“คนเราต้องการเพียงความมั่นคงทางจิตใจ

คนที่เรียนสูง ๆ โดยส่วนใหญ่ เขาไม่มีความมั่นคงทางจิตใจ

เพราะคิดว่า สิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ยังไม่มั่นคงพอ”

          คำพูดนี้ของครูหนูเคยเขียนไว้ในบันทึก จดหมายถึงครู ι ๙ มกราคม ๒๕๕๓

วันนี้หนูมานึกย้อนในตนเอง ที่ผ่านมาหนูทำตามข้อวัตรแทบทุกอย่าง แต่หนูยังขาดหลักของใจ ใจหนูสั่นคลอนไปมา คร่ำครวญเหมือนกำลังหาอะไร หาที่ยึดหาที่พึ่ง วิ่งไปตามคนโน้นที วิ่งไปตามคนนี้ที ใจวิ่งไปวิ่งมา

ความปรารถนาของหนู ณ ตอนนี้คือ อยากจะช่วยเหลือ และให้กำลังใจ แม่ผู้ให้กำเนิดและอาจารย์ผู้ให้ชีวิตใหม่

หนูมาทบทวนในตนเอง อืม การที่เราจะช่วยเหลือใคร นั่นหมายถึงว่า เรา ต้องช่วยเหลือตนเองได้ก่อน พึ่งตนเองให้ได้ก่อน

หนูถามตนเอง

“อะไรหล่ะที่จะทำให้หนูพึ่งตนเองได้”

คำตอบก็คือ

“ปฏิปทา ในตนเองที่มุ่งมั่นและมั่นคงไงหล่ะ ไม่ใช่ใคร ไม่ใช่บุคคล ไม่ใช่ครู”

ตัวหนูนี่แหละ ต้องยืนหยัดให้ได้ ด้วยพลังภายในของตนเอง

 ครูท่านเหนื่อยมามากแล้ว สมควรแก่เวลาที่ท่านจะได้ผ่อนแรงแล้วนะ

แกต้องพึ่งตนเอง อย่างเข้มแข็ง สู้ก่อน สู้เองก่อน

 ศัตรูที่ต้องสู้ ที่ต้องเผชิญไม่ใช่ใครที่ไหน

สู้กันกับเจ้ากิเลสภายในใจนี่แหละ

ใครจะว่ายังไง ใครจะเห็นยังไง ช่างเขา เราไม่เกี่ยว เราเป็นธรรมดา ธรรมชาติของเรา เกิดมาเพื่อเรียนรู้ ทำหน้าที่ให้ดีที่สุด

นอนมามากแล้ว เหลวแหลก เหลาะแหละมามากแล้ว ต่อไปก็ตั้งใจสร้างเหตุ ให้ถึงพร้อม

“ตั้งใจใช้ชีวิตนะ” 

คำนี้คือ คำกล่าวสุดท้ายก่อนจากกันเมื่อวาน