ทำดีเมื่อมีโอกาส

2-3 เดือนมานี้ ไม่ได้มีอารมณ์จะมาเขียน blog สักเท่าใด เพราะมีภารกิจ ส่วนตัวเล่นเอาหมดแรงในการสร้างสรรบันทึกใหม่ๆ และเหตุการณ์นึง ก็ได้เกิดขึ้นจนรู้สึกอยากนำมาใส่ในบันทึกนี้ ไม่ได้เล่าเพื่ออวดอ้าง แต่อยากให้คนอ่าน อ่านแล้ว....คิดตามว่า...ถ้าเป็นคุณ...คุณจะทำอย่างไร....อย่างน้อยโลกใบนี้ก็น่าอยู่ขึ้น....

-------------------------------------------------------------

หลังจากเหน็ดเหนื่อยจากภารกิจที่ว่า ก็เห็นว่าได้เวลาอันควรจะเข้างานอย่างควรจะเป็น ... แต่มันไม่เป็นดังปกติ

ระหว่างทางที่นั่งอยู่บนรถเมล์ ไปทำงาน (คนไม่ค่อยมาก) กระเป๋ารถเมล์นั่งอยู่เบาะด้านหน้าเรากับผู้โดยสารเด็กหนุ่ม คุยอะไร ไม่ได้สนใจ สักพักได้ยินกระเป๋าตะโกนบอกคนขับว่า
"เดี๋ยวจอดที่รพ.....ใกล้ๆ หน่อย มีผู้โดยสารไม่สบาย" 

เราก็เลยยืนมองเห็นเด็กหนุ่มมือเกร็งๆ แล้วหายใจหอบๆ ก็เลยเข้าไปถามว่า เป็นอะไรคะ ทานอะไรมา น้องเขาบอกว่าทานยามา คาดว่าคงแพ้ยา เลยเกร็งๆ แล้วไม่มีแรง หายใจหอบๆ .....เราจึงขอเบอร์ติดต่อแจ้งให้คนทางบ้านของน้องเขา   น้องเขาบอกเบอร์มา เราก็ช่วยโทร.แจ้ง ในขณะเดียวกันมีนักศึกษา คนนึง พี่ชายอีกคน ก็ช่วยกันหามลงจากรถเมล์ พี่ผู้หญิงวัยกลางคนอีกคนก็ลงมาด้วย แต่พี่ชายคนที่ช่วยหามลงมา เขาก็ขอตัวขึ้นรถเมล์ กระเป๋าก็ลังเลๆ พี่ผู้หญิงคนที่ลงมาด้วยบอกกระเป๋าว่าไปเหอะ เดี๋ยวช่วยกันเองได้ กระเป๋า เขายกมือไหว้ขอบคุณแล้วรถเมล์ก็เดินทางต่อไป

สรุปตอนนี้เหลือ นักศึกษา พี่ผู้หญิงวัยกลางคน และก็เราที่ถือมือถือน้องเขาอยู่ หามข้ามถนน (แบบว่าเสี่ยงตาย ขอทางข้ามกับรถที่วิ่งไปมา) พอข้ามไป ก็วิ่งไปเรียกเจ้าหน้าที่รพ.เอารถเข็นมา นักศึกษาคนนั้นเห็นว่า ไม่มีอะไรน่าห่วงจึงขอตัวไปเรียน ต้องขอบใจในความมีน้ำใจ พอเข็นน้องเขาเข้าไป ตรงเคาน์เตอร์ รพ. เรียกตัวเราไว้ ประมาณว่า ให้ทำบัตรคนไข้ก่อน (คิดว่าเป็นญาติ) น้องเขายังมีสติอยู่จึงขอกระเป๋าตังค์ เพื่อดูบัตรฯ ส่วนคนไข้ถูกเข็นเข้าไปห้องฉุกเฉิน พอเดินเข้าไปดูอาการ พี่ผู้หญิงวัยกลางคนหายไปแล้ว อุเหม่...เหลือข้าพเจ้าคนเดียว โชคดีที่อาการ เขาไม่เป็นอะไรมาก ยังคุยได้ ได้เบอร์พ่อของน้องเขาได้โทร.ติดต่ออีกครั้ง เราเลยอยู่รอจนพ่อของน้องเขามา.....ได้รับคำขอบคุณมากมาย (เพราะเราเองก็ไปทำงานสายอีกจนได้ แต่ไม่มีปัญหาอะไรหนักหนา เข้าสายประจำอยู่แล้ว แหะๆ )  เพียงแต่มีความคิดแค่ว่า....หากว่า คนในครอบครัวของเราเป็นแบบน้องเขา แล้วไม่มีใครบอกให้เรารู้ เกิดเหตุการณ์ฉุกเฉินใดๆ ญาติพี่น้องเป็นอะไรไปไม่มีใครรู้ คงเป็นเรื่องน่าเศร้าได้ เท่านั้นเอง......

ถ้าใครก็ตาม....เจอเหตุการณ์แบบนี้ ..... เราเชื่อเสมอว่า...ทุกคน คงคิดเหมือนเรา...ถ้าช่วยได้ ก็ช่วย............./ แต่อย่าไปเจอพวกสร้างสถานการณ์แล้วโบ้ย ให้เราชดใช้ค่าเสียหายเหมือนพวกมอเตอร์ไซด์แกล้งล้ม ตามข่าวหน้าหนังสือพิมพ์ แล้วทำให้รถวิ่งผ่านๆ ไม่มีใครช่วย แบบนั้นเลย ......

ทำให้โลกน่าอยู่ขึ้นมาอีกนิดเถอะค่ะ