อนุทิน 123466

@....บันทึกการเดินทางแห่งห้วงเวลา....กับ....การคืนกลับถิ่นเก่า.....@

1  พฤษภาคม  56

ออกไปหาซื้อของฝากคนสนิทที่คิดถึง....บรรดาพี่ๆ แห่งเกาะขันธ์ประชาภิบาล....โรงเรียนแห่งแรกที่บ่มเพาะความเป็นครูให้ชีวิตครูแอนมาจวบจนบัดนี้ 

ในที่สุด...ครูแอนก็หอบหิ้วขนมจากตลาดกิมหยงออกมา  2   ถุงใหญ่ๆ (ใหญ่มากๆ)

และแล้ว.....การเดินทางตามใจตน.....ก็เริ่มต้นในตอนบ่ายแก่ๆ ด้วยเหตุผลที่ให้กับตนเองว่า "ไปชาร์ตแบตให้กับตัวเองเถอะนะเจ้า.....จะเปิดเทอมแล้ว....ไม่มีเวลามากนักนะ....ไปเถอะ  ไปชาร์ตพลังให้ตัวเองเพื่อรับมือกับเทอมใหม่  กับเด็กๆ ชุดใหม่ที่จะเข้ามาในชีวิตเรา"

โทรศัพท์นัดหมายพี่สาวคนควนขนุน จังหวัดพัทลุงอีกคนที่เคยอยู่ด้วยกันมาที่โรงเรียนแห่งนี้....ว่าน้องสาวจะไปรับนะคะ  จะได้ไม่ต้องเอารถไปสองคัน  มันเปลืองโดยใช่เหตุน่ะพี่....

เกือบ....ห้าโมงเย็นแล้ว.... เจ้าคนหลงตลอดยังมาไม่ถึงสักที  พี่ที่นัดหมายคงเริ่มร้อนใจ  มิวายส่งเสียงตามสายมาถามไถ่ว่า...แล้วหนูจะเข้ามาบ้านพี่ถูกหรือนี่  ขนาดพี่หนุ่ย(คนพัทลุง&เพื่อนสนิทพี่เอง)ยังหลงตลอดนะจ๊ะ

ไอ้ที่จะยอมถอยกลับไปหาความตั้งใจของพี่เค้าที่เธอจะเอารถออกมาเองนั้นคงยาก....อุตส่าห์มาไกลตั้งเก้าสิบกว่ากิโลฯ แล้วนะเนี่ย  ลุยต่อเถอะ....

เมื่อความตั้งใจมุ่งมั่นมาถึงที่สุด....กับฉายา  "หลงตลอด"  ที่มีมาเก่าก่อน  มันอาจจะดูดีขึ้นมาในนาทีนี้ก็เป็นได้  เลยแจ้งความจำนงในเจตนาที่จะไปรับด้วยตนเองดังเดิม  และก่อเกิดเป็นพลังขับให้พลขับหลงตลอดขอทดลองดูสักตั้ง  เพียงขอให้พี่เค้าบอกทางมาเรื่อยๆ ....

"หากหนูมาถึงป้ายบ้านสะพานไทร  เลี้ยวขวาตรงตู้โทรศัพท์สาธารณะนะน้อง  เข้ามาเรื่อยๆ ผ่านสะพานแรกห้ามเลี้ยวนะ  ขับตรงมาเลย  จนมาถึงสะพานที่สองตรงบ้านศาลาเณร  จะมีทางแยกเล็กๆซ้ายมือที่เลยสะพานเลี้ยวเข้ามาเลยน้อง  พี่จะไปรออยู่หน้าบ้าน.....อ้อ....เดี๋ยวพี่จะโทรหาเรื่อยๆ นะ  ห้ามลงถามทางใครนะ  โดยเฉพาะผู้ชายนะอีหนู  ผู้หญิงไม่เป็นไร  มันเริ่มมืดแล้ว  พี่ไม่อยากให้ใครรู้ว่าหนูเป็นคนต่างถิ่นน่ะ  แต่เดี๋ยวพี่จะโทรบอกหนูเรื่อยๆ ละกัน  ตามนี้นะ......."

แล้วการผจญภัยต่างถิ่นในชั่วโมงนี้ก็เริ่มอาการตื่นเต้นเล็กๆ ในทันที

ในที่สุดการส่งเสียงจากพี่สาวคนเดิมก็แว่วมาเรื่อยๆ เพื่อให้น้องสาวบอกตำแหน่งที่ขับผ่าน....

จนกระทั่ง....ปลายเสียงเจื้อยแจ้วมาว่า  "พี่เห็นรถหนูแล้วนะ  ขับตรงมาเลย บ้านพี่อยู่ก่อนถึงสะพานนะ  หลังเดียวโดดๆ กลางทุ่งนาเนี่ย....

เย้.....ในที่สุด....ฉายา"หลงตลอด" ของฉันก็ถูกทำลาย  ลบสถิติเก่าก่อนได้เป็นอย่างดี

บรรยากาศท้องทุ่งนาของบ้านพี่เค้าดีมากๆ อากาศสดชื๊น.....สดชื่น (เกือบจะบอกพี่เค้าไปแล้วว่า....ระหว่างทางมาบ้านพี่เนี่ย......ถ้าพี่เค้าไม่ห้ามไว้ก่อน  ก็เกือบไปแล้วนะ  เกือบแวะลงจอดข้างทางเพื่อดื่มด่ำบรรยากาศเขียวขจีนี่แหละ  ด้วยภาพต้นกล้าเขียวของต้นข้าวต้นเล็กๆ เต็มท้องทุ่งนี่แหละ  มันช่าวยวนตายวนใจเหลือเกิน) แต่เราก็จอดได้ไม่นาน  เพียงแค่รับพี่เค้า  แล้วก็พากันขับรถต่อไปอีกไม่ไกล  เพื่อไปบ้านพ่อและแม่ของพี่เค้าที่อยู่บ้านอีกหลังหนึ่ง 

แล้วเราก็ร่ำลาพ่อกับแม่เพื่อออกเดินทางต่อใน...........ส่วนที่สอง........

ก็โอเคแล้ว......ตอนนี้สำเร็จไปแล้ว.....เปลาะนึง อิอิอิ

แต่ครานี้มีคนร่วมเดินทางด้วยแล้ว......จุดมุ่งหมาย  คือ  เรือนไทยทักษิณา  โฮมสเตย์ของอดีตหัวหน้าหมวดเรา (ที่เคยมีกันแค่สามคนนี้เท่านั้นแหละทั้งหมวด....อิอิอิ...) เธอช่างเป็นหัวหน้าหมวดที่เฝ้าเพียรโทรนัดหมายเรียกพวกเราน้องๆ ให้มาเยี่ยมโฮมสเตย์ของเธอบ้าง....เดี๋ยวเราจะไปหาเธอกัน.....