อนุทิน 68892

เมื่อใดที่ใจได้ฝึกฝนเพิ่มพูนสติให้แก่กล้าเพ่งมองด้วยปัญญา

จึงรู้ว่าเพียงแค่ภาพลวงหลอก  จึงจำต้องผละจากมายาภาพนั้น

เพ่งมองด้วยสติปัญญาด้วยศรัทธาในความดีงามและความแท้จริง

แห่งมายาภาพนั้นๆ  คล้ายกับเป็นกระจกที่สะท้อนให้เราได้เห็นตัวตนที่จริงแท้

จึงสะท้อนใจให้กลับมาอยู่กับตนอีกคราครั้งหนึ่ง

เมื่อความจริงนั้นได้ปรากฏในตัวตน

ได้สัมผัสกับมันอย่างแช่มชื่นอิ่มเอิบใจ

เมื่อนั้นเราจึงหยุดการเร่ร่อนแสวงหาเพ่งมองในมายาภาพอย่างเห็นความจริงแท้

แล้วก็จะให้ความรักอันบริสุทธิ์จากก้นบึงแห่งหทัยของตน

แก่สรรพสิ่งได้โดยทั่วไป  ไม่เจาะจงใครผู้ใดคนหนึ่ง

(ต่อยอดจากอนุทินคุณหมอท่านหนึ่ง)