จัดการความไม่รู้นี้..เพื่อเธอ(2):เป้าหมายระหว่างทาง
จากบันทึกนี้:จัดการความไม่รู้...เพื่อเธอ วานนี้สาละวนอยู่ในครัว กลิ่นแกงเริ่มโชยหอมแตะจมูก......ดิฉั้นชวนพ่อบ้านคุย..."เห็นมั้ย...น้องทำได้"...เธอตอบว่า "ใครก็ทำได้...ต้องชิมดูก่อนว่ากินได้หรือเปล่า"....มื้อเที่ยงเป็นมื้อที่ต้องชิมว่ารสชาดผ่านหรือเปล่า(ดิฉั้นไม่ชิมเองเพราะไม่ชอบกินเนื้อ...).."ใช้ได้แต่ว่าพี่ว่าน่าจะตำเครื่องแกงเองนะ..".
ดิฉั้นเริ่มโวย...".ทำไมต้องเหนื่อยก็เขามีขาย....อะไรที่จัดการง่าย สะดวกเข้าว่าไม่ต้องมาตำให้หัวเหม็นพริก.....เหม็นกระเทียม"
บทสนทนากลับ...ทำให้ดิฉั้นอึ้ง คิด..."เธอถูกเลี้ยงมาแบบนั้นก็ส่วนเธอ เห็นมั๊ยแล้วต้องมาซื้อแกงถุง ไม่ยอมสอนลูกบ้างเดี๋ยวลูกก็โตไปก็ต้องไปซื้อแกงถุงกิน...อยากกินอะไร อร่อย ๆ ก็ทำกินไม่เป็น เสน่ห์มันหายไปรู้มั้ย แกงคั่วเนื้อซื้อที่ไหนก็ได้....แต่พี่อยากให้เธอทำให้ลูกเห็นว่า....ผู้หญิงกับการเข้าครัว...ทำอาหารเป็นเสน่ห์...เป้าหมายไม่ได้อยู่ที่แกงคั่ว...แต่อยู่ระหว่างทางกว่าจะเป็นแกง อย่างน้อยเธอทำไม่ทันก็ต้องเรียกลูกมาช่วยเด็ดช่วยแกะ...ลูกจะได้รู้ว่านี่หอม นี่ตะไคร้ นี่พริกไทย ใครเอาไปทำแฟนก็จะได้ไม่บ่น" เหมือนเธอด่าดิฉั้น...แต่ดิฉั้นกลับไม่คิดว่าด่า....ใจนึกไปถึงอีกเรื่อง....โอ้พระเจ้าช่วยกล้วยทอด...เหมือนกันเลย...."การจัดการความรู้เป้าหมายไม่ได้อยู่ที่ KM แต่ทว่าอยู่ระหว่างทาง....คุณภาพของงานบรรยากาศการในองค์กร"
ความเห็น (2)
สวัสดีค่ะ
กว่าจะมาเป็นแกงคั่ว กว่าจะมาเป็น KM
ใคร ๆ ก็ทำได้ แต่จะอร่อยรึเปล่า ต้องลองชิมดู
KM ชิมไม่ได้ ยังไง พรุ่งนี้คุณเมตตา หอบแกงคั่วมาสักถุงนะคะ จะช่วยชิม
อิอิ
อืม.....ปีนี้ต้องแอบไปบอกหัวหน้าเอาไปอีก 5 ขั้น
เพราะคุณจิ๊บ หายใจเข้าก็ KM หายใจออกก็ KM
ไม่เหมือนสมพร หายใจเข้าก็ MK หายในออกก็ MK
(กลัวได้กินแกงคั่วเนื้ออ่ะ)