อีกมุมมองหนึ่งของวิกฤตค่าเงิน....จากเพื่อนอาจารย์
วันนี้ได้อ่านบทความของเพื่อนอาจารย์ชื่อ อ.สิขรินทร์ คงสง ซึ่งลงในหนังสือพิมพ์มติชน เกี่ยวกับวิกฤตค่าเงินบาท เป็นมุมมองที่น่าสนใจ จึงขอทะยอยลงแบบไม่ตัดทอนใดๆทั้งสิ้นดังนี้ค่ะ
ภายใต้สถานการณ์ “เงินบาทอ่อนค่า” ได้ส่งผลกระทบต่อเศรษฐกิจไทยโดยตรงทั้งขึ้นทั้งล่อง เพียงแต่ฝ่ายไหน (ผู้นำเข้าหรือผู้ส่งออก) จะเป็นผู้ประสบปัญหาเพราะพึ่งพาตลาดต่างประเทศมากเกินไป (ระบบเศรษฐกิจแบบเปิด) ทำให้ไม่สามารถยืนหยัดอยู่บนลำแข้งของตนเองได้
พอเกิดปัญหาจาก
1. ความผันผวนของค่าเงินสกุลหลัก เช่น ดอลลาร์สหรัฐ ที่ประเทศไทยถือครองอยู่ เพื่อเป็นทุนสำรอง หรือใช้เป็นสื่อกลางในการแลกเปลี่ยน
2. การเคลื่อนย้ายเงินทุน (ไหลเข้าหรือไหลออก) ทั้งโดยทางตรงหรือการเก็งกำไร
3. การโจมตีค่าเงิน
“ต้องออกอาการทุรนทุราย” เป็นเครื่องสะท้อนให้เห็นว่าระบบเศรษฐกิจไทย อ่อนไหวง่ายหรือยังไร้เสถียรภาพ
ดังนั้น จึงมีคำถามตามมาว่าจะมีวิธีการใดจัดการกับปัญหาเหล่านี้ได้อย่างเบ็ดเสร็จ เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดประวัติศาสตร์ซ้ำรอย ยิ่งผัดวันประกันพรุ่ง ยิ่งไล่ตามคู่แข่งไม่ทัน แถมยังโดนคู่แข่งที่ตามมาทีหลังแซงขึ้นหน้า
สมควรแก่กาลเวลาแล้วหรือยัง กับการปฏิรูปโครงสร้างเศรษฐกิจแบบ”ไม้หลักปักขี้เลน” ที่ยังอยู่ยงคงกระพันมาจนถึงทุกวันนี้ ได้แก่...
1. พึ่งพาการส่งออก (หากินอยู่แต่ตลาดล่างที่มีการแข่งขันสูง) นับเป็นจุดเปราะบาง และน่าเป็นห่วงอย่างยิ่ง โดยเฉพาะภาคเกษตรที่มุ่งสร้างรายได้หลักให้กับประเทศ ส่วนภาคอุตสาหกรรมที่เข้มแข็ง แทบจะไม่ใช่ธุรกิจของคนไทย
2. พึ่งพาการนำเข้าสินค้าทุน รวมทั้งวัตถุดิบและกึ่งสำเร็จรูป เพื่อนำไปผลิตสินค้าสำหรับการบริโภคภายในประเทศและส่งออก (ผลิตมากเท่าไหร่ ก็นำเข้าสูงขึ้นเป็นเงาตามตัว)
3.การสร้างมูลค่าเพิ่มในขั้นตอนสุดท้ายซึ่งได้กำไรเพียงแค่หยิบมือ จากการส่งออกเป็นสินค้าสำเร็จรูป
4. รับจ้างผลิตสินค้าให้กับแบรนด์ชื่อดังของโลก
5. การประกาศเชิญชวนประเทศที่เจริญแล้ว(นักลงทุน) เข้ามาลงทุนในประเทศ(ทั้งการตั้งฐานการผลิต และการเคลื่อนย้ายเงินทุน)
บทความนี้จะค่อยๆทะยอยลงค่ะ
อ้างอิงจาก: หนังสือพิมพ์มติชน วันที่ 21 ส.ค. 50 ปีที่ 30 ฉบับที่ 10755
ความเห็น (9)
หนทางแห่งความอยู่รอด (ยืนเคียงบ่าเคียงไหล่กับอารยประเทศ) มีเพียงสถานเดียว คือการวิจัยและพัฒนาเพื่อสร้างองค์ความรู้ที่เป็นแบบฉบับของตน ประกอบด้วย
- 1. คลังแห่งภูมิปัญญา (ตำราเรียน งานวิจัยขั้นพื้นฐานและประยุกต์ ใช้สำหรับต่อยอด ที่ก่อให้เกิดพัฒนาการแปลกแหวกแนว)
-
2. ข้อมูล(ย้อนหลัง ทันต่อเหตุการณ์ และแนวโน้มของตลาดในอนาคต) ที่ใช้ประกอบการตัดสินใจเปิดกิจการใหม่หรือขยายกิจการ เพื่อให้แข่งขันในตลาดโลกได้อย่างเนหนึ่งไม่เป็นสองรองใคร
