เจ้าหนูจำไม
เจ้าหนูจำไม
พ่อแม่หลายๆคนที่มีลูกอยู่ในช่วงอายุสามถึงสิบปี คงจะรับรู้ได้ถึงความน่ารักของเด็กในวัยนี้ เพราะว่าเจ้าตัวเล็กทั้งหลายกำลังโตวันโตคืน กินเก่งนอนหลับ(ประโยคนี้มียกเว้นได้) หลายคนยังคงเป็นปลื้มกับสิ่งที่เขาเหล่านั้นได้แสดงออกถึงพฤติกรรมใหม่ๆ บางคนถึงกับขนาดต้องเขียนลงไว้ในบันทึกส่วนตัวของลูกก็มี ไม่ว่าจะเป็น "การไปโรงเรียนวันแรกของหนู" "ฉลองครบรอบวันเกิดสามปี" (จริงๆแล้วก็บันทึกไว้ว่า ครบรอบสองปี หนึ่งปี หกเดือน หนึ่งเดือน ขึ้นอยู่กับความเห่อส่วนบุคคล) เด็กในช่วงวัยนี้จะมีความน่ารัก ทั้งรูปร่างสรีระและพฤติกรรมที่เขากำลังพัฒนาความเป็นตัวตนขึ้นมา ส่วนหนึ่งของผลจากพัฒนาการเหล่านี้นี่เอง ที่ทำให้พวกเขาเหล่านั้นกลายเป็นเด็กที่ช่างซักช่างถาม ช่างสงสัยไปเสียทุกเรื่อง แรกๆก็น่าภูมิใจยิ่งนักที่ลูกรักของเราช่างสงสัย ถามเก่ง เลยลงบันทึกประจำตัวลูกไปอีกแล้วว่า สงสัยโตขึ้นคงจะได้เป็นนักวิทยาศาสตร์ (ผู้ยิ่งใหญ่) นานไปเข้า ความภูมิใจต่างๆก็ค่อยๆลดลงไปทุกที เลยพาลสงสัยในใจไปว่า มันสงสัยอะไรกันนักหนา(วะ) ไม่ว่าจะ "ทำไมต้องเป็นสีเขียวล่ะพ่อ" "กรุงเทพที่ไหนคะ" "จรวดขึ้นไปในอวกาศที่ไหนคะ" ทำไมต้องอย่างนี้ ทำไมจึงเป็นอย่างนั้น เธอถามได้ทั้งวันถ้ามีประเด็น วันหนึ่งขณะกลับบ้านด้วยกัน แม่เจ้าประคุณทูนหัวเอ่ยปากถามขึ้นมาว่า "คนเรามาจากไหนกันล่ะพ่อ" แว๊บแรกในใจคือ หัวใจพองโต ดีใจที่ลูกสาววัยเกือบสามขวบตั้งคำถามได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ ความรู้สึกต่อมาก็คือ ตายล่ะหวา จะตอบมันยังไงดี คิดไปคิดมาก็ตอบอย่างใจเย็นว่า "ก็เกิดมาเพราะมีพ่อและแม่ยังไงครับลูก" แล้วรีบภาวนาว่า หายสงสัยเถอะนะ อย่าถามเรื่องนี้ต่อเลย เจ้าประคู๊น
สิ่งสำคัญที่พ่อแม่ทุกคนต้องตระหนักก็คือว่า การถามของพวกเขาเหล่านั้น เป็นหนึ่งในพัฒนาการของการเจริญเติบโต เป็นส่วนหนึ่งของการเตรียมความพร้อมทางด้านจิตใจ การพัฒนาความเป็นตัวตนของเด็กๆ พ่อแม่ต้องเข้าใจและมีหน้าที่ดูแล ไขข้อข้องใจต่างๆของลูกตราบเท่าที่เราจะสามารถทำได้ สิ่งใดที่รู้ก็พยายามตอบให้เขาเข้าใจตามวัย สิ่งใดไม่รู้ก็อย่าพยายามถูไถ สู้ยอมรับไปเลยว่าเราก็ไม่ทราบเหมือนกัน อย่าได้แสดงความหงุดหงิดที่ลูกพยายามถามแล้วถามอีก เหมือนไม่มีที่สิ้นสุด เพราะหากเขาเข้าใจว่า การที่เขาถามแล้วทำให้พ่อแม่โกรธ เขาก็จะไม่เข้าใจเลยว่าทำไม? จะกลายเป็นว่า เราไปขัดขวางพัฒนาการทางด้านความรู้จักคิด จินตนาการ และการแสดงออกของลูก โตขึ้นไปเขาจะไม่มีความมั่นใจในตัวเอง ไม่กล้าคิดและไม่กล้าแสดงออก
ความเห็น (16)
ผมว่าลูกคงรู้นะครับว่าพ่อเป็นหมอเลยถามคำถามนี้...
