>2< คุณลืมใครไปหรือเปล่า
จะรู้คุณค่าของความคิดถึง
ก็ต่อเมื่อในความคำนึง
มีใครสักคน
ใครสักคน....คนคนนั้นเป็นใครกัน พ่อแม่ ญาติพี่น้อง ครอบครัว หรือว่าใคร เมื่อคืนผู้เขียนทำงานเพลินถึงเที่ยงคืน ได้ยินเสียงเพลงแว่วมา
...Happy Birthday..... คิดถึงคนคนหนึ่งขึ้นมาทันที... แม่....เขาฉลองครบรอบวันที่แม่เจ็บ
เราจะทำอย่างไรกับคน 2 กลุ่ม
เด็ก ๆๆ ค่ะ
การจัดกิจกรรมวันแม่จะมีประโยชน์อะไร ถ้าเราไม่ทำความเข้าใจกับเด็ก ๆ หรือบางที่อาจจะตอกย้ำปมด้อยของเด็กบางคน ใจครูรักและห่วงความรู้สึกของนักเรียนเสมอค่ะ กิจกรรมนี้เราหลีกเลี่ยงไม่ได้หรอกนะคะ ไม่ว่าจะเห็นด้วยหรือไม่
ทำอย่างไรเราถึงจะดูแลจิตใจลูก ๆ ทุกคน ให้เค้าเข้าใจว่าเราไม่ได้จัดขึ้นเพื่อคนที่มีแม่ แต่เราจัดเพื่อปลูกฝังความกตัญญู กับใครก็ได้ที่ทำหน้าที่ดูแลเราได้ดีเทียบเท่าแม่
ผู้ใหญ่ค่ะ (กำนันไม่เกี่ยวนะคะ อิอิ)
แปลกนะ.... วันเกิดเราพ่อแม่ดีใจที่สุด .....แต่เราไปเลี้ยงฉลองกับคนอื่น
แปลกนะ.... เราเลี้ยงข้าวเพื่อนตอนรับปริญญา....แต่ไม่ได้เลี้ยงข้าวคนที่ส่งเราเรียนจนจบปริญญา
แปลกนะ.... เราทำอะไรได้ทุกอย่างเพื่อใครบางคน....แต่เราไม่เคยทำสิ่งที่พ่อแม่แอบดีใจ
แปลกนะ.... เราพูดจาเพราะ ๆ เพื่อให้คนอื่นยอมรับ ....แต่ไม่เคยพูดค่ะ...ครับ..กับพ่อแม่เราเอง
อย่ารอให้สายเกินไปนะคะ จะรู้ว่าคำพูดหมดความหมาย ก็ต่อเมื่อคนคนนั้นไม่อยู่ให้เราบอก วันนี้คุณบอกรักใครหรือยังคะ
ผู้เขียนขอบอกว่ารักคุณพ่อคุณแม่มาก
และรักเพื่อน gotoknow ทุกคนค่ะ
ความเห็น (11)
- สวัสดีครับ
- ครอบครัวคือหน่วยย่อยที่สุดของสังคมไทย
- แต่เป็นหน่วยย่อยที่สำคัญที่สุดของประเทศ
- ครูคือพ่อและแม่คนที่สองของเด็กครับ
- ครูคือผู้เสียสละเพื่อที่จะทำทุกอย่างให้ลูกของตนเป็นคนดี
- คนดี
- ขอบคุณครับ
- ขอให้มีความสุขใน G2K ครับ
อยากให้ความรักแก่คนทั้งโลก อยากให้โชคแก่คนทั้งหล้า ครับ
- ขอบคุณ
มากค่ะ - รักครอบครัวให้มาก ๆ นะคะ
- คุณ
คะ - โลกเราตงจะสวยงามนะคะ
- ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะ
ขอบคุณต่อคำเตือนดีๆค่ะ
- มบอกว่าเป็นลูกกำพร้า
- ไม่มีพ่อมีสิ่งที่รักสองอย่างคือ
- มือไวไปหน่อย
- มีสิ่งที่รักเป็นแม่สองท่านคือ
- หนึ่งคือแม่ของตนเอง
- รักท่านมากจนท่านอยากตัดหางไปปล่อยวัดและตัดออกจากกองมรดก
- สอง คือ แม่ของลูกที่ยังหาไม่ได้
- ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
- ขอบคุณคุณ
ค่ะ - เป็นห่วงเด็ก ๆ รุ่นใหม่ค่ะ
- ขอบคุณอาจารย์
- ตอนนี้รักคุณแม่ไปก่อนนะคะ
- ส่วนแม่คุณ เชื่อเรื่องบุพเพ..หรือเปล่าคะ
- ไม่ต้องหาค่ะ เดี๋ยวก็มาเอง
ซาหวัดดีค่ะ...
- เป็นธรรมดาของคนเราค่ะ...อะไรอยู่ใกล้มากๆ ก็มักจะไม่เห็นคุณค่า...หลงลืมเลือนไปบ้าง ต่อเมื่อห่างๆ ก็อาจจะเริ่มรู้ บางทีเสียไปแล้วถึงรู้ เคยมีประสบการณ์ของคนรู้จักค่ะ..เป็นหมอ ทำงานห่างจากบ้านเกิด พ่อ-แม่แข็งแรง เลยมิได้สนใจดูแล ดูแลแต่คนไข้...วันหนึ่งได้รับข่าวว่าคุณพ่อเสียชีวิต แทบช๊อค...หลังจากนั้นลาออกกลับไปทำงานอยู่ใกล้บ้านเลย...นี่ก็เป็นบทเรียนสอนใจเราได้...แต่อย่างว่าแหละค่ะ บางครั้งใกล้กันมากบางทีก็เหมือนลิ้นกับฟันอีกต่างหาก ถ้าไม่หมั่นคอยดูแลรักษาดวงใจกัน..เห็นคนอื่นดีกว่า..น่าช้ำใจ..บ่นกันให้ได้ยินก็หลายราย...มันเป็นเช่นนั้นเองค่ะ...เตือนๆกันบ่อยๆ แบบนี้ก็ดีค่ะ...ถือเป็น สิ่งเตือนความจำ
- คุณ
คะ - ขอบคุณค่ะ
- สังคมไทยสมัยนี้ย้ำคิดย้ำทำ
- ก็ยังจำไม่ค่อยจะได้ค่ะ