จากที่ตั้งใจกับตนเองว่าจะมั่นคงในข้อวัตร แต่ด้วยการทำงานและการเตรียมการต่าง ๆ ทำให้หนูไม่ได้ไปวิ่งในตอนเช้าวันนี้ ในใจหนูเป็นรุ่มร้อน ไม่สดชื่น ไม่รู้ว่าสาเหตุคือ ใจ ให้อภัยตนเองไม่ได้ หรือว่า ร่างกายไม่ได้ถูกกระตุ้นขับของเสียออกจากกาย

แต่จะด้วยอะไรก็ไม่อาจทราบสาเหตุ แต่ผลที่ปรากฏตอนนี้คือ กายไม่สดชื่น ใจไม่สดชื่น

ระลึกถึงคำสอนครูว่า

 "หายใจ ๆ ถ้าหายใจเป็นแล้วจะรู้ธรรมชาติของตนเอง"

"เราไม่ใช่ผู้บรรลุธรรม จึงต้องอดทนให้มาก ๆ" 

 

หนูได้แต่ระลึกขอโทษร่างกายนี้ที่เช้านี้ขาดความเมตตาที่ไม่ได้พาไปเคลื่อนไหวออกกำลังกายอย่างทุกวัน แต่ก็พยายามหายใจ ขอใช้ลมหายใจที่มี ช่วยผ่อนคลายสิ่งต่าง ๆ เพื่อไม่ให้ร่างกายถูกทำร้ายมากกว่าที่เป็น

แม้ลมหายใจเข้ายังฝืดเคืองไม่สบาย แต่ก็จะพยายามอยู่กับลมหายใจต่อไปค่ะ

แม้จะมีเสียงคร่ำครวญว่า "เมื่อไหร่จะหายใจเป็นสักที"

ก็พยายามทำความรู้มัน ที่มีเสียงซ้ำเติมไม่เมตตาตนเอง

วันนี้จึงมาถึงที่ทำงานเช้ากว่าทุกวัน ในใจเหมือนพึ่งรู้ว่า โดนความคิดตนเองหลอกว่ามีเวลาไม่พอออกกำลังกาย แต่ทุกสิ่งที่มันเกิดขึ้นดีเสมอ

เช้านี้ได้เรียนรู้ใจตนเอง ว่าถ้าตั้งใจมากกว่านี้ก็จะปฏิบัติตามข้อวัตรได้ และทำสิ่งอื่น ๆ ได้ด้วย

อีกประการ คือ มาทำงานเช้าได้ คุยปรึกษากับน้องที่จะสอนงาน ด้านต่อไป ปรับจูนทัศนคติ ทำความเข้าใจงานของน้อง เพื่อให้เกิดการพัฒนาไปพร้อม ๆ กัน

นี่แหละหนอ ที่ครูท่านสอนเสมอว่า

"ทุกสิ่ง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันดีเสมอแหละ"