ข้าพเจ้าจะบอกกับน้องๆ เสมอว่า “ความสุขของข้าพเจ้า” ที่มีต่อการเดินทางนั้น คือ ความมหัศจรรย์ของชีวิตเสมอ หลายครั้งหลายคราภายใต้ความเบิกบานใจ ขณะที่เดินทางและเคลื่อนไหว จะทำให้เกิดสภาวะคลิกในหลายๆ เรื่อง นำพามาสู่ความเข้าใจในเรื่องราวและความเชื่อมโยงของสรรพสิ่งต่างๆ...
เมื่อวาน (๑๔ สิงหาคม ๒๕๕๒) ข้าพเจ้าขับรถกลับมาตามเส้นทางเดิมจากยโสธรมุ่งหน้ามาที่ขอนแก่น แม่และครอบครัวอาใหญ่เดินทางมาก่อนหน้านี้ตั้งแต่เช้า เพื่อที่จะได้ทันมาทำเรื่องเข้านอนโรงพยาบาลได้ทันตามที่หมอนัด ...
มันคือ ความไว้วางใจของการเดินทาง...
ที่ไม่ต้องเร่งรีบ...เพราะไม่ว่าเมื่อใดที่มีแม่อยู่ เรื่องทุกเรื่องจะเรียบร้อยเสมอ นี่แหละคือ ความยิ่งใหญ่ของแม่...
ระหว่างทาง อดไม่ได้ที่จะหยิบกล้องขึ้นมากดชัตเตอร์...
เมื่อแหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้า...
เป็นภาพของท้องฟ้าที่สะท้อนถึงความงดงามระหว่างแสงตะวันยามเย็น ท้องฟ้า ...สองข้างทางที่ทำให้ใจเรานี้น้อมลงนอบน้อมต่อสภาวะแห่งธรรมชาติที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าสายตา...
ความแปรเปลี่ยนของเมฆก้อนเดิมที่อาจไม่เหมือนเดิม....
เพราะในความเดิม...นั้นหาใช่ความเดิมไม่
มันกลับกลายเป็นความใหม่ในความเดิมที่ไม่มีปรากฏ...
ความเป็นปัจจุบันนั้นเคลื่อนไปเร็วมาก...เร็วจนเรายากที่จับได้
ความเพียรแห่งการเจริญสติ...จึงต้องมีสั่งสม เพื่อที่เราจะได้รู้จัก “ปัจจุบัน” ได้อย่างลึกซึ้งยิ่งขึ้น