ต่อจาก บันทึกการเดินทาง 4-10 ธ.ค.51 ภาคเหนือ ตอนที่ 2

ตอนที่ 3
ส.6 ธ.ค.51 6โมง ขยับตัวและหยิบกล้อง เพื่อจะไปถ่ายรูปพระอาทิตย์ขึ้น เดินไปยังอาคารที่เป็นที่พักของกลุ่มผู้หญิง ซึ่งส่วนที่พักอยู่ด้านล่างของจุดชมวิวด้านแม่น้ำโขง

หมอกเยอะมาก ไม่เห็นพระอาทิตย์ จน 7โมงกว่าคณะก็ย้ายไปยังพระธาตุพุทธนิมิตเจดีย์ ซึ่งก็อยู่บนเขาที่ติดกัน

ณ จุดนี้มองวิว แม่น้ำโขงและฝั่งประเทศลาวสวยงามมาก
คณะก็ย้ายลงไปยังวิหารด้านล่าง พร้อมเข้ากราบนมัสการเจ้าอาวาส

สายแล้ว กองทัพก็เดินด้วยท้อง และนั้นก็เป็นข้าวต้ม บวกกาแฟ ของวัดนี้เติมกำลังให้พร้อมเดินทาง
แล้วก็เดินทางกันไปไหว้พระธาตุจอมกิตติ ที่อยู่ห่างไปไม่ไกลเกิน 5 กม.

ใช้เวลาไม่นานก็ออกเดินทางต่อ และแล้วผมก็ไม่สามารถตามคณะไปยังพระธาตุปูเข้า บ้านสบรวก อ.เชียงแสน เลยเดินทางไปรอที่วัดดอยเวา เข้าไหว้พระธาตุดอยเวา อ.แม่สาย พร้อมชมวิวทิวทัศน์เมืองท่าขี้เหล็กแห่งพม่า

ชมวิวฝั่งไทยและพม่าจนอิ่มตาแล้วก็เดินทางไปยังดอยแม่สลอง ซึ่งเส้นทางนี้ลาดชัน และโล่งจนเห็นสันเขาที่มีแต่ถนนและหญ้า ว่าง่ายๆ ป่าไม้ แทบจะหมดเขาแล้วนะครับ เหลือก็แต่พืชไม้ไม่ใหญ่
จนมาถึงร้านซาลิมา ตอนบ่าย2 พบกับท่านพี่แดง สว.เตือนใจ ดีเทศน์ หญิงนักสู้นักพัฒนาเพื่อชาวเขาแห่งเชียงราย และเป็นการเติมอาหารกลางวันซึ่งเป็น ข้าวซอย บนดอยอร่อยและอิ่ม จริงๆครับ

จากทานข้าวซอย ก็ย้ายกันไปที่ร้านกาแฟ เติมความสดชื่นจากกาแฟ วิวทิวทัศน์ และเสียงหัวเราะ

ผ่อนคลาย หนังท้องและอารมณ์แล้ว ก็ได้เดินทางไปยังมูลนิธิพัฒนาชุมชนและเขตภูเขา (พชภ.) ซึ่งหนทางจากลาดยาง เป็นคอนกรีต และเป็นถนนดิน
ฟังการดำเนินงานของมูลนิธิจาก สว.เตือนใจ ดีเทศน์ พร้อมเยี่ยมชมบ้านพัก ในการนี้ น้องจิ ขับกล่อมอีแซว ให้คุณป้าที่ดูแลบ้านพัก และคุณป้าก็ร้อง ตอนย่อน ในแบบฉบับคุณป้าให้ทุกคนฟัง

รับฟังการดำเนินงานแล้วก็ยังนึกภาพไม่ออก เลยขยับรถไปดูหมู่บ้านชาวเขากันถึงที่บ้าน

ชมกันจนหมดแสงฟ้า คณะทั้งหมดต้องขยับกลับลงมาพักกันที่แม่จัน

ถึงที่พัก ก็ร่วมทุ่ม ย้ายสัมภาระที่ต้องใช้เข้าห้องพัก แล้วก็ร่วมรับประทานอาหารเย็น ที่หลากหลาย
อิ่มท้องแล้ว ก็ร่วมพลคนมีเฮ กันที่ห้องประชุม ดูภาพถ่ายที่ร่วมกันถ่ายมา2-3วัน พร้อมถ่ายทอดความรู้สึกนึกเห็นเป็นมาแห่งเฮฯ6 ของแต่ละคน จนเที่ยงคืน ก็ย้ายไปตากน้ำค้างที่แรงมหาศาล แต่ก็มิได้หวาดกลัวกันแต่อย่างใด ทั้งหมดก็ร่วมกันปล่อยโคมไฟ กันอีกครั้ง และร่วมด้วยช่วยกัน เขียนข้อความด้วยไฟเย็น
เขียนกันแบบคัดลายมือ เริ่มเป็นรูปร่างได้ก็ตอนตี1 เป็นนักเขียนหัดขีดยามดึก กันจริงๆ

หัวถึงหมอน ห่มผ้า ก็ห่มตาทันที

ติดตามต่อที่ บันทึกการเดินทาง 4-10 ธ.ค.51 ภาคเหนือ  ตอน 4