ไม่อยากเล่าให้ข้ามฉาก นี่คือการ Implement

ไหน ๆ ฟังคนอื่นเล่ามาเยอะแล้ว ก็ขอเล่าบ้าง อยู่กับ Hospital OS มา ก็หลายปี ไม่มีเรื่องราวอย่างเขาบ้างให้มันรู้ไป อะ อะ เริ่มสงสัยละซิว่า นี่ใครกัน ให้ทาย ????? ใครทายถูกได้รางวัลเป็นการ ติดตั้งระบบฟรี หรือใครติดตั้งไปแล้ว บริการดูแลฟรี 1 ปีเลยเอ้า............แล้วค่อยมาฟังเฉลยในบทถัดไป

จริง ๆ ตอนเริ่มทำงานก็ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวกับเขาหรอกนะ  แค่อยากทำงานที่อยู่ภูเก็ต ใกล้บ้าน และเพิ่งจบพอดี เพื่อนส่ง E-mail มาให้ว่ามาบริษัทนี้รับสมัคร เลยลองเมลมาดู หน้าตาโง่ ๆ แต่ได้ผล สัมภาษณ์วันนี้ พรุ่งนี้เริ่มงานเลยความไม่ประทับใจและสงสัยแรกคือ ไม่มี office ให้เรานั่งนี่นา เป็นบ้านห้องแถว 2 ชั้น ยังงัยกันนี่ จบปริญญาตรีเพิ่งเก็บของออกจากหอพักมาบ้านได้ 2 วัน ยังไม่ทันได้คิดไตร่ตรองอะไรทั้งนั้น เค้ารับก็ทำไปก่อน ทำแบบงง ๆ จำได้ว่าตอนสัมภาษณ์ ไม่มีแม้กระทั่งชื่อ Hospital OS โผล่มาให้ได้ยิน บอกให้เรามาทำเว็บ แล้วก็ทำเว็บจริง ๆ นั่งทำอยู่  1 เดือนเต็ม ทำแบบไม่พูดไม่จา ไม่มีพี่เลี้ยง ไม่มีใครสอนงาน ไม่ต้องถามใครทำไม่ได้ให้อ่านหนังสือเอา แทบเป็นว่า บริษัทอะไรเนี่ย ....................

 บทเรียน 1 รู้จัก Hospital OS

                และแล้วก็ได้รู้จัก Hospital OS ไม่ช่วยเขียนหรอกนะ เค้าทำกันเสร็จแล้ว เอาวิดิโอให้ดู  จำได้ไม๊ขายดูไปหลับไปไม่มีใครสอนอะไรทั้งนั้น  เราก็งงซิ....อะไรก็ไม่รู้  ก็ดูไปเรื่อย  ๆ เพราะงานยังไม่มีว่างอยู่  ในขณะที่ดูวิดีโอ การใช้งาน Hospital OS (สมัย Version 1) หลาย ๆ คนคงพอจำได้ ก็แอบฟัง แอบสังเกต พี่ ๆ ทำงานกัน ได้ยินพี่ ๆ รับโทรศัพท์จากพี่สุนะ(รพ.ทองแสงขัน) ทั้งวัน วันละหลาย ๆ รอบ หรือไม่อีกทีก็พี่ปัญญา(รพ.ชุมแสง)   หรือไม่ก็ พี่รัตนา ป่าแดด แอบคิดไปต่าง  ๆ นานา ว่า พี่รุ่งนี้ท่าจะเจ้าชู้ (ตอนนั้นไม่สนิทกัน) มีกิ๊กทีเดียว 2 คน ส่วนพี่รัตนานี่ก็นามสกุลแปลก .....ป่าแดด..........(แปลกไม๊)

