- ความรู้สึก กลัว กังวลใจ ลดไปเยอะเลยค่ะ มั่นใจ เลยเที่ยวเดินทางไกลมากขึ้น เก่งขึ้น
- ที่สำคัญ ดูทิศทาง เก่งขึ้นด้วย ระมัดระวังการหลง ไปไหน มองหลักสังเกตุ ตลอดค่ะ
ไมอามี่ : ขึ้นรถเมล์ เป็นแล้ว
ต้องยืนที่ป้ายพอดี และต้องทำท่าอยากขึ้นด้วยนะคะ ต้องโบกไม้โบกมือด้วย
มองป้ายรถเมล์ ใกล้ๆบ้าน ขณะเดินผ่านทุกวัน แต่ก็ไม่คิดจะนั่ง กลัว เจอ คนขับดุ กลัวเจอผู้คนไม่รู้จัก มากที่สุดน่าจะ กลัวหลงทาง และก็ไม่เคยเห็น รถเมล์มาซักที(สงสัยจะปิดสายนี้ไปแล้วมั้ง)
เดินทางโดยพึ่งรถไฟฟ้า สะดวก สบาย เดินจากบ้าน กลับสถานีทุกวัน อาทิตย์ ที่ 3 แล้ว ออกกำลังกาย เช้า เดินไป สถานี Vizkaya 10 -15 นาที
เย็นลงที่ Brickell แวะซื้ออาหาร Publix supermarket ใต้สถานี แล้วแบกกลับบ้าน 20-25 นาที
3 อาทิตย์ แล้ว ในไมอามี่ เริ่มคุ้นชิน กับสภาวะการเดินทางไปทำงาน สภาพ แวดล้อม ประจวบกับเพิ่งเห็นรถเมล์ เบอร์ 12 เป็นครั้งแรกวิ่งมาจอดที่ป้ายใกล้บ้าน
กลับมารื้อ แผนที่ อ๊ะ เบอร์ 12 ผ่านหน้า โรงพยาบาลพอดี
มองรถเมล์ ตั้งหลายวัน แต่ยังไม่กล้าขึ้นค่ะ รู้ว่าขึ้นได้ เฉพาะประตูข้างหน้าเท่านั้น ต้องเตรียมเงินให้พอดี 1.5 $ และต้องสอดธนบัตร เข้าช่องเล็กๆแล้วหยอดเหรียญตาม ขณะที่คนขับจะจอดมองเรส และเมื่อ เราสอด และหยอดเรียบร้อย จึงจะขับต่อ (ไม่มีอาชีพกะเป๋ารถเมล์ นะคะ)
จนซื้อตั๋วอาทิตย์ 19 เหรียญ ที่นั่งรถอะไรก็ได้ในเขตไมอามี่เดท(ชื่อเมือง Miami Dade) ไปได้ทุกที่รวมทั้ง ไมอามี่บีช ด้วย
ในรูป เป็น แถวบน เป็นตั๋วใหม่หน้าหลัง ยังไม่ได้ใช้ แถวล่างเป็นตั๋วที่ใช้ครบ 7 วัน และตั๋วที่กำลังใช้ได้ 4 วัน
ตั๋วใหม่
โชว์ ตั๋ว แก่คนตรวจทุกครั้ง เขาจึงอนุญาติให้ผ่านประตู
เลยลองดู ขึ้นดู กะว่าถ้าผิดก็ขึ้นใหม่แล้วกัน
สบาย ไปถึงโรงพยาบาลฉิวเลยค่ะ มีเสียอย่างเดียวว่าต้องรอ 30 นาที ถึงจะมาอีกคัน
ไปทำงาน ไม่ต้องใส่รองเท้ากีฬาเพี่อเดินไป 15 กลับอีก 25 นาทีแล้ว ตอนนี้ใส่รองเท้าคัดชูเรียบร้อยกว่า เพราะขึ้นรถ ต่อเดียว
บทเรียน ต้องดูป้ายให้ถูกเป๊ะ ยืนที่ป้ายพอดี และต้องทำท่าอยากขึ้นด้วยนะคะ ต้องโบกไม้โบกมือด้วย
ดิฉันพลาดไป สองคัน รอ เกือบครึ่งชั่วโมงทั้งสองครั้งแต่ต้องเดินกลับบ้าน เพราะยืนเฉยๆ เรียบร้อย เขาก็ ขับผ่านไปเฉยๆ และอีกครั้ง ไปยืนผิดป้าย วิ่งมาไม่ทันค่ะ โชเฟอร์ ไม่รอ หงุดหงิดจัง
