อนุทิน 11485

เมื่อเราเอื้อมมือคว้าดาว  เราอาจจะไม่ได้ดาวเลยสักดวง  แต่สิ่งที่ไดติดมือมานั้นย่อมไม่ใช่โคลนตม, 

นิทาน ก้อนกรวดกับดวงดาว  อาจคล้าย ๆ กับเพลง ก้อนหินละเมอ แต่อาจจะระทดระทวย เจ็บปวดกว่า  อิอิ  ทำไงได้ล่ะครับ  โลกของก้อนกรวดเม็ดเล็ก ๆ กับโลกแห่งวิถีดวงดาว  อย่างน้อยก้อนกรวดก็รู้ว่า"ความรัก" คืออะไร   รักที่จะอยู่แบบห่าง ๆ  รักแบบที่อยากเพียงแค่มองดูความเป็นไปของการโคจรของดวงดาว  รักที่จะรักอยู่เพียงเงียบ ๆ  แต่ก็อาจเป็นเช่นนั้นไม่  ดวงดาวพยายามที่จะสาดแสงลงมายังก้อนกรวด  พยามยามทำให้ก้อนกรวดดูมีคุณค่ามีราคาขึ้นมา  ทำให้โลกของดวงดาวเห็นความสำคัญของก้อนกรวด

ก้อนกรวดคิดว่า มันมีอะไรมากกว่านั้นในโลกของความเป็นจริง  ความแตกต่างระหว่างสถานะ วิถี และอีกหลายอย่าง ไม่สามารถที่จะเข้ากันได้  สิ่งที่ดวงดาวต้องการอาจทำให้ก้อนกรวดอึดอัดในหลาย ๆ เรื่อง แต่ก็ต้องยอมเพื่อที่อยากจะให้ดวงดาวนั้นส่องแสงต่อไป

แต่อย่างน้อยในหัวใจของก้อนกรวดก็รู้ดีว่า"ดวงดาวจะต้องอยู่บนท้องฟ้า ก้อนกรวดจะต้องอยู่บนผืนแผ่นดิน อยู่ในที่ ในวิถีของแต่ละคน"

มองไปไกลที่ดวงดาวสุดขอบฟ้าไกล .........
ดวงจันทราเหมือนไม่มีวันจะพบเจอ ...... อยากให้เธอส่องแสงลงมาผืนดิน..................
........................กลัวทุกคราวเพราะว่าฉันนั้นคือก้อนหิน
......อยากให้ดาว ดวงนั้นรู้ว่า.................