บทที่ 2 รู้จักโรงพยาบาล

            เอาละในเมื่อดูวิดีโอจนตาเปื่อยไปแล้ว(แต่ยังไม่มีใครมาสอนอยู่ดี) ก็ได้เวลาออกไปหาความรู้นอก แผ่นซีดีบ้าง โรงพยาบาลแรกที่มีโอกาสได้ไปเยี่ยมชมคือ รพ.ท่าโรงช้าง จ.สุราษธานี พี่รุ่งไป present โปรแกรมเนื่องจาก เค้าต้องการจะเอาไปใช้งาน เรามีหน้าที่นั่งฟังอย่างเดียวช่วยอะไรไม่ได้เลย เริ่มจากความเป็นมาโครงการ Hospital OS จำได้ขึ้นใจตั้งแต่ฟังวันแรก 3 ข้อ คือ เป็นโครงการวิจัยของ สกว. ถ้าอยากใช้ผู้บริการต้องสนใจ และ ได้รางวัลงานวิจัยดีเด่น 1 ใน 15 งานวิจัยดีเด่น “ไม่ใช่ได้ลำดับที่ 15 นะครับ แต่เป็น 1 ใน 15 โครงการที่ได้รางวัล สกว.เค้าไม่ได้เรียงลำดับ 1 2 3 “(ทายซินี่ใครพูด)  ถัดมาพี่รุ่งก็ demo โปรแกรม บทพูดเหมือนในแผ่นซีดีเด่ะเลย จากที่เคยสงสัยว่า ซีดีที่เราดูทุกวันนี่มันอะไรก็หายสงสัยไปบ้าง พอนึกออกแล้วว่ามันน่าจะใช้ได้จริงแหละ แต่ไม่รู้ใช้อย่างไร เช่นกัน  หนึ่งคำที่ จำได้ขึ้นใจคือ ไอซีดีนาย(ICD9) จำได้เพราะรู้สึกว่าคำนี้เท่ห์ดี แต่ยังไม่เข้าใจความหมายอยู่ดีว่ามันคืออะไร และแล้วก็จบการ demo ในวันนั้น

บทที่ 3 ครูคนแรก รพ.ยางชุมน้อย

            ในที่สุดก็ได้ไป รพ.กะเค้าซักที่ ที่แรก ยางชุมน้อย จ.ศรีสะเกษ ไกลมาก นั่งรถ 2 วันกับอีก 1 คืน หลับไม่ลงเลย ไม่ไว้ใจพี่อ็อด ไม่เชื่อว่า คนคนหนึ่งจะขับรถคนเดียวจาก ภูเก็ตถึง ศรีสะเกษได้(แต่ก็ทำมาแล้ว) ไม่อยากจะเชื่อว่า มีหน่วยงานไหนต้องทำงานไกลบ้านขนาดนี้ จาก ป่าเขียวชอุ่มของภาคใต้ กลายเป็น ทุ่งนาที่ไม่มีสีเขียวเลยซักนิดเดียว จากฝนตกพรำ ๆ ที่ภูเก็ต กลายไปอากาศร้อน เหมือนใครมาเปิดไดร์เป่าผมทิ้งไว้ตลอดเวลา จะกันวันแรก พี่โจ พี่โอเล่ และหมอชำนาญ (ถ้าจำชื่อไม่ผิด) และครอบครัวคุณหมอ ต้อนรับเป็นอย่างดี อย่างกับมีงานเลี้ยง ก็งงว่า เอะ นี่เราไปทำอะไรให้เค้าเมื่อไหร่ งานยังไม่ได้เริ่มเลย กินซะเต็มที่แล้ว และแล้วก็ได้ลงมือทำงาน แบ่ง  ๆ กันทำ สมัยนั้นยังไม่มีระบบมากนักหรอก ใครถนัดอะไรก็ทำอันนั้น เรามันไม่ถนัดอะไรเลย เค้าเลยให้มาสอนเจ้าหน้าที่ ก็ท่องจำจากซีดีมา แปลกมาก ไม่เคยหาประสบการณ์แบบนี้ได้จากห้องเรียนที่ไหน “เราสอนเค้า แต่เราเข้าใจเอง”  ตอนเริ่มสอนไม่รู้อะไรซักอย่าง รู้แต่ว่าของเรามันต้องคลิกอย่างนี้ อย่างนี้ ฝ่ายพยาบาลก็ไม่รู้ละของพี่มันแบบนี้ แบบนี้ เหลือเชื่อ เราอธิบายที่เรารู้ เค้าอธิบายที่เค้ารู้ แต่สุดท้าย เราทั้งคู่ก็ได้รู้  เสร็จจากที่นี่เริ่มมั่นใจขึ้นแล้ว เอาละว้า รพ.เป็นงัย พอรู้จักแล้ว  แล้วก็ออกเดินทางต่อไปยัง รพ.ต่อไป ไว้เล่าโอกาสหน้าละกัน..................

