วันนี้เหน็ดเหนื่อยทีเดียว กับการดูแลหนุ่มน้อยวัยประถม ที่บังเอิญโชคไม่ดีไปเจอประสบการณ์ร้ายๆ จากโรงเรียนอื่นมา ทำเอาเกิดอาการกลัวห้องเรียน เครียดจัดกันไปทั้งครอบครัว น่าเห็นใจจริงๆ
ดูแล ยอมตามมาได้สัปดาห์กว่าๆ แล้ว วันนี้ตัดสินใจกันว่าคุณแม่จะปล่อยไว้ให้ที่โรงเรียนในตอนเช้าเลย น้องเลยต่อต้านกันน่าดูชม ช่วยกันดูแลหลายคน กว่าจะยอมสงบและชวนไปห้องคอมพ์ได้ แม้ว่าตอนกลางวันจะออกไปกับคุณแม่และไม่ยอมกลับมาตามเวลาที่ตกลงไว้ ยอมมารับน้องตอนเกือบใกล้โรงเรียนเลิก
เอาน่ะ..อย่างน้อยก็เป็นสัญญานที่ดี มีความก้าวหน้า...พรุ่งนี้เริ่มใหม่.. สู้ว้อยยยย
ประทับใจคุณครูทั้งหลายจริงๆ ช่วยโดยไม่ต้องร้องขอ สลับสับเปลี่ยนยังกะส่งเวร เห็นความอ่อนโยนของคุณครูชาย หญิงของเราชัดเลยวันนี้ มีแรง..มีแรง... ขอบคุณจริงๆ
ไม่มีความเห็น