เรื่องเล่าจากญี่ปุ่น : Welcome Party

งานเลี้ยงรับรอง          

          ในตอนเย็น คณะเรารีบแต่งตัว โดยงัดเอาเสื้อยืดสีแดงแขนยาวที่เป็นเสื้อทีมมาใส่และตรงไปที่ แคนทีนมหาวิทยาลัย ซึ่งถูกตกแต่งให้เป็นงานเลี้ยงรับรองพวกเราไปแล้ว 

          

         ผมนั่งกลาง มีท่านคณบดีทั้งสองกระหนาบซ้ายขวา Prof.Akiyama คนซ้ายมือและขวามือผม Prof. wakayama 

          มีวงดนตรีสมัครเล่น โดยนักศึกษาที่เคยไปเชียงใหม่มาเล่นเพลงญี่ปุ่นน่ารักๆให้ฟังหลายเพลง

      นศ.ญี่ปุ่น บรรเลงดนตรีต้อนรับอย่างสนุกสนาน ท่ามกลางอาหารอันน่ากิน

       แล้วพิธีกรก็เชิญท่านคณบดี Akiyama กล่าวต้อนรับอีกครั้งหนึ่ง และเชิญผมกล่าวตอบตามธรรมเนียม

      

         

          ผมได้กล่าวทำนองว่า ขอบคุณและประทับใจอย่างยิ่งสำหรับการต้อนรับและความมีไมตรีจิตอันอบอุ่นของท่านทั้งหลายในครั้งนี้ มาชิกะคราวใด อบอุ่นเหมือนกลับมาบ้าน ทั้งๆที่ผมไม่ได้จบการศึกษาจากที่นี่ แต่มีความรู้สึกผูกพันยิ่งกว่าศิษย์เก่าเสียอีก

          เพราะผมมีเพื่อนรักอยู่ที่นี่หลายคน! 

          โครงการนี้จะเป็นโครงการสำคัญที่เชื่อมโยงจิตใจของคนสองชาติ สองมหาวิทยาลัยและสองเมืองเข้าด้วยกัน โดยนักศึกษาของทั้งสองมหาวิทยาลัยได้มีโอกาสเรียนรู้และทำความรู้จักกัน แลกเปลี่ยนทัศนะและทำกิจกรรมร่วมกัน ซึ่งจะเป็นประโยชน์ต่อสัมพันธภาพอันดีระหว่างเราต่อไป

          ขณะนี้ผมพูดอะไรต่อไปไม่ได้แล้ว เพราะกลิ่นอาหารที่ท่านจัดมายั่วยวนสายตาและจมูกผมมากเหลือเกิน จึงขออนุญาตกล่าวเพียงเท่านี้ และขอยืนยันว่าคณะของผมจะรับผิดชอบกินทุกอย่างที่มีอยู่บนโต๊ะข้างหน้านี้จนหมด ขอบคุณครับ

         

          ช่างเป็น Speak ที่เห็นแก่กินเสียนี่กระไร!

<p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">            ยกแก้วดื่มอวยพร ก่อนลงมือกิน</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p>            บรรยากาศในงานเลี้ยง เต็มไปด้วยมิตรภาพ อบอวลไปด้วยรอยยิ้ม เสียงหัวเราะและกลิ่นอาหารญี่ปุ่น ข้าวปั้น ปลาดิบและฯลฯ อืมส์ อั้ม อั้ม อืม อั้ม ฮ่า ฮ่า ฮ่า อั้ม อืมส์ อาริกาโตะ อั้ม อือ บันไซ … </p><p>            </p><p>         อั้ม เอื้อก…:) กลืนอาหารลงคอแล้ว จะเล่าตอนต่อไปนะครับ</p>

[กฤษณา สำเร็จ (Krisana Sumret)]

สวัสดีค่ะ ท่านอ.พิชัย

• โชคดีที่หนูยังไม่นอน  เลยได้อ่านบันทึกก่อนใครๆ...แถมได้เห็นอาจารย์ใส่เสื้อสีแดง...หล่อ..เท่...เด่น..เป็นสง่าอยู่คนเดียวค่ะ...สมกับเป็นตัวแทนชาวไทย....หนูละแอบปลื้ม...
• ขอบคุณค่ะที่พาดื่ม...กิน...อย่างอร่อย

[พิชัย กรรณกุลสุนทร]

สวัสดีหนูกฤษณา

ประหลาดใจที่หนูตัดหน้าคนที่เคยมาเป็นเบอร์แรกๆไปได้ ต้องให้เป็นกามนิตศรีกฤษณาแล้วล่ะ

