ตกเครื่องบิน
สมัยท่านสุนทร(ภู่) อย่างมากก็จะแค่เจ็บอกเพราะตกต้นตาล “..อันอ้อนตาลหวานลิ้นแล้วสิ้นซาก แต่ลมปากหวานหูไม่รู้หาย” เมื่อคืนนี้นั่งส่งบล็อกกว่าจะได้ ก็ปล้ำผีลุกปลุกผีนั่ง เสียเวลาไปมาก นอนไม่หลับหยิบหนังสือมาอ่านเพลินไม่ได้ดูเวลา ตี5พนักงานโทรมาปลุกให้เตรียมตัวไปสนามบินสุวรรณภูมิ ก็เกิดความคิดบ้าๆว่าทำไมจะต้องกระหืดกระหอบไปใช้บริการบริษัทการบินแสนห่วยพวกนี้ด้วย เราเดินทางด้วยยานพาหนะอย่างอื่นก็ได้นี่ เมื่อคิดได้ก็นอนต่อสบายใจเฉิบ
สรุปว่าวันนี้ทอดหุ่ยอยู่กรุงเทพอีกวันหนึ่ง3ทุ่มคืนนี้ ถึงจะขึ้นรถไฟฉึกฉักๆๆไปถึงสถานีบุรีรัมย์ประมาณตี4.25น.เดือดร้อนคนมารับอีกแล้ว ไหนๆก็ไหนๆ ขอเล่าเรื่องไปประชุมที่สำนักงานคณะกรรมการอุดมศึกษาดีไหมครับ ขอยกเอาบางประเด็นมาเล่านะครับ ..มีการรำพึงถึงคุณภาพการศึกษา ทุกท่านเห็นว่าคุณภาพของเด็กที่ส่งมาให้มหาวิทยาลัยนั้น ผลการเรียนของเด็กต่ำ มหาวิทยาลัยไม่สามารถรับหรือคัดเลือกเด็กที่มีผลการเรียนดีเป็นส่วนใหญ่ได้ ก็คัดกันไปตามมีตามเกิด ได้ออกแบบการรับเด็กนักศึกษาหลายวิธี รับโดยตรง รับแบบโคต้า รับแบบวิธีพิเศษ ฯลฯ ทั้งหมดนี้เป็นข้อจำกัดเฉพาะหน้า ยังหาทางออกที่ชัดเจนไม่ได้
ท่านผู้ทรงคุณวุฒิแนะนำว่า มหาวิทยาลัยควรต้องมีนโยบายเตรียมเด็กหัวแหลมร่วมกับโรงเรียนหรือสถาบันการศึกษา จัดโครงการเรียนล่วงหน้าให้กับเด็กๆ อาจจะดูแลกันตั้งแต่อยู่มัธยมต้นก็เป็นได้ คณาจารย์ก็ได้แต่รับฟัง ถ้าอาจารย์ไม่ยอมเหนื่อยมากขึ้นทุกอย่างก็เหมือนเดิม แต่ละปีก็จะแย่งกันช้อนเด็กผลการเรียนดีมาเข้ามหาวิทยาลัยของตน ส่วนมากก็จะทำกันอยู่แค่นี้ นอกจากนั้นก็เรื่องมหาวิทยาลัยออกนอกระบบ นี่ก็ยังยักแย่ยักยันฟันธงไม่ได้ว่าจะตัดสินใจอย่างไร เพราะไม่แข็งแรงพอที่จะยืนอยู่บนขาตัวเอง
เรื่องคุณภาพของบัณฑิตทุกระดับมีการทบทวนกัน ทุกมหาวิทยาลัยควรจะมีแผนยกระดับมาตรฐานการศึกษาที่หวังผลได้ จึงมีเรื่องที่ต้องสะสางและปรับปรุงกันในหลายจุด ปัญหามันสุกงอมมากขึ้น ซับซ้อนมากขึ้น แต่กระบวนการแก้ไขและพัฒนาระบบการศึกษา มันเชื่อมโยงกันทั้งระบบ ตั้งแต่ชั้นอนุบาลไปจนถึงมหาวิทยาลัย ไม่สามารถที่จะตัดตอนเอาเฉพาะช่วงนั้นช่วงนี้มาใส่ตะกร้าล้างน้ำได้ ควรจะเอื้ออาทรความรู้ระหว่างกันอย่างเป็นระบบ ทำอย่างไรปัญหาการศึกษาถึงจะวิ่งอยู่ในลู่เดียวกัน ดูแลกัน ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน รับผิดชอบร่วมกัน