เดินก็ได้ (วะ) ให้โอกาสออกกำลังกายตัวเอง
คำสำคัญ (Tags): #รถเมล์ไมอามี่#เที่ยวรถเมล์
หมายเลขบันทึก: 102386เขียนเมื่อ 11 มิถุนายน 2007 07:44 น. ()ความเห็น (19)
- สวัสดีค่ะคุณหมอ
- ดีใจด้วยค่ะ...ที่ขึ้นรถเมล์ได้แล้ว ความรู้สึกเป็นอย่างไรบ้างคะ
ผมเพิ่งรู้นี้แหละครับ ว่า รถเมลต่างประเทศก็ต้องโบกเหมือนที่บ้านผม
ขอคุณ อาจารย์ ทั้ง 2 ท่าน
อาจารย์อ้อ
 |
อาจารย์จารุวัจน์
 |
เพิ่งรู้นี้เช่นกันคะ ว่าถ้ายืนเฉยๆ ไม่หยุด นะคะ วิ่งตาม โชเฟอร์ ก็ เห็น แต่ก็ไม่หยุดค่ะ ใจร้ายจัง
ให้รอตั้งครึ่ง ชั่วโมงแล้วก็ ขับหนีไป
อาจารย์ 
ครับ
ผมโชคดีเล็กน้อยที่ไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องการเดินทาง นั่นอาจจะเป็นเพราะมีติวเตอร์ที่ดี นั่นก็คือหนังสือท่องเที่ยวที่ได้มาจากคนไข้ก่อนการเดินทาง ต่อมาคือบัตร Eazy Link ที่ได้มรดกมาจากอาจารย์ที่ม.อ.
ประการต่อมาคือ การศึกษาเส้นทางท่องเที่ยวเก็บไว้ในเนื้อนิ่มๆที่อยู่ในกระโหลก ทั้งจากการดูแผนที่ก่อน และที่สำคัญคือ หลายครั้งผมพึ่งพา google map ครับ
ประการสุดท้ายคือ เกาะนี้ เล็กกระจิ๋วเดียวครับ
ผมเองก็เคยประสบแบบอาจารย์ คือทำทีเป็นอยากขึ้น แต่ไม่ได้ยกมือโบกรถ แด๋วเลยครับ รออีกตั้งสิบกว่านาทีกว่ารถจะมาอีก
ผมมักจะโดยสารรถบัสสาย 48 ไปทำงานตอนเช้า เนื่องจากเช้ามากๆ อากาศจึงดี จิตใจแจ่มใส (ปนง่วง) ผมประทับใจรถสายนี้พอควร เพราะเป็นครั้งแรกที่เห็นคนขับรถ good morning กับผู้โดยสารทุกคน เป็นกับเกือบทุกคนขับรถของสายนี้เลยครับ ไม่ว่าจะจีน แขก ไม่พูดก็จะยิ้มบ้าง พยักหน้ารับเราบ้าง
สวัสดีค่ะคุณหมอหน่อย
มาดีใจกับการขึ้นรถเมล์ได้แล้วค่ะ...เฮ้อ ! โล่งอก ^ ^
สวัสดีครับ
แวะมาแสดงความยินดีกับการขึ้นรถเมล์...ขณะที่ผมอยู่ในประเทศไทยยังไม่เคยนั่งรถไฟใต้ดินเลย...
ตอนไปอเมริกาก็ไม่เคยได้นั่งรถเมล์...
ขอบคุณครับ
ขอบคุณค่ะ น้องเบิร์ด และอาจารย์แผ่นดิน
 |
ดีใจจัง ที่น้องเบิร์ด มาทัก และมาเชียร์
เป็นเรื่องตื่นเต้นเล็กๆ น้อยๆ ที่มีทุกวัน
เรียนรู้ทุกวัน ค่ะ ก็ เลยหายเหงาไปบ้าง
ขอบคุณ ค่ะ อาจารย์ แผ่นดิน
ดีใจด้วยค่ะ..ขึ้นรถเมล์เป็นแล้ว...Hooray!
