มรณกรรม - ไม่มีห่วง

 มรณานุสติ ฝึกจิตให้คุ้นชินกับความตาย ผมคิดว่าเป็นเรื่องพื้นฐานที่เราควรรำลึกอย่เสมอ เพื่อไม่ให้ประมาท และใช้เวลาเพียงน้อยนิดนี้ ทำคุณความดีให้เต็มกำลัง

ภาพจากล้านนาโฟโต้คลับ

 

ผมได้คัดลอกธรรมโอวาท บทหนึ่งมา เพื่อเตือนใจครับ

---

มรณกรรมฐานนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย

ไม่ใช่เพียงคำพูด

คำพูดหรือตัวหนังสือมันละกิเลสอะไรไม่ได้

แต่ถ้าผู้ปฏิบัติน้อมนึกรำลึกในมรณกรรมฐาน

ไม่ว่าจะเห็นคน  เห็นสัตว์  ป่าไม้  ป่าดงพงพี

ก็เห็นความแตกดับ

ความตายของคนของสัตว์ของต้นไม้ใบหญ้า

ผลที่สุด

ที่เกิดมาแล้วก็ต้องมีความแตกดับทำลายตายไป

เป็นธรรมดา

ใครจะมายึดมาถือว่าตัวเราของเรา

ไม่ได้ทั้งนั้น

ยึดไปเถิด

เมื่อถึงความตายแล้วก็ต้องทิ้ง

ไม่ทิ้งก็จำใจทิ้ง

เมื่อจิตของผู้ภาวนา

ภาวนาเข้าถึงซึ่งมรณกรรมฐานแล้ว

ไม่ห่วงใคร

บ้านก็ไม่ห่วง

ลูกเต้าก็ไม่ห่วง

ลูกหลานเหลนโหลนอะไรไม่ห่วงทั้งนั้น

เพราะมันเล็งเห็นแจ้งชัดว่า

ตายแล้วเอาอะไรไปไม่ได้

คัดลอกจากหนังสือพุทธโอวาท

[ปวีณา ธิติวรนันท์]

• หากยังมีคนที่ต้องพึ่งพาเรา ก็คงยังทำให้เกิดห่วงอยู่มาก
• ไปจนถึงระดับหนึ่ง ที่ปลดภาระไปได้บ้าง ห่วงคงลดลง
• จึงอยู่ที่ว่าเราจะประคับประคองจิต หรือใจ ไปอย่างไรในขณะที่ยังต้องมีความรับผิดชอบผูกติดอยู่กับตัวเรา
• ขอบคุณในมรณกรรม ที่นำมาฝาก
• ยังระลึกนึกถึงคุณเอกอยู่เสมอค่ะ

[oviiphone]

• คิดไว้ว่า ช้าหรือเร็วก็ต้องตายอะไรที่ยังไม่ได้ทำ ก็ต้องรับทำซะ
• กลัวว่าพรุ่งนี้อาจจะเป็นสิ่งที่เราแค่รอคอย แต่วันนี้เราต้องทำทุกอย่างให้ดีๆทุกๆวัน

[นาย เต็มศักดิ์ พึ่งรัศมี]

• ขอบคุณอาจารย์เอกครับ กับมรณานุสติ สำหรับช่วงเวลาที่ผมรู้สึกว่า ความตายนั้นแวดล้อมเราอยู่เสมอ
• ขออนุญาตเอาไปรวบรวมไว้ ใน รวมบันทึก ของผมนะครับ
  

[thassana wong]

จริงครับ

สุข สงบ เย็น

rainalone

[ข้ามสีทันดร]

มรณานุสติมีประโยชน์มากครับ ช่วยให้วางอะไรต่อมิอะไรที่แบกไว้ง่ายขึ้น

ทางโลกต้องมองหาความต่างในความเหมือน เพื่อให้เกิดการพัฒนางาน แต่งานทางธรรมนั้นต้องมองหาความเหมือนในความต่างครับ

[ดร. แสวง รวยสูงเนิน]

เรียน ท่านมหาจตุพร

ผมก็ทำ(เกือป) ทุกวันครับ

เพื่อ ๒ ประเด็น

๑. ทบทวนว่าตัวเองทำอะไรที่ค้งคาที่จะสร้างปัญหาให้คนอื่น แก้ไขซะ

๒. ผมก็ยืมเขามาแคนี้ เดียวก็คืนเขาไปหมดแล้ว จะเอาอะไรนักหนา

ขอบคุณครับที่มาเตือน

สมกับเป็น "ท่านมหา" อยู่นะครับ

[จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร]

ธรรมะสวัสดีครับ

 

วันนี้ได้เป็นท่านมหาเสียแล้ว...