ขอบคุณที่ชมครับ

อาจารย์กำลังเขียนตอนสามอยู่ ตอนโหลดรูปนี่ช้ามากและแฮ้งค์ไปสามสี่ทีแล้ว เฮ้อ! ต้องใช้วิริยะมากจัง

[กฤษณา สำเร็จ (Krisana Sumret)]

• หนูเข้าใจว่า...อาจจะหนักจำนวนคนในภาพน่ะค่ะ...เพราะมีผู้คนมากมาย  แถมเปี่ยมด้วยความสุข...น้ำหนักจึงมากไปหน่อย  หรืออาจจะเพราะรับประทานอาหารมากไป  น้ำหนักเพิ่มเลยโหลดไม่ไหวค่ะ....

[กมลวัลย์]

สวัสดีค่ะ อ.พิชัย กรรณกุลสุนทร

เขาต้อนรับได้เป็นกันเอง และดูสนุกสนานดีจังนะคะ

เสื้อทีมเนี่ยก็ดีเหมือนกันนะคะ ยิ่งสีแดงยิ่งเห็นชัดดีใหญ่เลยค่ะ สีมหาวิทยาลัยหรือ สีคณะหรือเปล่าคะ .. หรืออาจารย์ชอบ ^ ^

แล้วจะรอดูตอนต่อนะคะ...

[พิชัย กรรณกุลสุนทร]

คุณกฤษณาครับ

แฮ่!อาจเป็นไปตามข้อสังเกตุครับ

แต่ที่จริงผมโหลดทั้งสองตอน คือตอนนี้กับตอนที่สามแต่ภาพเยอะและแฮงค์ไปหลายครั้ง ผมจึงตัดสินใจว่าแบ่งออกเป็นสองตอนครับ

[พิชัย กรรณกุลสุนทร]

หนูกมลวัลย์ครับ

สีแดงเป็นสีของคณะมนุษย์ครับ

แดงหมายถึงความรักชาติ กล้าหาญ องอาจ

การต้อนรับคราวนี้ดีมากครับ จนสงสารผู้จัด เพราะเขาทำทุกอย่างด้วยตนเองหมด ไม่มีนักการภารโรงมาช่วยเลย แต่ก็เรียบร้อยมากครับ เลิกงานแทนที่จะแยกย้ายกันกลับแบบบ้านเรา ผู้จัดผู้บริหารมาช่วยก้นเก็บโต๊ะ เก้าอี้ ข้าวของ ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม มีความสุขครับ ช่วยกันแพลบเดียวก็เสร็จ  คณะชาวไทยก็ช่วยด้วยอย่างแข็งขัน :)

[IS]

สวัสดีค่ะ

อ้ำๆๆ โอ้ย กินผ่านจอคอมฯ ไม่ได้ อดเลย

อยากกินๆ

อาจารย์ถ่ายรูปอาหาร close up มาให้ดูบ้างรึเปล่าคะ

ชอบๆ

^___^

[พิชัย กรรณกุลสุนทร]

สวัสดี หนูIs

อืมมม์ หากกินผ่านจอได้คงดีพึลึก หรือจะให้อาจารย์ส่งแฟกซ์ไปให้ :)

ตอนต่อไปจะมีรูปอาหารและขนมสวยๆมายั่วน้ำลายครับ เตรียมน้ำลายไว้กลืนเสียดีดี

[IS]

ต้องเตรียมน้ำลายไว้เลยนะคะ

ค่ะ ค่ะ

โอ๋ๆ น้ำลายจะฟูมปากแล้ว เร็วๆ ค่ะ

^_+

[พิชัย กรรณกุลสุนทร]

หนูiS ฮะฮ้า!

น้ำลายฟูมปากมาตั้งแต่ออสเตรเลียเชียว

โปรดอดใจรอตอนต่อไป

[so^ok]

อาจารย์ขา

เข้ามาน้ำลายสอ เอ้ย! อ่านด้วยคนค่ะ

บรรยากาศน่าสนุกดีนะคะ

คราวต่อไปรับคนนอกไหมค่ะ?สนใจจะไปด้วยคนค่ะ :< )

[paew]

อาจารย์ขา...หิว มากเลยค่ะ ..บันทึกนี้ยั่วน้ำลายมากๆค่ะ...เสื้อสีแดงถ่ายภาพออกมาเด่นมากเลยนะค่ะ ยิ่งนั่งอยู่ในกลุ่มคนที่ใส่เสื้อสีมืดๆ ยิ่งดูเด่น เสริมให้คนใส่ดูหล่อเชียวค่ะอาจารย์...ยิ้ม ยิ้ม ... อาจารย์ทานกันหมดเลยรึปล่าวค่ะ...เป็น KPI ว่าอาหารอร่อยรึปล่าว....

