“......ด้วยมนุษย์ พูดกัน ทุกวันนี้    ไม่มีที่ ยึดหน่วง เหมือนห้วงเหว 
ไม่มีรส หมดเนื้อ เหลือแต่เปลว       พูดเหลวเหลว มีมาก ไม่อยากฟัง
แต่รักกัน สัญญา สารพัด                ยังทิ้งสัตย์ เสียไพล่ ไปใช้ถัง
เมื่อต่อหน้า ว่าดี ไม่มีชัง                ไปลับหลัง แล้วก็ว่า สารพัน.......”

    ผมขึ้นต้นด้วยการยกส่วนหนึ่งจาก  "นิราศทวาราวดี"  บทประพันธ์ของหลวงจักรปาณี  (มหาฤกษ์) ทั้งนี้.....มิได้หมายความว่า ผมจะเขียนถึงเหตุการณ์บ้านเมืองนะครับ 

     เมื่อปี คศ. 1989 ดร.มาซารุ อิโมโต นักวิจัยชาวญี่ปุ่น ได้ทำการวิจัยศึกษาเกี่ยวกับผลีกของน้ำ ได้ค้นพบว่า จิตของมนุษย์และสภาพแวดล้อมรอบตัวนั้น มีผลต่อการก่อตัวของผลึกน้ำ เขาได้เขียนหนังสือจากงานวิจัยของเขาชื่อ Hidden Messages in Water และตีพิมพ์ขายทั่วโลกได้มากกว่า สี่แสนเล่ม เขาได้ทำการพิสูจน์แล้วว่าความคิดและความรู้สึกของมนุษย์นั้นสามารถเปลี่ยนแปลงโลกในสามมิติได้ 

     เขาได้ใช้กล้องจุลทรรศน์ที่มีกำลังขยายสูงถ่ายภาพในอุณหภูมิต่ำ ในช่วงที่ผลึกน้ำพึ่งก่อตัวใหม่ๆ ซึ่งน้ำที่อยู่ในสภาพต่างกัน จะก่อตัวเป็นผลึกไม่เหมือนกัน โดยน้ำที่มาจากสถานที่ตามธรรมชาติจะก่อตัวเป็นผลึกที่สวยงามกว่าน้ำที่เก็บตัวอย่างใกล้ๆ กับโรงงานอุตสาหกรรม และน้ำจากพื้นที่ที่มีมลภาวะเป็นพิษนั้น จะไม่ก่อตัวเป็นผลึกเลย

     เสียงเพลงก็มีอิทธิพลต่อผลึกของน้ำเช่นกัน เพลงที่มีความไพเราะ จะก่อผลึกเป็นรูปร่างสวยงามไม่เหมือนกัน  เมื่อทำการเปรียบเทียบผลึกของน้ำที่ก่อตัวโดยไม่ได้รับการอวยพร เทียบกับน้ำที่ได้รับการอวยพร พบว่า น้ำที่ได้รับการอวยพรนั้นมีผลึกสวยงาม โดยน้ำที่ไม่ได้รับการอวยพรไม่ก่อตัวเป็นผลึก

    เขาใช้ตัวอักษรปิดไว้ที่ภาชนะใส่น้ำ แล้วทำให้ก่อตัวเป็นผลึก ก็จะได้ผลึกรูปร่างที่ต่างกันออกไป โดยข้อความที่มีความไพเราะจะช่วยให้น้ำมีผลึกที่สวยงามมากกว่าข้อความที่เต็มไปด้วยความรุนแรง

     นอกจากนี้ ดร.มาซารุ อิโมโต ยังได้ทดลองกับข้าว โดยการแยกข้าวที่หุงแล้วเป็นสองขวด ขวดหนึ่งเขียนคำว่า “ขอบคุณ” อีกขวดหนึ่งเขียนว่า “ไอ้บ้า” แล้วก็พูดใส่ข้าวทุกวันเป็นเวลา 1 เดือน ผลปรากฏว่า ข้าวในขวดที่พูดคำว่า "ขอบคุณ" มีกลิ่นหอมเหมือนส่าเหล้า ส่วนข้าวที่ฟังคำว่า "ไอ้บ้า" จะเน่าและมีสีออกดำ