-
3. เทคโนโลยี และนวัตกรรมใหม่ๆ
-
ทั้ง 3 กรณีที่กล่าวมา จะใช้เป็นรากฐาน(เสาเข็มค้ำจุน โครงสร้าง) ในการพัฒนา
- รัฐบาลจะต้องเป็นทั้งผู้ริเริ่ม และผู้ผลักดัน (ทุ่มเทงบประมาณอย่างคงเส้นคงวา) ให้เกิดการประดิษฐ์คิดค้นสินค้าทุน(ผลงานร่วมกันของภาคเอกชนและมหาวิทยาลัย) ที่สามารถนำวัตถุดิบและกึ่งสำเร็จรูปภายในประเทศ(ทั้งที่มีอยู่แล้ว หรือสร้างขึ้นมา) ซึ่งมีราคาถูกกว่านำเข้า มาใช้ในกระบวนการผลิตสินค้าและบริการ ให้สามารถตอบสนองความต้องการของลูกค้าได้ทันตามกำหนดเวลา ผนวกเข้ากับการสร้างแบรนด์(เพิ่มมูลค่าให้กับตัวสินค้า) และสร้างบรรษัทข้ามชาติ ( ทำเลที่ตั้งควรอยู่ในจุดยุทธศาสตร์และแหล่งวัตถุดิบ) ให้มีชื่อเสียงในกลุ่มประเทศสมาชิกอาเซียนก่อน แล้วค่อยๆ ขยายตลาดออกไปสู่ระดับโลก
- (ถ้ามีความพร้อมในทุกด้านก็ก้าวข้ามได้เลย)
เจตนารมณ์ข้างต้นจะสำเร็จตั้งปณิธานที่วางไว้ ต้องรู้จักการทำงานเป็นขั้นเป็นตอนด้วยความเฉลียวฉลาด รู้เท่าทันปัญหาเตรียมความพร้อมทั้งแผนการรุกและตั้งรับ หรือพลิกแพลงได้ตามสถานการณ์ เพื่อนำพาประเทศไปสู่ความเจริญอย่างยั่งยืน โดยให้ภาคอุตสาหกรรม(ยึดหลักการพึ่งตนเอง) ขึ้นมามีบทบาทแทนที่ภาคเกษตร(ผู้ประกอบการในภาคอุตสาหกรรมเป็นกลุ่มที่สร้างงานใหม่ให้แก่เกษตรกร) ที่มีบริษัทลูกหลายๆ บริษัท เป็นผู้ผลิตชิ้นส่วนต่างๆป้อนบริษัทแม่ การประกอบธุรกิจแบบครบวงจรนี้จะสร้างผลกำไรให้กับกลุ่มธุรกิจที่อยู่ในสายงาน(เครือข่าย) เดียวกันอย่างถ้วนหน้า
-
-
พร้อมกับการถือกำเนิดภาคบริการ จากการขยายตัวภาคอุตสาหกรรมขั้นสูง ก่อให้เกิดอาชีพและการจ้างงานใหม่ในภาคอุตสาหกรรม และภาคบริการ(ใช้เทคโนโลยีทันสมัย) อีกมากมาย เช่น ผู้ประกอบการ พนักงานประจำโรงงานและบริษัทตัวแทนจำหน่าย ธุรกิจ การเงิน การประกันภัย การสื่อสาร และการขนส่ง ฯลฯ ซึ่งค่าจ้างแรงงานใน 2 ภาคนี้ (จ้างงานตลอดทั้งปี) สูงกว่าภาคเกษตร (มีการว่างงานตามฤดูกาล)
-
นั่นหมายถึง การสูงขึ้นของรายได้ประชาชาติเฉลี่ยต่อหัวอย่างแท้จริง( ทุกฝ่ายได้รับผลประโยชน์ร่วมกัน)
- และนี่คือ การยกระดับฐานะจากประเทศกำลังพัฒนาประเทศกำลังพัฒนา(ประเทศเกษตรกรรม) มาเป็นประเทศที่เจริญแล้ว (ประเทศอุตสาหกรรมอย่างเต็มรูปแบบ) แต่ต้องไม่ละทิ้งภาคเกษตร
-
เหตุการณ์ต่างๆเกิดขึ้น นับตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน เป็นตัวบ่งชี้ได้ว่าประเทศไทยมีประสบการณ์ในเรื่องวิกฤตค่าเงินน้อยกว่าประเทศเพื่อนบ้านและประเทศที่เจริญแล้ว ผลลัพธ์ที่ตามมา ก็คือพอเงินบาทอ่อนค่าก็ร้องจ๊าก เต้นผางขึ้นมาทันที เนื่องจากต้นทุนการผลิตเพิ่มสูงขึ้น ทำให้ผู้ผลิตต้องขึ้นราคาสินค้า ทั้งภายในประเทศ(เกิดภาวะเงินเฟ้อ) และส่งออก
-
