อนุทิน 123468
Lioness_ann
เขียนเมื่อการเดินทางต่อใน...........ส่วนที่สอง........
ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นแล้ว สำหรับระยะทางที่เหลือ ด้วยระยะทางไม่ไกล ควนขนุน-ไม้เสียบ และพลขับเองก็คุ้นชินเส้นทางนี้เป็นอย่างดีเมื่อหลายสิบปีที่ผ่านมาก่อนหน้าโน้น กับชีวิตบนรถประจำทางหาดใหญ่-นครศรีธรรมราช
เมื่อเลี้ยวเข้าสู่โฮมสเตย์เรือนไทยทักษิณา จอดรถปุ๊บเราสองคนก็เดินไปด้อมๆ มองๆ หาเจ้าของเรือนไทยที่ชื่อครูน้อยและครูอ้อยของอดีตเหล่าลูกศิษย์และชาวบ้านละแวกนี้
พอเดินไปทางหอประชุม เสียงตะโกนจากเด็กๆ เรียก "ครูแอนๆๆ" เอ....อดีตลูกศิษย์เราละแวกนี้ก็ไม่น่าจะเสียงใสขนาดนี้แล้วนะ น่าจะอายุเลยยี่สิบกันหมดแล้ว ไหงเสียงใสแปลกๆ หันไปมองทางต้นเสียงโหวกเหวกนั่น......
อ้าว.....นั่นมันเด็กๆ จากโรงเรียนเทพานี่นา แล้วเค้าก็วิ่งมาสวัสดีกันเจี๊ยวจ๊าวไปหมด บ้างก็ถามว่าครูตามหนูมาเหรอ ครูมาได้ไง......ซึ่งทั้งหมด ครูก็งงเหมือนกันลูก เฮ้ย....มาได้ไงเนี่ย.....ครูไม่รู้ว่าหนูมากันที่นี่ ครูมาจากมหาลัย และครูก็ไม่รู้ว่าหนูมากับโครงการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมกับทหารเรือในวันนี้และเค้าพากันมาที่นี่ เลยกลายเป็นว่า......มาเจอลูกศิษย์ปัจจุบันในละแวกถิ่นลูกศิษยเก่าซะงั้น
เสียงวิทยากรเรียกเด็กๆ แล้ว ........ สองครูเลยเดินตามหาเจ้าของเรือนไทยต่อไป จนมาเจอที่ครัวและเรือนมังคุด พี่น้องกอดรับกันด้วยความดีใจ ก่อนที่จะโทรบอกกล่าวถึงการมาของน้องๆ ไปยังเพื่อนครูท่านอื่นๆ ที่เออร์ลี่ไปแล้วบ้าง ที่ยังสอนอยู่บ้าง ไม่นานนักเหล่าพี่ๆ ครู ก็พากันมายังเรือนไทย
เมื่อเรารวมตัวกันนั่งพุดคุย ออกแนวย้อนรำลึกความหลังกับวีรกรรมของใครต่อใครที่เคยเป็นคนคุ้นเคยในครั้งเก่าก่อนที่เคยสอนอยู่โรงเรียนเดียวกัน จนเวลาล่วงเลยมามืดค่ำ
ในขณะที่เด็กๆ และวิทยากรทหารเรือ ก็กำลังทำกิจกรรมกันในหอประชุม
ไม่นานนัก....เสียงโทรศัพท์....จากลูกศิษย์เก่าคนหนึ่งดังขึ้น แจ้งว่ามีคนบอกว่าเห็นครูเข้ามาที่เรือนไทย ผมกำลังจะชวนเพื่อนไปเยี่ยมครู ด้วยไม่ได้เจอกันมายาวนาน
แล้วเจ้าศิษย์เก่าคนเดิม......ก็ขับรถพาเพื่อนมาอีกหนึ่งคน เพื่อมาเยี่ยมครูเก่าของเค้า
ชื่นใจ....เมื่อเห็นพวกเค้ายังระลึกนึกถึงเราอยู่ เลยแจกกอดของครูแห่งความรักศิษย์ให้ไปโดยมิหวงแหน
ชื่นใจ....เมื่อทราบว่าเค้ามีหน้าที่การงานที่มั่นคง
ชื่นใจ....เมื่อทราบว่า เค้าเป็นคนดี
ชื่นใจเข้าไปอีก....เมื่อทราบว่าหนึ่งในนั้นมีอาชีพเดียวกับครูเค้า
เด็กสองคนนั้นเลยเข้าร่วมวงสนทนาร่วมกับครูพักใหญ่ จนดึกพอประมาณจึงขอตัวร่ำลากลับบ้าน
ที่เหลือคือ.......วงสนทนาเดิมกับความคิดถึงและห่วงใยที่มีให้กันเสมอมา
แอบมีติดตลกจากพี่ชายคนเดิมคนหนึ่งว่า ....นี่ดีนะที่น้องแอนมา พวกพี่ๆ เลยได้มารวมตัวกันหล่าว....คงเหงาเพราะเออร์ลี่มาหลายปีแล้ว คงเริ่มคิดถึงเพื่อนเก่าๆ
ระหว่างนั้น.......กิจกรรมของเด็กๆ เสร็จสิ้นลง ป้าอ้อยเจ้าของเรือนไทยที่เดินไปพบแขกเดินเข้ามาบอกว่า "ลุงนัย ครูที่โรงเรียนหนูอยากเจอหนูน่ะ"
ครูแอนเลยเดินไปหาลุงนัย....
ลุงนัยบอกไม่มีอะไรหรอก ..... "แค่จะชวนไปล่องแก่งด้วยกันกับเด็กๆ ในวันพรุ่งนี้ สนใจไหม"
"สนซิคะลุง สุดๆ ไปเลย ไม่คิดแผนการนี้มาก่อนเลยนะคะ มันเป็นสิ่งที่ไม่ได้คาดหวังมาก่อนด้วยว่าจะไปล่องแก่ง แต่กลับเป็นสิ่งที่วิเศษสุดสำหรับโปรแกรมในวันพรุ่งนี้เลยล่ะค่ะลุง พรุ่งนี้เจอกันนะคะ.....ขอบคุณค่ะ......."
ความเห็น (2)
สนุกน่าดูทีเดียวค่ะ กับการล่องแก่งในวันรุ่งขึ้นของการเดินทางในครั้งนี้
ขอบคุณนะคะ คุณ Bright Lily