ขอให้ถือว่าการศึกษาเป็นหน้าที่ของคนไทยทุกคนที่จะช่วยกันเป็นเจ้าภาพ ถ้าประชาชนดูดายเฉยเมย หรือลอยเพการศึกษา การศึกษาก็นับวันจะสึกกร่อน ถ้าวันใดประชาชนลุกขึ้นมาเรียกร้องหาคุณภาพของการศึกษา วันนั้นละครับ ระบบการศึกษาจึงจะขยับ รัฐบาลจึงจะเขยื้อน การศึกษาจะไม่ถูกคุมกำเนิดความก้าวหน้าเช่นที่เป็นอยู่นี้ เราช่วยกันชี้ชวนให้ประชาชนลุกขึ้นมาทวงถามคุณภาพการศึกษามากๆ จนเกิดเป็นกระแสประชาคม และยกขึ้นเป็นวาระแห่งชาติ วันนั้นละครับรัฐบาลถึงจะหันมาแก้ไขปัญหาการศึกษาอย่างจริงจัง ช่วยกันสะท้อนคิดเรื่องนี้อย่างเป็นระบบดีไหมครับ อย่าเอาแต่อมยิ้ม..จะมาอารมณ์ดีในช่วงที่มีวิกฤติการศึกษา ไม่บ้าก็เมาครับผ๊ม!
ความเห็น (12)
พ่อครูขา
แต่หนิงอยากตกรถด่วน ขก-มค ตั้งแต่วันศุกร์จังเลยเน้อ... อิอิ แบบนี้พ่อก็ อยู่เที่ยวกทม.อีกตั้งหนึ่งวันสิคะเนี่ย..
ส่วนหนิงพรุ่งนี้ก็จะไปเป็นนักเรียนต่อค่ะ
- ไปๆ มา ๆ ก็เป็นงูกินหาง การปฏิรูปการศึกษาไม่รู้จะไปทางไหน
- เปลี่ยนกฎหมายก็แล้ว เปลี่ยนรัฐบาลก็แล้ว เปลี่ยนรัฐมนตรีก็แล้ว เปลี่ยนองค์กรโครงสร้างก็แล้ว ขึ้นเงินเดือนก็แล้ว
- สงสัยต้องเปลี่ยนหัวใจที่ไม่ได้เสริมใยเหล็กของคนการศึกษาทิ้งให้เป็ดกิน
อ๊ะๆ อย่าเปลี่ยนหัวใจพี่นะคะอ.ขุน พี่ก็คนการศึกษาอ่ะ เพียงแค่ไม่ใช่อาจารย์หรือครูเท่านั้นค่ะ ยังพยายามทำงานการจัดการศึกษาของผู้พิการต่อไป ไม่ว่าเขาจะเข้ามาด้วยคะแนนสูงหรือต่ำค่ะ นี่ไง เมื่อลูกจะมาเรียนภาษาเวียดนาม ( 1 )
วันนี้ครูบา เลยได้อยู่กรุงเทพฯ อีกทั้งวัน หลังตกเครื่องบิน....
ตอนนี้ผู้ใช้บันฑิตก็บ่นๆ กันแล้วค่ะ ปัญหาด้านการศึกษา ความเห็นส่วนตัวนะค่ะ...โทษกันไปโทษกันมา แยกกันทำงานค่ะ แบ่งกันเป็นส่วนๆ ไม่เชื่อมโยงกัน...ปรับปรุงหลักสูตร ปฏิรูปกันก็แล้วก็ทำไมยังยิ่งแย่ลงไปเรื่อยๆ ก็ไม่ทราบนะค่ะ ... สมัยก่อนคนเข้าเรียนระดับมหาวิทยาลัยเมื่อเข้ามาแล้วก็ตั้งอกตั้งใจเรียนกัน แต่เดี๋ยวนี้ส่วนใหญ่เอาใจใส่ต่อการเรียนน้อย ไปสนใจเรื่องความบันเทิงฟุ่มเฟือยซะมาก...ที่ประชุมคณาจารย์ก็บ่นกันเยอะค่ะ...
การแก้ไขปัญหาคงต้องร่วมมือกันในทุกส่วนที่เกี่ยวข้อง แก้ไขกันเป็นระบบ เชื่อมโยง สอดประสานกัน ... มองในภาพองค์รวมทั้งหมด เป็นขั้นตอน เป็นระบบค่ะ...ใครทำอะไร มีหน้าที่อะไร โยงไปถึงอีกฝ่ายแล้วต้องทำอะไร...เริ่มตั้งแต่บ้าน พ่อ-แม่ โรงเรียน อนุบาล ประถม มัธยม อุดมศึกษา...ชุมชน สังคม ประเทศ ต้องร่วมด้วยช่วยกัน ถ้าตระหนักว่าการศึกษามีความสำคัญจริง...
- ผมเห็นมหาวิทยาลัยคัดแต่เด็กเก่งๆๆ
- แล้วเด็กไม่เก่งหัวปานกลางแบบเด็กน้อยบ้านนอกคล้ายผม จะให้ไปเรียนที่ไหนดี
- ถ้าไม่มีการจัดการศึกษาที่เป็นระบบ
- สกอ ได้แต่ประชุม แล้วไม่ได้ดำเนินการอะไร
- การศึกษาบ้านเราวิกฤติแน่ๆๆครับพ่อ
- การสอนและการสอนไม่สอนคล้องกันเลย
- สงสารเด็กๆๆ มาช่วยกันตะโกนดังๆๆดีกว่าเผื่อจะมีคนได้ยินบ้าง
- ขอบคุณครับพ่อ
ควรพัฒนาการเรียนตั้งแต่ระดับอนุบาลนะครับ...พื้นฐานนี้สำคัญที่สุด..เด็กจะสนใจอะไรก็เตรียมให้พร้อมก่อนห้าขวบครับ...แล้วมันจะต่อยอดที่ดีเอง...
โอชกร
เรียน ท่านครูบาฯ ที่เคารพ
ที่พุดมาก็มีเหตุผลนะครับ แต่สำหรับครูที่ไม่ได้ทำงานในมหาวิทยาลัยเนี่ย จะทำยังไงดีละฮะ ถ้ามหาวิทยาลัยเขาไม่เอาด้วย โรงเรียนของเราก็ "บ้านนอก" เสียเหลือเกิน หรือคนเป็นครูต้องเปลี่ยนนิสัยอะไรไปอีกครับ
ขอบคุณครับ
ท่านครูบาฯครับ ขออนุญาติคัดลอกข้อความดีๆบางส่วนนะครับ ผิดพลาดอันใดขออภัยในที่นี้ด้วยครับ
เอาเลย ท่านหมีแพนด้า
- ไม่รู้ว่าท่านพ่อครูบาฯ กลับโดยรถด่วน ข.67 มิฉะนั้นผมจะไปส่ง เพราะว่าเมื่อคืนผมก็นอนอยู่หัวลำโพงครับ
- เรื่องการศึกษายังไม่มีความคิดเห็นครับ
- การศึกษาจะพัฒนากว่านั้นเยอะ
- ถ้าไม่บ้ากับตัวเลขประเมินหลอก ๆ เช่น ติด 0 ,ร , มส. ไม่เกิน 5% ทั้งที่ความจริง ปึกแป้นปีกมีมาก ๆ ๆ ๆ
- แต่ผู้บริหารทำใจยอมรับไม่ได้ เพราะกลัวหน้าแตก ไม่ได้หน้า
- บีบบังคับครูใจง่ายยอมยกเมฆหลอกชาวโลกไปเรื่อย ๆ เลยทำให้นักเรียนได้ใจ ยอมรับความโง่โดยดุษฎี
- ผู้ปกครองก็ไม่สนใจลูกหลาน บ้างานหาเงินหาวัตถล่อใจให้ไปโรงเรียน
- ลูกหลานจึงมีหน้าที่รับจ้างเรียนมากกว่าตั้งใจเรียน
- ถ้าประเทศไทยเอียงได้ตามน้ำหนักความปึกของสมองของนักเรียนและอดีตนักเรียน รับรองตอนนี้ประเทศไทยเอียงกะเท่เล่แล้วค่ะ