โลกของคนหูหนวก
สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักกับเพื่อนๆ ทุกคน ผมเป็นคนหูหนวกครับ
ผมชื่อ เดฟ นี่คือชื่อภาษามือของผม ซึ่งเป็นสัญลักษณ์แทนตัวผมครับ คนหูหนวกทุกคนก็มีชื่อภาษามือของตัวเองกันทั้งนั้นโดยชื่อภาษามือนี้จะตั้งขึ้นมาตาม ลักษณะเด่นของเจ้าของชื่อนั่นล่ะครับ ผมไม่ได้ยินเสียง จึงพูดไม่ได้ เรียกผมว่าคนหูหนวกก็ได้ครับ แต่อย่าเรียกว่า “ใบ้” หรือ “ไอ้ใบ้” นะ เพราะมันเป็นคำที่มีความหมายในเชิงดูถูกฉัน
ถ้าจะเรียกผม ก็อย่าตะโกนเรียกนะครับ เพราะผมไม่ได้ยินให้เรียกผมด้วยชื่อภาษามือของผมนะครับ แต่ถ้าเรียกแล้วผมไม่เห็น ก็ให้เข้ามาแตะแขนผมเบาๆ หรือเดินเข้ามาอยู่ในรัศมีสายตาของผมเพื่อให้ผมมองเห็น
ถ้าเราอยู่ไกลกัน เพื่อนๆ อาจจะเรียกผมด้วยการโปกไม้โบกมือให้ผมเห็นก็ได้นะครับ หูของผมไม่ได้ยิน ผมจึงต้องใช้ตาดูแทนหูฟัง เพื่อรับรู้ข้อมูลต่างๆ และสื่อสารด้วยภาษามือซึ่งเป็นภาษาแรกของผมแทนปากพูด
แต่ถ้าเพื่อนๆ ใช้ภาษามือไม่ได้ เราก็เขียนภาษาไทยคุยกันก็ได้ ไม่ต้องห่วงเพราะผมมักจะพกกระดาษและปากกาติดตัวไว้เสมอ
เวลาเขียนคุยกันช่วยเขียนคำสั้นๆ ง่ายๆ นะครับ เพราะภาษาไทยนั้นเป็นภาษาที่ 2 ของผม ซึ่งผมมักจะเขียนภาษาไทยตามไวยากรณ์ภาษามือ คำที่ใช้จะเป็นคำสั้นๆ ง่ายๆ และวางสลับที่กัน
ถ้าเพื่อนจะเขียนคุยกับผม ช่วยเขียนเป็นภาษาพูดนะครับ เพราะจะทำให้ผมเข้าใจได้มากกว่าการเขียนประโยคยาวๆ
หรือบางที ก็จะมีคนที่สามารถใช้ภาษามือได้ มาช่วยเป็นสื่อกลางในการสื่อสารให้กับเรา คนๆ นั้น เราเรียกว่า “ล่ามภาษามือ” ครับ
ซึ่งการมีล่ามภาษามือช่วยในการสื่อสาร จะทำให้เราเข้าใจกันได้มากขึ้น
และล่ามภาษามือนี้ ก็มีส่วนสำคัญอย่างมากในการช่วยให้ผมรับรู้ข้อมูลข่าวสารต่างๆ
แต่ผมก็อยากให้เพื่อนๆ เรียนรู้ภาษามือด้วยนะครับ เพราะทำให้เราคุยกันได้โดยตรง
ไม่แต่นะครับ ถ้าเพื่อนๆ ใช้ภาษามือได้ดีมากขึ้น ก็อาจจะช่วยเป็นล่ามภาษามือให้แก่คนหูหนวกคนอื่นๆ ได้อีกด้วย
อ้อ... เวลาคุยกัน ผมก็จะมองหน้าคนที่ผมคุยด้วยตลอดเวลาเพื่อที่จะได้เห็นสีหน้าและเข้าใจอารมณ์ของคู่สนทนาได้อย่างชัดเจน
ถ้าเพื่อนๆ คุยกับผม โปรดอย่าหันหลังให้กับแสงสว่างนะครับ เพราะผมจะมองเห็นหน้าไม่ชัด และผมก็จะแสบตาด้วย เพราะแสงที่ส่องเข้าตาผมนั่นเอง
และการที่ผมต้องใช้ตาดูเพื่อรับรู้ข้อมูลนี้เอง ทำให้ผมไม่สามารถจะจดบันทึกข้อมูลต่างๆ ได้ด้วยตนเอง เพราะถ้าผมก้มหน้าลงจกบันทึกผมก็จะพลาดการรับรู้ข้อมูลในช่วยนั้นไป จึงจำเป็นที่ควรจะมีใครสักคนช่วยจดบันทึกให้ผม
จะเป็นสิ่งที่ดีมากเลยนะครับ ถ้าเพื่อนๆ จะช่วยจดบันทึกสรุปเนื้อหาให้ผม
นอกจากนี้นะครับ ผมยังต้องการเวลาสักครู่ในการทำความเข้าใจข้อมูลต่างๆ ที่ได้รับรู้ ดังนั้น ถ้าเพื่อนๆ ตั้งคำถามกับผม โปรดให้เวลาผมในการตัดสินใจบ้างพอสมควรนะครับ
อ้อ... แล้วการใช้สายตาดูภาษามือนานๆ ก็จะทำให้สายตาของผมล้าได้ ผมจึงจำเป็นต้องมีเวลาพักสายตาเพื่อผ่อนคลายความล้าสักครู่เพื่อให้ผมสามารถรับรู้ข้อมูลต่อไปได้
อย่างที่ผมบอกไปแล้วว่าผมไม่ได้ยินเสียง จึงต้องใช้ตาดูเพื่อรับรู้ข้อมูลต่างๆ ผมจึงมักเป็นคนช่างสังเกต และมองสิ่งต่างๆ เป็นภาพ
ผมจะจำเรื่องราวต่างๆ เป็นลำดับขั้นตอน เพราะจะช่วยทำให้ผมเชื่อมโยงความคิดได้มากกว่าการเล่าข้ามขั้นตอน หรือสลับจากเรื่องโน้นไปเรื่องนี้ ถ้าเพื่อนๆ จะเล่าเรื่องอะไรแก่ผม โปรดจัดลำดับเนื้อหาด้วยนะครับ เพื่อให้ผมสามารถสร้างภาพในความคิดและเชื่อมโยงเรื่องราวนั้นๆ ได้อย่างถูกต้อง
อ้อ... ถ้าเพื่อนๆ ทราบข้อมูล ข่าวสารที่เป็นประโยชน์ ก็ช่วยบอกผมบ้างนะครับ ผมจะได้ไม่ตกข่าว
อีกอย่างนะครับเวลาเกิดเหตุฉุกเฉิน หรือมีการเตือนภัย ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นสัญญาณเสียงนั้น เพื่อนๆ ช่วยบอกผมด้วย
ถึงผมจะหูหนวก แต่ผมก็รับรู้ได้....
โลกของผมสวยงามเหมือนคนทั่วไป ผมไม่ท้อ ถึงแม่จะพิการ…
ที่มา :เรียบเรียงโดย : ดร.จิตประภา ศรีอ่อน น.ส.จันทรา สุขสัจธรรม
ข้อมูลจาก : คู่มืออาสาช่วยนักศึกษาพิการ
ภาพประกอบ : คู่มืออาสาช่วยนักศึกษาพิการ