โชคดีนะครับที่ลูกไม่ซักต่อ ไม่งั้นพ่อคงต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการอธิบายให้ลูกเข้าใจและที่สำคัญให้เหมาะสมกับวัยของลูกด้วย...
ขอบคุณมากครับ...
สวัสดีครับคุณ 
เด็กเล็กๆเขาไม่รู้หรอกครับ ว่าหมอรู้เรื่องอะไรบ้าง เขาถามเพราะอยากรู้จริงๆ และยิ่งถามยิ่งมีคนตอบ เลยชอบใหญ่
เรื่องการเล่นกับเด็กเป็นพรสวรรค์ของธนพันธ์ครับ
เห็นชื่อบันทึกอ.หมอแป๊ะแล้วคิดว่าศัพท์ใหม่อะไร ยิ่งเพิ่งจะได้รู้คำไทยที่ไม่เคยรู้มาก่อนจากบันทึกอ.วิบุลมาอยู่ด้วย อาจารย์ตั้งใจจะเขียนว่า"ทำไม"ใช่ไหมคะ
พรสวรรค์ของธนพันธ์อันนี้มีประโยชน์มากนะคะอ.หมอแป๊ะ จำได้ว่าตัวเองตอนเด็กๆก็โชคดีที่มีคุณพ่อคุณแม่ที่ช่างตอบคำถาม วัยก่อน 10 ขวบนี่แหละค่ะสำคัญที่สุด พอตอนลูกก็เลยจำมาใช้เหมือนกัน ทำใจให้สนุกกับคำถาม และหัดถามกลับให้ลูกเป็นฝ่ายคิดคำตอบบ้างเป็นสิ่งที่ดีมากๆค่ะ เห็นผลเลยว่าตอนนี้ทั้ง 3 หนุ่มของพี่เป็นคนที่มีอารมณ์ขันดีเยี่ยม คำถามอะไรตอบได้ไม่ได้ สนุกหมดค่ะ เป็นคุณสมบัติติดตัวที่แม้แต่ลูกเองก็คงไม่รู้ตัว เป็นความภูมิใจอย่างหนึ่งของเรานะคะ ขอบคุณอาจารย์ที่มาเตือนให้คิดว่า นี่คือเคล็ดลับข้อสำคัญข้อหนึ่งทีเดียวค่ะ เดี๋ยวจะเอาไปเขียนบันทึกในบล็อกเรื่องลูกๆ
เจ้าหนูจำไม เขียนถูกแน่นอนครับ
ผมจำเรื่องอิ๊กคิวซังได้ เพราะมีเจ้าหญิงจำไม ถามแต่จำไมจ๊ะ จนอิ๊กคิวต้องหนีเลยครับ
สวัสดีค่ะ
ถ้าเด็กมีพ่อแม่ที่เข้าใจก็ดีไป แต่ถ้าไปเจอพ่อแม่ขี้หงุดหงิด คงโดนดุไปเลย เพราะเด็กวัยช่างถามนี่ ถามเอาจริงเอาจังค่ะ
สมัยลูกยังเล็กๆ ก็ช่างถามตลอด แต่ พยายามตอบทุกเรื่องค่ะ บางทีเหนื่อยๆ ก็โยนให้คุณพ่อตอบ ผลัดกันมั่งค่ะ
- สวัสดีค่ะ อาจารย์
- เจอคำถามที่ตอบลำบากอีกแล้วเหรอคะ
- อิอิอิ
อ๋อ....ต้องขอร้องยาวๆอีกทีค่ะ เขาช่างสรรหาคำน่ารักมาใช้จังนะคะ เรื่องอิ๊กคิวซังนี่ พี่โอ๋เชยจัง จำได้ว่าเราก็เคยชอบดู แต่จำไม่ได้ว่ารู้จักเจ้าหญิงน่ารักคนนี้เลยค่ะ แหม...ดูซิเรานี่ ขอโทษอย่างแรงเลยค่ะที่เหมาเอาว่าอาจารย์เขียนผิด
แล้ว 2 สาวชอบดูเรื่องนี้ไหมคะ พี่เคยเปิดเจอแล้วชวนให้ 3 หนุ่มฝรั่งขี้นกที่บ้านดู เขาบอกว่าเรื่องดี แต่ไม่ค่อย"มัน"ค่ะ ถ้าเราไม่ดูอยู่ด้วยเขาก็จะเลือกดูอย่างอื่น (พอดีตอนที่เราดูวันนั้นมันออกจะ"ลึก"ไปหน่อยด้วยค่ะ เลยไม่ชวนให้ติดใจเท่าไหร่)
สวัสดีครับคุณ 
ถือเป็นโชคดีของเขาครับ ที่บังเอิญผมชอบตอบคำถาม เอาจริงเอาจังทีเดียวครับ
คนโตชอบถามว่าทำไม
คนเล็กชอบถามว่า ไหน อยู่ไหน ไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไมอยากเห็นไปซะทุกเรื่อง