ต้องขอขอบคุณท่านอาจารย์ที่เข้ามาเเลกเปลี่ยนบันทึกแนวธรรมะ ผมเองใช้วิธีการอ่านและในการอ่านนั้นนำมาปฏิบัติกับตนเอง...ในความรุ่มร้อนนั้นมีความสงบเย็นเป็นเครื่องช่วยฉุดรั้งจิตใจ

คิดถึงความตายทีไร..ก็ปลงได้ และสงบเป็น

ขอบคุณพี่ปวีณา ระลึกถึงเสมอ...ฝึกจิตดูใจ มรณานุสติ อุบายที่เป็นสัจธรรม ฉุกใจได้หยุดครับ

คุณแก่นจัง คิดแบบนี้ถูกทางเลยครับ

อาจารย์หมอ บันทึกความตายของอาจารย์คงสวยงามมาก

พี่กบ สาธิต "หนักบ้าง ก็วางลง"

ทางโลกต้องมองหาความต่างในความเหมือน เพื่อให้เกิดการพัฒนางาน แต่งานทางธรรมนั้นต้องมองหาความเหมือนในความต่าง

พร้อมกับท่านเดียวดาย "สุข สงบ เย็น"

และท่านอาจารย์แสวง  ระลึกถึงท่านเสมอครับ

 สิ่งที่ทบทวน

เพื่อ ๒ ประเด็น

๑. ทบทวนว่าตัวเองทำอะไรที่ค้งคาที่จะสร้างปัญหาให้คนอื่น แก้ไขซะ

๒. ผมก็ยืมเขามาแคนี้ เดียวก็คืนเขาไปหมดแล้ว จะเอาอะไรนักหนา

-----------------------------------------------------------

ความไม่ประมาท คือนึกถึง มรณานุสติทุกลมหายใจ เย็นสบายกว่ากันเยอะครับผม

"ความตายแวดล้อมเราเสมอ" จริงๆครับ

 

[นาย เต็มศักดิ์ พึ่งรัศมี]

อาจารย์เอกครับ

• อ่านแล้วสะดุ้งเลย ขอเว้นวรรคสักนิดนะครับ
• อาจารย์หมอ บันทึกความตาย    ของอาจารย์คงสวยงามมาก
  

[จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร]

อ่านบันทึกข้อเสนอแนะล่าสุดของหมอเต็มแล้ว นั่งขำก๊ากเลยครับ คุคุ

แก้ไขครับ แก้ไข 5555

อาจารย์หมอ บันทึกความตาย    ของอาจารย์คงสวยงามมาก

[ธรรมาวุธ]

สวัสดีครับคุณเอก

มรณานุสตินี่สำคัญจริงๆ ครับ

• มันก็แปลกนะครับ  ที่เราเห็นความตายแทบทุกวัน  เอาง่านๆ จากหน้าหนังสือพิมพ์ไงครับ มีทุกวัน
• แต่เราไม่เคยมองว่าเมื่อเกิดกับคนอื่นได้  มันก็เกิดกับเราได้
• และที่น่ากลัวก็คือไม่รู้ว่าจะเกิดเมื่อไหร่  อีกสักสองสามวินาทีข้างหน้าก็ได้
• มันน่ากลัวจริงๆ นะครับ
• โลกนี้ไม่มีอะไรน่ายึดมั่นถือมั่น  เพราะมันยึดมั่นไม่ได้  ทุกอย่างเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็ดับไป  แล้วเราจะยึดอะไรมาเป็นตัวเราของเราได้
• ทางก็มีอยู่  ผู้ชี้ทางก็ยังพอมีอยู่  หลักปฏิบัติก็ยังเหลืออยู่  หากไม่สนใจก็คงเดินทางกันอีกไกลโข

ขอบคุณเด็กดอยสำหรับธรรมะเตือนใจครับ

ธรรมะสวัสดีครับ

[จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร]

สวัสดีครับ คุณคนใต้ใจเต็ม

คุณ ธรรมาวุธ

เมื่อวานก็เสียชีวิตหมู่...ที่ภูเก็ต น่าเศร้าใจครับ เห็นมั้ยครับว่าอยู่ดีๆก็เสียชีวิตกันโดยเหตุที่ไม่ควรเกิด ดังนั้นเราจะประมาทต่อชีวิตต่อไปอีกหรือ

เวลาเพียงน้อยนิดที่เหลืออยู่ ให้ทำสิ่งดี และดีสำหรับตนเอง ครอบครัว สังคม

โลกนี้ไม่มีอะไรน่ายึดมั่นถือมั่น  เพราะมันยึดมั่นไม่ได้  ทุกอย่างเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็ดับไป  แล้วเราจะยึดอะไรมาเป็นตัวเราของเราได้

ทางก็มีอยู่  ผู้ชี้ทางก็ยังพอมีอยู่  หลักปฏิบัติก็ยังเหลืออยู่  หากไม่สนใจก็คงเดินทางกันอีกไกลโข

ขอบคุณมากครับ คุณคนใต้ ใจเต็ม...

 

ยินดีมากๆครับ ...ธรรมะสวัสดีครับ