[พิชัย กรรณกุลสุนทร]

หนูso^ok

เอาผ้าเช็ดปากเสียครับ

น้ำลายฟูมมาเปียกมอนิเตอร์อาจารย์ลื่นไปหมดแล้วครับ

[พิชัย กรรณกุลสุนทร]

หนูPaew

หิวเหรอครับ?

มาเที่ยวเชียงใหม่ซิครับจะเลี้ยงให้จมเชี้ยวไปเลย

อาหารเหนือ?

อาหารอิตาเลี่ยน?

อาหารญี่ปุ่น?

ชอบอะหยังบอกมาเน้อ!

ฐานชมว่าหล่อ..;)

[Sasinand]

สวัสดีค่ะอาจารย์คะ

ขอชมด้วยใจจริง อาจารย์ดูเท่มากเลยค่ะ เด่นเป็นสง่าเลย และนักดนตรีเขา จัรดะเบียบเล่นดีนะคะ ไม่ยืนกันกะกะไปหมด

สมเป็นงานเลี้ยงที่อบอุ่น เป็นกันเอง แต่ดูดีมากค่ะ

[พิชัย กรรณกุลสุนทร]

สวัสดีครับ

sasinanda

ขอบคุณสำหรับคำชม...แฮ่...เขินจัง

 ที่ญี่ปุ่นดูดีมีวินัยเกือบทุกเรื่องครับ เอาเป็นตัวอย่างได้อย่างดี

รูปของคุณก็ดูสะดุดตาและมีมาดดีมากรูปหันข้างแสดงถึงโครงสร้างของใบหน้าที่สวยน่าเขียนภาพเหมือนครับ :)

 

[Little Jazz]

อะริกาโตะ บันไซ คัมไป นัดกินข้าวกับคนญี่ปุ่นที่ไรปวดหลัง ปวดแขนทุกที ยกแก้ว คัมไปๆ มื้อละหลายรอบ พอกินข้าวเสร็จก่อนจากก็โค้งกันแล้วโค้งกันอีก จนเราต้องยอมพ่ายแพ้ เพราะโค้งม่ายไหวก็ถึงได้กลับบ้านกัน

[Ping]

ขอบคุณอาจารย์มากค่ะที่นำภาพเจริญตามาให้ชม(น้ำลายสอ)

แต่อยากถามว่าทำไมชาวญี่ปุ่นใส่สูทตลอดเลยละคะ แม้จะเป็นบรรยากาศที่บันเทิง ผ่อนคลาย ทำไมเค้าไม่แต่งตัวแบบลำลองที่ดูเป็นกันเองบ้างคะ

[พิชัย กรรณกุลสุนทร]

พัชรา 
 ดูเสร็จแล้ว เช็ดปากด้วยครับ คราวหน้าจะมีรูปอาหารเยอะเลย

เออ ที่จริงงานเลี้ยงเป็นตอนเย็นครับ ผู้บริหารเค้าใส่สูทเป็นปกติ(ตั้งแต่หลังสงครามโลก) ไม่ได้กลับไปเปลี่ยนชุดเลยทรงเครื่องเต็มยศครับ แต่พอดึกขึ้นมาหน่อย ก็ถอดสูท ถอดไทด์ เป็นแถวๆเหมือนกันครับ

ที่จริงผมมีรูปงานเลี่ยงชาบูชาบู ที่ถอดสูทเหลือแต่เสื้อพับแขนยิ้มร่าลำลองเหมือนกัน

[พิชัย กรรณกุลสุนทร]

Little Jazz \(^o^)/
อาจารย์ตอนกินชาบุชาบู ก็ปวดแขนเหมือนกัน เพราะต้องแกล้งทำท่ายกแก้วเบี่ยร์มาคัมไปกะเขาด้วย เขาซดเบียร์ดุรวดเร็วมาก อาจารย์นับดูอย่างต่ำๆคนละ 5 แก้วเป็นอย่างน้อย

สำหรับอาจารย์แก้วเดียวก็แสร้งยกไปมา...จนเมื่อยและคอยยกมือขึ้นปิดเวลาเขาจะรินเติมให้

แต่ตอนโค้ง อาจารย์ชอบใจนะ นึกเห็นภาพปังคุนโค้งทุกที