ในทางตรงกันข้ามพอเงินบาทแข็งค่าก็ร้องโอ๊ย สะดุ้งโหยงขึ้นมาทันใด เพราะทำใหสินค้าไทย(ราคาแพงขึ้น) แข่งขันในตลาดโลกได้ยากลำบากกว่าเดิม
- ซึ่งปัญหาทั้ง 2 ประเด็นนี้เป็นแค่น้ำจิ้มสำหรับช่วยเสริมรสชาติเท่านั้น แต่ความเอร็ดอร่อยอย่างแท้จริง อยู่ที่ฝีมือในการประกอบอาหาร ซึ่งเรื่องทั้งหมดเกิดจากประเทศคู่แข่งกำลังไล่ถล่มตลาดล่างด้วยสินค้าราคาถูก
- “ถ้าโครงสร้างเศรษฐกิจไทยแข็งแกร่งจริง ปัญหาวิกฤตค่าเงิน(หรือปัญหาอื่นๆ) เป็นแค่เรื่องกระจิบกระจอก อย่างดีที่สุดก็ทำอันตรายได้แค่แผลถลอกไม่ใช่บาดลึกถึงขั้วหัวใจขนาดนี้”
อาจารย์ลูกหว้าค่ะ
พอดีไปเจอบล็อก ความคิด ธุรกิจ กับชีวิตรอบตัว ของคุณวชิระชัย คูนำวัฒนา ซึ่งท่านเขียนบันทึกเกี่ยวกับเรื่องเศรษฐศาสตร์ ก็เลยอยากมาแนะนำให้อาจารย์ลูกหว้าลองเข้าไปแลกเปลี่ยนเรียนรู้ดูคะ
บันทึกล่าสุดในบล็อก เศรษฐศาสตร์และการเงินข้างเสา – ตอนที่ 3 ตุ่มก้นรั่ว
ลองอ่านดูนะคะ
-
ขอบคุณค่ะ น้องสาวคนสวย...
- พอดีพี่ไปมาก่อนแล้วค่ะ ถูกใจมากเลย..
- แบบว่านานๆจะมีบันทึกแนวนี้บ้าง
- นำเข้าแพลนเน็ตเรียบร้อยแล้วค่ะ
- พี่ sasinanda คะ
- เรื่องนี้ค่อนข้างน่าเป็นห่วงค่ะพี่
- โครงสร้างเศรษฐกิจของเรากำลังมีปัญหาค่ะ
- ตอนนี้เราต้องหันมาพึ่งพาตนเองให้มากขึ้นค่ะ
- การที่ประชาชนชาวไทยน้อมนำแนวคิดปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงมาประยุกต์ใช้ก็เป็นการช่วยประเทศไทยอย่างหนึ่งค่ะ
- คุยกับคุณพ่อ ท่านก็ถามว่า แล้วทำไมประเทศเพื่อนบ้านอย่างลาวถึงไม่ประสบปัญหาทางเศรษฐกิจเหมือนไทยหล่ะ???
- ก็เพราะประเทศไทยเปิดประเทศมากเกินไป ประชาชนใช้จ่ายเงินฟุ่มเฟือย พึ่งพาต่างประเทศมาก ส่วนประเทศลาวมีการใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายกว่าเรา ไม่พึ่งพาต่างประเทศมากเกินไป....จริงมั้ยคะพี่
ฝากไว้ให้คิดครับ
คิดอย่างคนจน "วันนี้เราจะหาอะไรกิน"
คิดอย่างเศรษฐี "วันนี้เราจะกินอะไรดี"
พวกเราล่ะคิดอย่างไหน รู้จักคิด รู้จักสร้าง รู้จักทำ ไม่กระเหย่งก้าวกระโดด แต่เลือกที่จะเดินแบบธรรมดา เราจะอยู่ได้และไปเป็น อย่างไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง เหมือนที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน
ทุกท่านคิดอย่างไรครับ ส่วนผมคิดอย่างนี้
-
คุณ chainung - ที่ผ่านมาคนไทยเราเริ่มทำธุรกิจแบบก้าวกระโดด
- รับอารยธรรมจากตะวันตกมามาก
- เริ่มใช้จ่ายเงินอย่างฟุ่มเฟือย
- พึ่งพาต่างประเทศมากเกินไป แล้วเป็นอย่างไรพอต่างประเทศประสบปัญหาก็ลามมาถึงประเทศไทยอย่างรวดเร็ว
- ถ้าเรารู้จักพึ่งตนเอง ค่อยเป็นค่อยไป สร้างภูมิคุ้มกันให้กับตัวเรา น้อมนำปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงมาใช้ในชีวิตประจำวันจริงๆ ไม่ใช่เพียงแค่ตามกระแสนะคะ ไม่ว่าจะมีอะไรมากระทบเราก็คงไม่เดือดร้อนอย่างนี้หรอกค่ะ