อนุทิน 169400

ทบทวนย้อนไปเกือบ ๒ สัปดาห์ เมื่อแนนซี่ คนไร้บ้าน ออกฤทธิ์ ที่ตลาดสด เธอเดินมาที่ตลาดแบบเมามายไร้สติ ยกมือทักทายผู้เขียน ไม่พูดคุยอะไร เมื่อกลับออกมา เธอเริ่มงอแง และล้มลุกคลุกคลานที่บันไดทางขึ้นตลาดสด อาจเพราะดื่มเหล้ามากไป จึงมีปัญหากับกระดูกหัวเข่า มีแม่ค้าเดินมาบอกอย่าขวางทางเดิน แต่ไร้ประโยชน์ พักใหญ่เธอบ่นงึมงำให้คนเดินผ่านไปมาช่วยพยุงลุกขึ้น แต่ไม่มีใครสนใจ ทุกคน จ้องมองอยู่ห่างๆ และเริ่มพูดคุยถึงชะตากรรมของเธอ เธอพาตัวเองไปที่ถนนและนอนขวาง คล้ายต้องการให้รถชน แม่ค้ามาช่วยโบกรถ ให้หลีกเธอ สักพัก มีเจ้าหน้าที่ตำรวจมาเอาตัวไป ฐานกีดขวางการจราจร ผู้คนตะโกนว่า “เอาตัวไปเลย” ช่วงตลาดวายพอดี พ่อค้าบอกว่าเคยให้เงินเธอ ๑๐๐ บาท เธอมาขออีก จึงไม่ให้ เพราะเธอไม่ได้ทำตัวดีขึ้น มีกลุ่มคนแสดงความสงสาร อยากควักเงินช่วยเหลือ แต่ก็มีคนห้ามและเล่าพฤติกรรมของเธอ

ในความเป็นจริงที่สัมผัสได้ คือ ผู้คนไม่ได้มีความสุข หรือสบายใจ กับภาพเหตุการณ์ ในวันนั้น … ผู้ให้ และ ผู้รับ ในกาลเวลาที่แตกต่าง อะไร คือ ความพอดี…