     หลังจากนั้น ได้มีหลายคนทดลองตาม ผลออกมาเหมือนๆ กัน มีอยู่บ้านหนึ่งได้ลองเพิ่มข้าวอีกขวดหนึ่ง ข้าวขวดนี้ ไม่ติดฉลากอะไร ไม่พูดอะไรกับมัน และไม่แยแสมันด้วย ผลออกมาก็คือ ขวดที่ไม่ได้รับการสนใจ ไม่แยแส อยู่ในสภาพที่เน่าดำยิ่งกว่าขวดที่โดนด่าว่า "ไอ้บ้า" เสียอีก อาจสรุปได้ว่า การที่ไม่สนใจไม่แยแสนั้น ทำให้เจ็บปวดมากกว่าการโดนดูถูกเสียอีก

     การทดลองเหล่านี้แสดงให้เห็นว่า คำพูดทุกคำพูดของเรา จะส่งผลถึงสิ่งต่างๆ หมด แม้ว่าสิ่งนั้นจะเป็นสิ่งไม่มีชีวิตก็ตาม การด่าว่าใส่คนอื่นจะส่งผลมากกว่าที่เราคิด เช่นเดียวกับการพูดดีๆ ให้คนอื่น ก็ได้ผลมากกว่าที่เราคิดด้วย

     ภูมิปัญญาโบราณที่ให้เราขอบคุณและสำนึกบุญคุณในอาหารและน้ำ หรือธรรมชาติทุกอย่างที่เรานำมาใช้ในชีวิตประจำวัน นั่นคือ เพื่อเปลี่ยนอาหารและน้ำ ให้กลายเป็นผลึก หรือสิ่งที่ดีงามก่อนส่งผ่านเข้าสู่ร่างกาย รวมถึงการแผ่เมตตาให้กับตัวเองด้วย ซึ่งก็คือการโปรแกรมให้เซลล์ทุกเซลล์ในร่างกายเราสามารถรับรู้ได้ถึงเจตนาอันดีงามของเรา และปรับเปลี่ยนเป็นอนุภาคที่ดี อันไม่ก่อให้เกิดโรคร้ายต่างๆ ในร่างกายตามมาด้วย

รูปผลึกน้ำที่ได้ยินคำว่า "รัก/หรือคำยกย่องชมเชย"    

รูปผลึกน้ำที่ได้ยินว่า "คุณทำร้ายฉัน,ฉันจะฆ่าคุณ"

รูปผลึกน้ำจากเขื่อนฟูจิวาร่า หลังผ่านการสวดมนต์

รูปผลึกน้ำจากเขื่อนฟูจิวาร่า ก่อนนำมาทำน้ำมนต์

        นายเอลเม่อร์ วิลเลอร์ นักจิตวิทยาชาวอเมริกันได้รวบรวมทำเป็นสถิติไว้ว่า โดยเฉลี่ยแล้ว มนุษย์พูดกันคนละประมาณ ๓๐,๐๐๐ คำต่อวัน และหากนำเอาคำพูดเหล่านี้มาพิมพ์เป็นหนังสือ เราจะได้หนังสือเล่มย่อม ๆ วันละเล่ม
       อย่าถามเลยว่า....มนุษย์ให้ความสนใจกับคำพูดประจำวันของตัวเองบ้างหรือเปล่า ว่า คำพูดเหล่านั้นได้ให้คุณให้โทษแก่เขาเพียงใด

       คำพูดเมื่อหลุดออกจากปาก จะพุ่งเข้าสู่หูผู้ฟังทันที ไม่มีอะไรมายับยั้งได้ และจะสำแดงอิทธิฤทธิ์ ถ้าไม่เป็นการสร้างมิตรก็ต้องก่อศัตรู

      คำพูดเป็นทั้งยาบำรุงจิตใจให้เกิดพลังเข้มแข็ง มานะ อดทน หรือตรงกันข้าม อาจทำให้ท้อถอยหมดกำลังใจ หรือเสียผู้เสียคนไปเลยก็มี
      โดยเฉพาะคำพูดของคุณครู ที่พูดกับเด็กๆ ของเรา ท่านแน่ใจหรือยังว่าเป็นคำพูดประเภท "พูดแต่ดี" ไม่ใช่ "ดีแต่พูด" ก่อนที่จะพูดโปรดคิดเสียก่อนว่า เป็นยาพิษหรือน้ำผึ้ง

      ขอลงท้ายด้วยนิราศภูเขาทอง  
".....ถึงบางพูด พูดดี เป็นศรีศักดิ์       มีคนรัก รสถ้อย อร่อยจิต

แม้นพูดชั่ว ตัวตาย ทำลายมิตร       จะชอบผิด ในมนุษย์ เพราะพูดจา…"