต ในวันที่สดใสเบิกบานแห่งชีวิต ที่มีศักดิ์และสิทธิ์เต็มตามที่ปริญญากำหนด พ่อแม่และญาติๆต่างร่วมปลึ้มปิติยินดีในวันนี้ด้วย ครูบาอาจารย์สบายใจที่พายเรือแจวส่งลูกศิษย์ขึ้นฝั่งฝัน ที่สุดของที่สุด..ไม่มีประเทศใดในโลกเสมอเหมือน คือการรับพระราชทานปริญญาจากพระหัตส์สมเด็จพระเทพฯ  วันนี้จึงเป็นวันแห่งความภาคภูมิใจทวีคูณสำหรับเยาวชนคนไทย    

    สภามหาวิทยาลัยอุบลราชธานี ครูบาอาจารย์เฝ้ารับเสด็จอย่างพร้อมเพียง ภาพนักศึกษายืนรายเรียงรับเสด็จ เป็นสายธารสีทองที่มหาวิทยาลัยตั้งปณิธาน เพื่อนๆญาติๆ  ชวนกันมามอบช่อไม้แสนหวานพร้อมกับคำขานจับใจ แลกยิ้มแจกสุขสนุกสนานปานยืนอยู่บนสายรุ่งที่โค้งฟ้า..          

โชคดีเถิดบัณฑิตน้อย                   

     สิ่งที่คอยอยู่ภายหน้าเป็นสนามชีวิต ชีวิตที่สดๆร้อนๆ ชีวิตที่เต้นไม่มีจังหวะ ไม่มีกรอบ ไม่มีทฤษฎีกำกับ มีกลไกสังคมเป็นผู้ออกข้อสอบ ที่จะทดสอบวิชาความรู้ที่เล่าเรียนมาอย่างเข้มข้น เธอจะพบกับหลักสูตรชีวิตในมิติที่กว้างและลึกล้ำ ที่มีการแข่งขันอย่างมีชั้นมีเชิง เธอจะต้องเอาชีวิตเข้าไปเผชิญกับความจริง ที่สำคัญจะต้องอยู่กับความจริง และสู้กับความจริงให้ได้            

      อย่าท้อถอย         

      อย่าตัดสินใจอะไรง่ายๆ         

      อย่าหลงทางผิด         

      ถ้ามีปัญหาอะไรกลับไปหาอ้อมอกพ่อแม่     

      ศ.ดร. กนก วงค์ตระหง่าน อาจารย์ใหญ่ผมอีกท่านหนึ่ง..สะท้อนว่า..วันนี้ลูกหลานเรายิ้มแย้มแจ่มใส วันต่อไปจะเป็นยังไงก็ไม่รู้  บางคนอาจจะน้ำตานองหน้า วิตกกังวลเรื่องหางานทำยังไม่ได้ บางคนหันรีหันขวางไม่ทราบว่าจะตัดสินใจวางชีวิตไว้ตรงไหน อาจารย์ที่สอนที่ปรึกษาช่วยอะไรไม่ได้แล้ว ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน          

      มีคำถามตามมา.. ทำไมบัณฑิตต้องเข้ากรุงไปหางานทำส่วนใหญ่  หลักสูตรการเรียนมันสูงเกินไปที่จะมาทำงานใช้ชีวิตในบ้านเกิดอย่างนั้นหรือ ทำไมวิชาความรู้มันถึงมีขีดจำกัดอย่างนี้ด้วย  วิชาทำอยู่ทำกิน วิชาพอเพียงที่พูดกันปาวๆ อยู่ไหนหนอ 

   ·       วิชาที่ไม่ต้องทิ้งถิ่นมีไหม

   ·       วิชาที่สามารถอยู่กับพ่อแม่ช่วยพ่อแม่มีไหม

   ·       วิชารักบ้านเกิดอยู่บ้านเกิดมีไหม

   ·       วิชาพึ่งตนเองช่วยตัวเองมีไหม