ปลดปล่อย
เมื่อรู้สึกว่า...เอาละ...ถึงเวลาแล้ว ก็ไม่รีรอที่จะกดโทรศัพท์เพื่อนัดพบพูดคุย
การถึงเวลานั้น สำหรับแต่ละคนคงไม่เท่ากัน บางคนไม่อาจรอได้นาน แต่บางคนก็หลายปี หรือบางคนอาจจะสายไปเสียแล้ว การตัดสินใจที่จะยุติสิ่งที่ดำเนินมา ไม่ใช่เรื่องง่าย ทิฐิของตัวตนนั่นเองที่เป็นกำแพงอันใหญ่ ขวางกั้นสิ่งที่ควรจะทำ
ความเป็นไปของเรา มีคนรอบข้างที่ใกล้ชิดเฝ้ามองด้วยความเป็นห่วง ไม่ได้ห่วงเฉพาะความสัมพันธ์ส่วนตัว แต่หวาดหวั่นว่ามันจะกระทบกับส่วนรวม และทุกคำพูดของคนรอบข้างเป็นไปด้วยวัตถุประสงค์เดียว คือ ห่วงใย
และเมื่อเวลานั้นมาถึง เหตุการณ์จึงเป็นไป ต่างก็รอให้ถึงวันนี้ เพียงแต่ใครจะเริ่ม และจะเริ่มอย่างไร ณ วันนี้ เรื่องใครเริ่ม เริ่มอย่างไรไม่สำคัญแล้ว สำคัญอยู่ที่เราจะเปิดโอกาสให้กันและกันใหม่ เวลาจะเป็นตัวเชื่อมความสัมพันธ์เก่าๆ ให้กลับมา ...เวลาจะเป็นตัวเยียวยาในทุกสิ่ง
ฝากความหวังกับวันเวลา ว่าจะช่วยเยียวยาในทุกสิ่ง
คบกันด้วยน้ำใสและใจจริง พักพิงเป็นมิ่งมิตรนิรันดร์ไป
ความเห็น (3)
good morning ค่ะ ป้าต๊อก
วันเวลาล่วงแล้วไม่เวียนกลับ
(พี่)งานสุมทับทั่วหัวและทั่วหาง(แอบมีหางแย้ว)
บางทีคิดจะโทรหากลายเนิ่นนาน
คิดถึงครั้งวันวานทานข้าวกัน(เน๊อะ)
รอปิดเทอมดีไหมจะนัดน้อง
โปรดหิ้วท้อง(จะ)พาไปกินถิ่นยุ่นปี้(ไม่ใช่มาม่าแน่นอน)
ระหว่างนี้จะเดินทางหาฤกษ์ดีๆ
หูตาดีใช้เครื่องบินให้ระวังนะ(....ดีใจเห็นบันทึกค่ะ..นึกเป็นห่วงคนต้องเดินทางบ่อย)
สวัสดีค่ะ
ขอบคุณจั๊ดนักเจ้าที่เข้ามาทักทาย
ปิดเทอมจะเป็นเวลาที่เหมาะที่สุดในการนัดพบค่ะ เพราะพอจะมีเวลาบ้าง แม้ต้องมาทำงาน แต่ก็แว่บได้ค่ะ ..หุหุ
งานน้องก็สุมหัวสุมหางเหมือนกัน กะว่าปิดเทอมคงได้เคลียร์ (จะได้เคลียร์มั้ยนี่ ?!)
จันทร์นี้ก็ต้องเดินทางอีกแล้ว ขึ้นเครื่องก็สวดมนตร์เลยเนาะ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดค่ะพี่
แล้วเจอกันนะคะ
เพิ่งมีเวลามาอ่านงานของต๊อกเหมือนกัน
งานที่มีพันคอแน่นมากค่ะ หายใจลำบากทีเดียว
พยายามปลดปล่อยตัวเองเหมือนกัน
ปีนี้ การสอนกฎหมายระหว่างประเทศที่พายัพทั้งในระดับปริญญาตรีและโท เป็นสิ่งที่พี่ต้องหาแนวคิดมาท้าทายนักศึกษาให้ได้ มันยากขึ้นทุกทีค่ะ เรามีวัยที่ห่างกับเขามากขึ้น แต่ก็พยายามอยู่ค่ะ