เหนื่อยครับ เพราะหลายคำถามนั้นยากที่จะตอบ ตอนนี้ (ก่อนมาสิงคโปร์) หากไม่รู้ก็จะพากันเปิดดูใน internet ครับ ทว่าหลังๆนี้เปิดไม่ได้ คุณคนเล็กเธอจิ้มจนเครื่องจะพังเอา
สวัสดีครับป้าแดง 
ผมบ่ยั่นดอกครับ ถือซะว่าใช้กรรม เมื่อก่อนก็ถามคนอื่นซะจนเขาหนี (แม่เล่าให้ฟัง) เพื่อนๆพ่อต้องหนีไปกินเหล้าที่อื่น เพราะหนีคำถามผม
พี่โอ๋ครับ
เรื่องอิ๊กคิวนี่ผมดูตั้งแต่มัธยมเลยครับ ถึงทุกวันนี้ก็ยังชอบอยู่ บางตอนจำได้ด้วย
ไม่เป็นภัย นานๆจะมีเรื่องดีๆครับ ไม่งั้นก็การ์ตูนฟาดฟัน ปวดหัว
การ์ตูนดีๆอย่างอิกคิวซัง หายากขึ้นทุกวัน แต่ก็ดูไม่เคยเบื่อ
พยายามหาดีวีดีมาเก็บสะสมอยู่แต่หายากเหลือเกิน
นี้คุณพ่อน้องแป้งเอาเวลาที่ไหนมาเขียนเรื่องราวได้เยอะแยะขนาดนี้ครับ นับถือจริงๆที่นำประสบการณ์ดีๆมาเล่าสู่กันฟัง และก็ต้องขอบคุณทุกๆความเห็นใน blog นี้ที่เข้ามาร่วมแบ่งปันความรู้สึกและความรู้กัน ทำให้ผมมีเพื่อน online เพิ่มขึ้นอีกทั้งๆที่ไม่เคยพบกัน ตอนนี้ภรรยาผมกำลังหัดเล่นnet อยู่และผมก็เปิด blog ของคุณพ่อน้องแป้งให้เธออ่าน เธอชอบมากเลย แล้วเดียวปิดเทอมจะเปิดให้ลูกๆได้อ่านด้วย วันก่อนเปิดรูปที่คุณพ่อน้องแป้งใส่ไว้ในblogให้น้องหนุนดูรูปของน้องแป้งและน้องจ๋า น้องหนุนชอบใจมาก
อ่านความเห็นคุณหนึ่งแล้วอยากเอารูปของน้องแป้ง น้องจ้าและอ.แป๊ะมาฝากค่ะ เผื่อให้น้องหนุนดูเพิ่มเติม คุณหนึ่งและภรรยาน่าจะเปิดบล็อก เขียนเรื่องเลี้ยงลูกก็ได้ค่ะ เด็กวัยขนาดนี้กำลังมีเรื่องมากมายให้เราได้เรียนรู้ พอเขาโตเอากลับมาให้เขาอ่าน ก็จะเป็นความทรงจำที่ถ้าไม่เขียนไว้ก็จะหายไปกับกาลเวลานะคะ พี่โอ๋ก็มีบล็อก อันเนื่องมาจากลูกๆ เอาไว้เล่าเรื่องของลูกๆแลกเปลี่ยนใน GotoKnow แล้วสักวันก็อาจจะเป็นที่สำหรับลูกที่เค้าจะได้ระลึกถึงตัวเองได้ด้วยนะคะ
คุณหนึ่งครับ
เมื่อวานจิ๋มเปิดโทรศัพท์ให้ผมฟังเด็กๆเล่นเปียโนที่โรงเรียน (ผมอยู่ที่กรุงเทพ) แม่เจ้า หนุนเล่นเก่งชะมัด พริ้วเชียวครับ แป้งก็มาบอกว่า หนุนเล่นเก่ง ตั้ง 3 หน้าแน่ะพ่อจ๋า
สนันสนุนให้เปิด blog บ้างครับ เพราะว่าได้เพื่อนเยอะมากเลย หลายคนก็ไม่เคยเห็นหน้าค่าตากันหรอก มาเจอกันทีหลังก็มี ลองดู ลองดู
พี่โอ๋ 
ขอบคุณครับ แบบว่า พี่นี่สมกับเป็นพี่ดันจริงๆเลยนะ ฮ่า ฮ่า
ปฐมธิดา ชิโนณะวณิก
คุณหมอคะ....
น้องจิชอบถามว่า....."เพราะอะไร"....ถามน่ารักเชียว
ไปจนถึงน่าถีบ(ล้อเล่น)
เด็กนี่ถามได้น่าปวดหัวมากๆ
ดีนะเนี่ยที่แม่มันขยันตอบ(แต่พ่อมันเหนื่อย...แต่ก็ต้องตอบ)ไม่งั้นโดนแม่ตบค่ะ
ครับ แบบว่า น่าสงสารพ่อที่สุด
ปฐมธิดา ชิโนณะวณิก
อ้าว.....เข้าข้างกันเห็นๆนี่คะ