ภาพวิดิทัศน์ของพยาบาลชุดสีชมพู ดูแลคนไข้ด้วยแววตาแห่งความห่วงใย สัมผัสผู้ป่วยด้วยความเอาใจใส่ ภาพที่พยาบาลตัวสูงโน้มตัวลงเอามือมากุมมือของผู้ป่วย ICU ที่นอนใส่ท่อ สีหน้าของผู้ป่วยแม้จะเจ็บปวด แต่ ณ ขณะที่มือเธอสัมผัสนั้น ใจหนูสะเทือนว๊าบ

รู้สึกตื้นตันดันขึ้นมาจากอก ขนลุกจนน้ำตาทะลัก

ภาพแห่งความซาบซึ้งใจ ที่สัมผัสได้จากวิดีทัศน์ แววตาแห่งความสุขในการทำ R2R ความสุขที่ฉายสว่างด้วยประกายแห่งสายตา เรื่องเล่าในวิดิทัศน์ ทำให้ไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้ ทั้งหนูเองและพี่ที่นั่งข้าง ๆ เราทั้งคู่ก็ได้รับกระดาษชำระมาซับน้ำตา จากผู้หญิงในวิดิทัศน์ (พี่โย๋ ชลภัสสรณ์) ที่ทำให้เราทั้งคู่ร้องไห้ ความตื้นตันใจยากจะบรรยาย

ณ นาทีนั้น แม้ทราบอยู่แล้วว่าเราทั้งสามต้องได้ดู แต่ห้วงเวลานั้นเป็นความประทับใจในความรู้สึกที่สัมผัส ดีใจที่ได้เห็นความงดงามทั้งผู้นำพา (พี่กะปุ๋ม) ให้เกิดสิ่งดีงาม และผู้คนอื่น ๆ ที่เขาร่วมกระบวนการสร้างความดี ผลักดันให้การทำวิจัยเกิดมีในจิตวิญญาณของคนหน้างาน

เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุนในความรู้สึกของหนู มีเพียงสิ่งเดียวที่เคลื่อนไหว คือ ภาพในวิดิทัศน์กับการรับรู้ในตนเอง มันช่างเป็นเรื่องราวที่งดงาม รดรินลงในใจ

ความหนักอึ้งเหน็ดเหนื่อยมลายหายไป มีเพียงความรู้สึกตื้นตันใจ ประทับใจ จนแทบจะเอ่ยถึงเรื่องนี้เมื่อไหร่น้ำตาก็พาลจะไหลให้ได้

เวลาล่วงเลยไปจนถึงช่วงบ่าย ได้มีโอกาสไปนั่งฟัง R2R2I ตาบอด โรงพยาบาลศูนย์ขอนแก่น เหมือนนั่งฟังเรื่องเล่าเคล้าน้ำตา แต่เป็นน้ำตาของผู้ฟังอย่างหนู ซาบซึ้งใจกับจิตวิญญาณแห่งความเป็นหมอ ที่น้อมรับความผิดพลาดด้วยใจที่หนักแน่น จากกรณีศึกษาที่ดังทั่วข่าวหนังสือพิมพ์ในช่วงต้นปี 2553

“ที่ออกมาก็ด้วยสำนึก ตรงนี้เองที่เราสอบผ่านเพราะเรามี AAR กันทุกวัน และสร้างมิตรภาพให้เกิดขึ้นทุกขณะ เราดูแลด้วยหัวใจความเป็นมนุษย์”

คำพูดเหล่านี้ ฟังลึกซึ้งนัก ความรู้สึกที่สัมผัสได้ ทำให้ใจหนูสั่นสะเทือนนึกย้อนถึงความยากลำบากในการฝ่าวิกฤต ณ ขณะนั้น การได้ฟังในห้องนี้ คำอีกคำที่ก้องอยู่ในหัวใจคือ

“พลังอำนาจแห่งคำขอโทษ”

I’m sorry

I did it

I harm you.

น้ำเสียงของพี่พยาบาลที่เอ่ยคำเหล่านี้ อย่างจริงใจ ปนเสียงเครือ กระตุ้นให้น้ำตาหนูไหลพรากได้อย่างเข้าใจอกเข้าใจ ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ณ นาทีนั้น เป็นเหมือนการได้ฟังบทเรียนอันยิ่งใหญ่ บทเรียนของหัวใจแห่งความเป็นมนุษย์ ที่พร้อมจะเยียวยามนุษย์ด้วยกัน ด้วยพลังในด้านดีให้ถึงที่สุด  

แล้วท่านปิดท้ายการนำเสนอด้วยข้อความว่า

“ทำดีโดยไม่ต้องขออนุญาต

รับผิดชอบโดยไม่ร้องขอ

วิกฤตที่เกิดขึ้น คือ โอกาสพัฒนา

ทุกคนเป็นกำลังใจให้กันและกัน

รพ.ขอนแก่นฝ่าวิฤตครั้งนี้ด้วย

ชาวรพ.ขอนแก่น มีผู้บริหารที่นโยบายชัดเจน

ภาวะผู้นำโดดเด่น

การสื่อสารดี ทั้งในและนอกองค์กร

การทำงานเป็นทีม”

เป็นความงดงามที่ได้รับโอกาสในการนั่งฟังบทเรียนจากวิกฤต เป็นครูที่ยิ่งใหญ่ในใจ หลังได้รับฟังเรื่องนี้ เป็นความรู้สึกตื้นตัน จนอยากจะเดินไปกอดและขอบพระคุณผู้นำเสนอ ที่ช่วยรดรินหัวใจที่หยาบกระด้างด้วยความงามของการกระทำด้วยหัวใจของความเป็นมนุษย์

กลายเป็นว่าทั้งเช้าและบ่ายของการเข้าร่วม มหกรรม R2R ครั้งที่ 3 ในวันที่ 14 กรกฎาคม 2553 นั้น ทำให้หนูต้องหลั่งน้ำตาแห่งความปีติทั้งเช้าและบ่าย และอยากจะขอบอกว่า

 “ขอบพระคุณค่ะ ที่จัดเวทีแห่งความงดงามให้หนูได้รับโอกาส รับฟังเรื่องดี ๆ ในวิถีแห่งการทำงานอันงดงามค่ะ”