ผมพยายามเข้าไปเขียนแสดงความคิดเห็นบันทึกของอาจารย์หมอJJในตอนเช้าแต่พยามเท่าใดก็ไม่สามารถเขียนได้ จึงเอามาเขียนต่อที่บันทึกของผมเองและจะลิงค์ไปยังบันทึกของอาจารย์

อาจารย์หมอ JJ เขียนเรื่อง การจัดการความรู้ เราจะเรียนรู้จาก ตัวอย่างที่ดี หรือ ตัวอย่างที่เลว

ผมแสดงความคิดเห็นไปแต่ไม่จบจึงเอามาต่อที่บันทึกตัวเเอง ผมแสดงความคิดเห็นว่า การแลกเปลี่ยนเรียนรู้ในกลุ่มชาวบ้านอีสานมีคำหนึ่งที่พวกเรารู้สึกคือการแลกเปลี่ยนเรียนรู้แบบ  เว้านัวหัวม่วน

เว้านัวหัวม่วน หมายถึงการสนทนาแลกเปลี่ยนที่ได้สาระและสนุกสนานมีข้อขัดแย้งพอเพียงในการปรุงแต้งการสนทนาให้พอสมควรกล่าวคือ

ในวงสนทนานั้นควรการพูดคุยที่รื่นรมย์ในความรื่นรมย์นี้ผมอาจจะเปรียบไปกับสุนทรียสนทนาแบบอีสานคือ

การเสนอแนวคิด ประสบการณ์ของตนเองทั้งที่ประสบความสำเร็จ การเสนอเรื่องที่ประสบความสำเร็จจะทำให้คนอื่นนำเอาไปใช้ประโยชน์ได้หรือบางคนอาจจะเสนอแนวคิดดีเพื่อทำให้ประสบความสำเร็จยิ่งขึ้น

การเสนอแนวคิดที่ตนเองทำล้มเหลวหรือความล้มเหลวของคนอื่น ชาวบ้านจะแสดงทัศนะในเชิงวิจารณ์ แสดงปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับความล้มเหลว แสดงทางออกของตนเองต่อความล้มเหลวนั้น

ผมว่าในวงเว้านัวหัวม่วนนั้นได้เรียนรู้การทำงานจาก Best and Bad Practice  เพียงแต่สำนึกในการพูดคุยแลกเปลี่ยนนั้นอยู่ที่ทุกคนรู้ว่าควรลดข้อวิจารณ์ให้อยู่ในขอบเขตที่พอเหมาะ   ไม่ใช่ห้ามไม่ให้มีเพราะการมีความคิดที่แตกต่างจะช่วยปรุงการสนทนาให้นัว(กลมกล่อม พอดี ม่วนชื่น)