อนุทิน 171716
Sila Phu-Chaya
เขียนเมื่อห่างหายจาก g2k ประมาณ 4 ปี กลับมาครั้งนี้ มีสิ่งดลใจคือการเขียนแสดงความระลึกถึงพี่สาวท่านหนึ่งที่เกษียณงานไปได้ไม่ถึง 4 ปี ก็ทราบข่าวว่าเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย เธอไม่ยอมให้บอกใครเลย มีไม่กี่คนที่ทราบ แต่พี่ที่สนิทกับเธอก็สนิทกับผู้เขียนเช่นกัน จึงมาบอกให้ทราบวันนี้เพื่อพาเธอไปเที่ยวในที่ที่เธอชอบ
แค่สถานที่สักแห่ง จิบกาแฟมองดูวิวทะเล ลมพัดเย็น ๆก็พอใจแล้ว โดยที่ผู้เขียนก็ต้องแกล้งทำเป็นไม่ทราบว่าเธอกำลังจะจากไปในเวลาอันใกล้ตามที่หมอประมาณเวลาไว้คร่าว ๆ
ผู้เขียนได้แต่ระลึกถึงและภาวนาในใจถึงการมีอยู่และกำลังจะแตกดับไป เจริญมรณะสติ ในแต่ละขณะเท่าที่ระลึกได้ ในช่วงสถานการณ์โควิดระบาดหนัก ได้ยินได้ฟังการพลัดพรากสูญเสีย ความเดือดร้อนทั่วหัวระแหง แม้พี่ที่กำลังจะจากไปไม่ได้เกี่ยวข้องกับโรคดังกล่าว แต่โรคนี้ก็ทำให้เราไม่เจอกันมาตั้งนาน
นานจนพอที่เราจะได้ยินข่าวกันอีกครั้ง ก็ลบเลือนหายไปกับกาลเวลาเสียแล้ว เพราะฉะนั้น แต่ละวันเวลาที่เราพบใครสักคน จงทำให้ดีที่สุดเสมือนว่าจะไม่ได้กันอีกเลย
ความเห็น (2)
ใช้ทุกลมหายใจให้มีคุณค่านะครับ …
การจาก..ทำให้เราเศร้า แต่ทุกคนต้องไปถึงสักวัน
ในเวลาที่มีอยู่..ถือเป็นสิ่งมีค่าค่ะ
คิดถึงนะคะ