ว่าจะตอบอาจารย์ พอดีครูอ้อย มาทัก มัวแต่ค้นหา ข้อมูล แผนที่ที่ชัดกว่า google ให้ อาจารย์
 |
เรียนว่าเป็นเพราะอาจารย์มีการเตรียมตัวที่ดี อ่านหนังสือท่องเที่ยว ก่อนการเดินทาง มีคนที่รักให้บัตร Eazy Link เป็นมรดกและมีการดูแผนที่ก่อน และ google map ด้วย
พี่เพิ่งมาดู เองศึกษา และระวังทิศทางด้วยตัวเอง คราวนี้ เพราะทุกทีมีคนเก่งกว่าเดินทางด้วย อาศัย ตามเขาเรื่อย คราวนี้แหละค่ะ คนเดียวจริงๆ
แผนที่ แนะอาจารย์ เข้า ที่นี่ นะคะ ชัดกว่า
ขอบคุณ ครูอ้อยค่ะ
 |
มีพลังเยอะจัง คงยังยุ่งอยู่ รู้นะคะ ไม่เคยเห็นไม่ยุ่งเลย
ยุ่งยังไง ก็ มีผลงาน สม่ำเสมอ เป็นตัวอย่างที่ดีให้ ตลอด
รักษาสุขภาพนะคะ
ระบบตั๋วรถเมล์คล้ายๆกับที่ Perth เลยค่ะ ส่วนเรื่องรถเมล์นี่ ก็เมื้อน เหมือนค่ะ ที่ Perth ก็ต้องโบกคนขับถึงจะจอด แถมเคยเจอแบบเราข้ามถนนมาตอนรถปิดประตูออกไปแล้ว จอดติดไฟแดง ไปทำท่าขอขึ้น เพราะไม่งั้นต้องรออีกตั้ง 20 นาที คนขับคิดอยู่ตั้งนาน ดีที่ไฟเพิ่งแดงด้วย พอเค้าเปิดให้ขึ้นแล้ว ก็แถมด้วยการเทศน์เล็กน้อยว่า ยูรู้มั้ยว่าไอทำผิดกฎนะนี่ ทีหลังมาให้ทัน คราวหน้าไอไม่รับนะ เราก็รีบขอบคุณและส่งยิ้มหวานอย่างแรง บอกว่า รีบก็เลยต้องขอขึ้น ไม่งั้นก็จะรอคันถัดไปอยู่แล้ว (ดีที่เป็นคนขับที่เราขึ้นประจำๆค่ะ)
อ.หน่อยที่เคารพครับ
จริงๆแล้ว google earth แค่ของเล่นครับ
ของจริงอยู่ที่นี่ครับ ของจริง มีชื่อถนนให้เสร็จสรรพครับ ผมว่ามันเหมาะกับคนเดินทางจริงๆ
ถ้าอาจารย์ทราบชื่อถนน เราดูตามแผนที่นี้ได้เลยครับ
ขอบคุณ อาจารย์ ทั้ง สองท่าน
 |
|
ของจริง มีชื่อถนนให้เสร็จสรรพ ยอดจริงเลย โดยเฉพาะชื่อถนน เก็บใน Fevorite ทันทีค่ะ
ครับผม
มันก็คือแผนที่ google แบบเดียวกับที่อ.บัญชาแนะนำมานั่นแหละครับ เห็นมุมเดียวกัน เพียวแต่รายนี้สร้างความสะดวกให้มากๆเลย
อาจารย์ลองไปเที่ยวสิงคโปร์ดูสิครับ ไปจากหน้า Florida ก็ได้
ยินดีครับที่อ.ชอบ
ขอบคุณ ขอบคุณ ค่า
