อนุทิน 114055

วิรัตน์ คำศรีจันทร์

๒๔๔. การตีตราและแบ่งแยกทางสังคมในอาหารและวิถีบริโภค

วันนี้ผมนั่งกินบะหมี่สำเร็จรูป มันอร่อยมากขอบวกกก ขอบวกกก !!! ไม่ใช่เพราะฝนตก ทำให้ถนนในหมู่บ้านเจิ่งนองไปด้วยน้ำ เดินไปซื้อข้าวไม่ได้ อย่างเดียวเท่านั้น แต่ซื้อมาสำรองไว้อยู่เสมอ เผื่อไว้ในกรณีออกไปหาอาหารกินไม่ได้หรืออยากกินอะไรร้อนๆให้มีชีวิตชีวาบ้าง บะหมี่สำเร็จรูปนี้มักได้ยินคนเรียกว่าอาหารขยะ ซึ่งทำอย่างไรผมก็ไม่เห็นด้วยกับวาทกรรมนี้ ผมว่ามันเป็นอาหารที่อร่อยและราคาถูกมาก ถูกกว่าข้าวแกงเสียอีก

คนจน ชาวบ้าน และผู้ใช้แรงงานที่มีรายได้ไม่มาก น่าจะได้กินและได้รับการส่งเสริมให้มีวิธีใส่ผักปรุงให้ได้สารอาหารเพิ่มขึ้น ซึ่งก็จะดีกว่าอดอยากหิวโหยและต้องกินอาหารราคาแพงมากกว่านี้เสียอีก ผมกินอยู่เสมอตั้งแต่เรียนหนังสือ แม้เดี๋ยวนี้ผมก็เห็นทั้งนักศึกษามหาวิทยาลัยและคนทำงานแทบจะทุกสาขาชอบกิน ทั้งด้วยความชอบรสชาติและเพราะไม่มีเงิน

การเรียกว่าบะหมี่สำเร็จรูปเป็นอาหารขยะนั้น เป็นวาทกรรมของคนมีเงินและมีกินเหลือเฟือ จนมีตัวเลือกที่จะไม่ต้องกินอาหารราคาถูกแล้ว ซึ่งก็ดูมีเหตุผล แต่ในอีกด้านหนึ่ง การรณรงค์เพื่อลดเลิกพฤติกรรมการบริโภคอาหารแบบนี้ ก็กลับเป็นการตีตราและแบ่งแยกสังคมอยู่ในที อีกทั้งสิ่งที่เรียกว่าอาหารขยะของคนกลุ่มหนึ่งที่พ้นขีดความจำเป็นพื้นฐานในการมีอาหารกินเพื่อยังชีพไปแล้วนี้ ก็นับว่ายังเป็นอาหารชั้นดีของคนยากจนหรือคนไม่มีเงินอีกเป็นจำนวนมากที่ไม่ค่อยจะมีโอกาสได้กินได้ง่ายนักอีกด้วย

มันจึงไม่ใช่อาหารขยะ รวมทั้งตัวผมเองนั้น ต่อไปก็จะยิ่งระมัดระวังให้มากที่จะไม่เรียกอาหารอย่างนี้ว่าอาหารขยะ เมื่อต้องอด หิว ขาดแคลน เราจึงจะตระหนักได้เป็นอย่างดีว่าอาหารและสิ่งที่กินได้ทุกอย่างนั้นไม่มีอาหารขยะเลย.