                5 วันสั้นมาก สำหรับใคร ๆ แต่สำหรับทีม Hospital OS และโรงพยาบาลเป็น 5 วันที่มีความหมายต่อความเป็นเพื่อนพ้องและพี่น้องและญาติมิตร เป็น 5 วันที่ทำงานด้วยกันเหมือนคนรู้จักกันมาเป็นปี และหลังจาก 5 วันทำงานนี้เราก็กลายเป็นคน กันเอง และเป็นพี่นั่น พี่นี่ พี่โน่นของน้อง ๆ ทีมงาน(ซึ่งบางคนก็เปลี่ยนสภาพเป็นพี่ไปแล้ว) ขออนุญาตยืมคำพูดของ พี่โต๋ ฝ่ายบริการโรงพยาบาลหล่มสักมาใช้ พี่โต๋บอกว่า “ประเทศไทยมีคน 60 ล้านคน ภูเก็ตอยู่ไกลจาก หล่มสัก เป็นพันกิโล แต่ได้มีโอกาสมา เจอกัน คงทำบุญกันมาแต่ชาติไหนแน่ ๆ หรือพระเจ้าตั้งใจให้เราทำความดีเพื่อบ้านเมืองด้วยกัน ” ไม่ต้องตกใจถ้าจะบอกว่า เด็กตัวดำ ๆ ที่ภูเก็ต มีญาติ พี่น้องอยู่ ทั่วประเทศ และได้กินผลไม้ ของฝากจากทั่วประเทศ ขอบคุณ สำหรับมะขามหวานจากพี่หน่อย ภักดีชุมพล.... นะคร้าบ

               

 

 

[บ้านสวนพอเพียง]

มันจะไม่มีของฝากจากที่ไหนแล้วครับ ยิ่งมะขามหวานจากภักดีชุมพล ก็ไม่ต้องหวัง ถ้ายังไม่ปรับตัว ปรับการทำงาน  และเอาใจพี่ๆ เขากลับมาให้ได้  ถ้ายังลืมว่าโปรแกรมนี้มาจากไหน  พี่ๆ เขาช่วยเราไว้แค่ไหน  เขาว่า   "เอิด" (ภาษาไต้)

[พิจิตร]

อยากอ่านมากกว่านี้ ดูว่าเหมือนกับ รพ. ของเราหรือเป่ลาตอนใช้งานครั้งแรก

ขอเป็นกำลังใจให้ น้องๆทีมงาน ทุกๆคนคะ จะได้ช่วยกันพัฒนาชาติ    ตอนที่มาที่ รพ.น้องๆใจดีน่ารักทุกคนค่ะ

ปล. ทีนี่ มีของฝาก ค่ะ ถ้าผ่านมา พิจิตรอย่าลืม แวะเยี่ยม น๊ะค่ะ จะพาไปเลี้ยงคะ(ผัดเผ็ดจรเข้)

[น้องพี]

ว้า....นึกว่าจะมีคนเข้ามาทายกันล้นหลามซะอีก ยังมีหลายเรื่องที่อยากเล่า เจอเรื่องราวมากมายต่าง ๆ มาเยอะแยะ ไว้ว่าง ๆ นอนไม่หลับจะกลับมาเล่าใหม่นะคะ