สวัสดีค่ะคุณหมอ ได้อ่านบทความของคุณหมอแล้วสนุกจัง (ขออนุญาติเรียกแทนตัวเองว่าโอ๋น๊ะค่ะ)ตอนนี้ตัวโอ๋เองอยู่ Miami Beach ค่ะ ยังไม่ค่อยมีเพื่อนคนไทยเลย ลอง ๆ มองหาก็ไม่แน่ใจว่าคนไทยด้วยกันหรือป่าว (กลัวทักแล้วเค้าตอบ Hola กลับมาอ่ะค่ะ) โอ๋อยู่ที่นี้ทำอาหารไทยกินทุกวันเลยค่ะ ถ้าโอ๋ได้เจอ Blog ของคุณหมดเร็วกว่านี้ โอ๋ยินดีทำอาหารไทยส่งตรงให้คุณหมอเลยค่ะ (แบบว่าโอ๋ชินน่ะค่ะ ทำอาหารน้อย ๆ ไม่เป็นเวลาทำที่น๊ะค่ะแฟนถามว่าเอาไปเผื่อใครหรือเปล่า แต่คุณยังไม่มีเพื่อนที่นี้เลยนิ) อิ อิ
รวิวรรณ หาญสุทธิเวชกุล
อยากร้องไห้จังคุณโอ๋ เสียดาย ทำไมชะตาชีวิต ไม่ต้องกัน อยากเจอ อยากเจอ อยากเจอค่ะ ฮือๆ
ตอนนี้หมอกลับมาเมืองไทยได้ 2 วัน แล้ว มาทำงาน มีง่วงนิดหน่อย
จะรอ ตั้งตัวได้ คงจะเขียน ถึงไมอามี่ต่อ สัก 2-3 บล็อก
ไว้ เจอกันอีกนะคะ อาจต้องนัดที่เชียงรายแล้วละค่ะ
สวัสดีค่ะ
Welcome home ค่ะ
แต่จะรออ่านต่อค่ะ ไมอามี่ยังไม่จบค่ะ
โอแม่เจ้า
นี่อาจารย์กลับแล้วเหรอครับ อิจฉาจัง อุตส่าห์ดีใจที่มีคนจากบ้านมาเหมือนกัน ฮา
รู้จักอาจารย์ผ่าน net ตั้งแต่เดือนแรกที่มาสิงคโปร์ ตอนนี้กลับซะแล้ว อิจฉา อิจฉา
ชีวิต ตอนสามอาทิตย์ สุดท้าย ทั้งเหนื่อยทั้งสนุก
ขออนุญาติ ลาอาจารย์เกวน พาครอบครัว สามีและลูกสาวไปเที่ยวดีสนีย์ แลนด์ และ Universal Studio 1 อาทิตย์ สนุกจนแทบไม่มีเวลาจะหายใจเลย
อาทิตย์สุดท้าย ตอนจะทำการนำเสนอและสรุปรายงานเป็นเอกสารก่อนกลับ โน๊ตบุคประจำพระองค์ เจอไวร้ส เฮอ.......
โชคดีที่คุณ แกบบี้ เลขาท่านอาจารย์ เกวนช่วยซ่อมล้างไวรัสให้ ใช้เวลา 3 วันเต็ม แก้ และแก้ โชคดีที่เธอเก่ง เก็บข้อมูลไว้ได้ ไม่ต้องล้างเครื่องหมด อดีตดิฉันไม่หายวับเหมือนที่เคยเห็นหลายคนเจอ
กลัวเลยค่ะ
ตอนนี้จะค่อยทั้งทยอยอ่าน และทะยอยเขียนใน G2N ต่อ
ขอบคุณจริงๆ อ Sasinada และ อ ธนพันธ์
ขอบคุณมากๆค่ะ
ทำให้ต้องรีบมาบันทึกเพราะกลัวเดี๋ยวอาจารย์ไม่รออ่าน ละ แย่เลย
จิงอ่ะ ยังไม่เคยนั่งรถไฟใต้ดินเลย...
อาจารย์ ไม่ขี้เห่อ เนาะ เพราะ พี่ไปกรุงเทพ ปุ๊ป ขอไปนั่งรถไฟฟ้าเมืองไทยก่อน แล้วก็ พากันไปทั้งครอบครัว
นั่งไปนั่งกลับจนลูกสาวบอกว่า มากรุงเทพ นี่เขาเก่งภาษาอังกฤษขึ้นนะ อิ อิ
Please mind the gap between train and platformประกาศทุกสถานีเลย
เลยพูดชัดแจ๋วเลย 1 ประโยค
อยู่ที่นี่ นั่งรถเมล์ได้ เพราะมีเวลาว่างมากค่ะ