ที่ประหลาดใจยิ่งกว่า เมื่อ....มีเด็กน้อย ม.1/4 ตัวอ้วนๆ คนนึง ที่ครูแอนเองก็ไม่ใช่ที่ปรึกษาของเค้าชื่อ..เจ้าเวย์ คุยข้ามแถวมาที่ครูแอนในตอนเช้าว่า "แม่แอน..ของพี่เวิร์ล....ผมจะเรียกครูว่า...แม่แอน...ด้วยให้เหมือนที่พี่เวิร์ลเรียก" "อ้าว..." อะไรล่ะเนี่ย เลยถามไปถามมาได้ความว่าเป็นน้องชายคนสุดท้องของเจ้าเวิร์ลลูกศิษย์ตัวอ้วนที่สุดในชีวิตของครูแอน แถมเจ้าเวิร์ลนี่ก็ไม่ใช่ลูกศิษย์ในที่ปรึกษาด้วยอีกต่างหาก แต่เราก็เป็นครู-ศิษย์กัน ครูแอนสอนภาษาอังกฤษเจ้าเวิร์ลมา 2 ปีเต็มๆ จนเค้าจบชั้น ม.3 นี่คงจะไปเล่าอะไรๆ ไว้เยอะให้พ่อน้องชายตัวอ้วนเกือบๆพอกันฟังเป็นแน่แล้ว เลยออกมารูปนี้แหง๋ๆ
แต่ก็เอาวะ " แม่แอนของพี่เวิร์ล" กับ "แม่แอน (ของไอ้เวย์)" เอาไงก็ว่ากันมา
ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว แต่ก็น่ารักดีแฮะ คิคิคิ
ถ้ายอมให้เรียกตั้งแต่สิบปีที่แล้วป่านนี้ก็ชินไปนานแล้วววววว อิอิ น่ารักดีออกเด็กนักเรียนเรียก "แม่" แสดงว่าอาจารย์ได้ใจเค้าไปเต็ม ๆ เลย มันอาจจะเป็นเรื่องง่ายที่เราจะขอความร่วมมือจากเค้าในบางเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียน+เรื่องกิจกรรม ^________^
ฮึ๊ย...ขืนให้เรียกตั้งแต่สิบปีที่แล้ว...ตั้งแต่ตอนที่ครูยังเป็นวัยรุ่นเนี่ยนะ....อึ๋ย...ไม่ได้ฟิลเลยว่ะ
อีกอย่าง...มันคงดู "แก่" ไปมั๊ง 55555 (เนี่ย...เหตุผลหลัก อิอิอิ)
อาจารย์สบายดีไหมค่ะ สอนอยู่ที่ไหนแล้ว น้องกาลตื่นเต้นมากเลยนะเนี่ยมือสั่นพิมพ์ไม่ถูกแล้วนิ