บันทึกแรก
ผมสอนโรงเรียนรัตนโกสินทร์สมโภชบางเขน กทม...นี่คือบันทึกแรกของผม...เขาบันทึกกันอย่างไรหนอ..เห็นเค้าบันทึกอยากบันทึกบ้าง...เร่มซะเลย.วันนี้ผมไปสอนวิชาวิทย์แทนครูสุพิศในชั้น ม.2 ปกติผมสอนม.4-6วิชาเคมี ชั้นม.2 ห้องเรียนอยู่ชั้น 6 ของ เด็กห้องนี้เป็นห้องที่ดื้อมาก ๆ ซนเป็นที่สุด นี่คือครั้งที่ 2 ที่ผมได้สอนห้องนี้ มีการบ้านให้4ข้อ บรรยากาศในชั้น6ของโรงเรียนผมดีมากๆ เพราะมันเป็นตึกที่สูงที่สุดในทุ่งบางเขนแถวๆท่าแร้ง ผมมองออกไปทางหน้าต่าง เห็เค้ากำลังสร้างทางด่วนเฉียดกับตึกที่ผมสอน ผมฝันไปว่า..เมื่อสร้างเสร็จจะเห็นรถวิ่งคงเป็นบรรยากาศอีกแบบหนึ่ง
วกมาที่การสอนดีกว่า วันนี้ผมถือไม้เรียวไปด้วย เดินเข้าห้อง เด็กๆบอกว่าเค้าห้ามไม่ให้ครูตีเด็ก ทำไมครูถือไม้เรียวมาหละ ผมตอบว่า...เค้าไม่มีระเบียบห้ามถือเธอกลัวเหรอ....ใครทำการบ้านไม่เสร็จยกมือขึ้น มียกประมาณ 5 คนในจำนวนนักเรียน 50 ..ผมบอกว่า..เคยได้ยินครูคนอื่นบอกว่าห้องเธอไม่ตั้งใจเรียนทำไมวิชาครูไม่ทำการบ้านแค่ 5 คน เด็กๆมองหน้ากันแล้วยิ้มมีเลสนัย ผมจึงบอกว่า...เดี๋ยวครูเดินตรวจทีละคนพร้อมกับชูไม้เรียวขึ้น...ถามอีกครั้งใครไม่เสร็จออกมาหน้าชั้นเดี๋ยวนี้ด้วยเสียงที่เข้มแข็งจริงจัง....พ่อคุณเอ๋ยเด็กของผมออกมาหน้าชั้น 35คน อะไรกันนี่ครั้งแรก5เสียงดัง35..ผมทำท่าเหมือนจะตีด้วยไม้เรียว โดยถามเหตุผลทีละคน ให้ยืนกอดอก ถามด้วยคำถามที่เอาจริงแบบว่า..เหมือนไม่ยอมจะต้องโดนตีแน่ ๆ ...คำตอบที่ได้คือ..ลืม..ลืม....ผมจึงพูดดังขึ้นอีกว่าทุกคนต้องโดนทำโทษ..โดยการถูกเฆี่ยนด้วยไม้เรียวข้อละ1ครั้ง..ครูไม่กลัวใครไปฟ้องเพราะนี่คืออาชีพของครู..ครูต้องสอนเธอให้รู้จักรับผิดชอบ..ทุกคนตรง..เงียบ.....
ผมทำหน้าบึ้งตึง..เดินจ้องตาทุกคน..ไม้เรียวชี้บอกว่าที่หลังอย่าทำ..แบบนี้ต้องทำให้เสร็จ...กอดอก..กลับหลังหัน...เตรียมโดน........หลังจากนั้นผมบอกว่าทุกคนกลับเข้าที่นั่งได้...เสียงฮือ..แบบปลกใจและโล่งอกของนักเรียนที่หน้าห้องและส่วนที่นั่งอยู่..บ่งบอกให้ผมรู้ว่าเค้าโล่งอกที่ไม่โดนตี....
ผมถามด้วยเสียงเรียบๆ..พร้อมรอยยิ้มว่า...กลัวครูดีมั๊ยครับ...กลัวครับ ผมบอกว่าแม้ว่าครูตีถือในวันนี้สิ่งที่เธอได้คือเจ็บกาย....แต่ครูเจ็บมากกว่าเธอ..เพราะครูเจ็บใจตัวเองที่ไม่สามารถสอนเธอได้...ครูรักพวกเธอ...ถ้าเธอรักครู..ต่างคนต่างทำหน้าที่ให้ความรักกัน....เราก็จะไม่เจ็บปวดทั้งสองฝ่าย....เด็กเงียบ..เงียบ....ผมบอกว่าต่อไปนี้สัญญากันว่าเราจะรักกัน...
ความเห็น (9)
สวัสดีครับอาจารย์ chirawuth Boonsak
- สมัยเรียนประถมตอนปลายๆ กำลังซน วิ่งเล่นบนอาคารไม้ เสียงดังถึงห้องครูใหญ่
- เลยโดนหวายแช่น้ำเกลือคนละที ที่ก้นเลยลงไปถึงขาอ่อน
- โอ๊ย..นั่งไม่ได้อยู่หลายวันเลยครับ
- เข็ดจนวันตาย
- อาจารย์ใจเย็น คิดได้ทัน ที่ไม่ตีเด็ก แต่เป็นการสอนแทน ขอบคุณครับ
- ตามพีสมนึกมายินดีต้อนรับครับผม
- เขียนมาอีกนะครับ
- ชอบๆๆ
ธ วั ช ชั ย
- สวัสดีค่ะ อาจารย์
- เยี่ยมมากๆค่ะ
- --
- ไม่ได้อยู่ในวงการครู แต่ก็ขอเข้ามาอ่านนะคะ
เจือพรรณ กุวลัยรัตน์
สวัสดีค่ะอาจารย์..อ่านบันทึกแรกของอาจารย์แล้วรู้สึกดีค่ะ...ต่างคนต่างทำหน้าที่ของตนเอง มอบความรักให้แก่กัน จะได้ไม่เจ็บปวดทั้งสองฝ่าย..ทั้งครูและนักเรียน...จิตวิทยายอดเยี่ยมค่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่เข้ามาเยี่ยมชม...ผมไม่เคยนึกฝันเลยว่าจะมีคนสนใจเกี่ยวกับบันทึกเล็กๆน้อยๆ..และเกี่ยวกับการสอน...ขอบคุณมากผมจะมาอีก..เมื่อเจอสิ่งที่อยากบันทึกไว้อ่านตอนเกษียน
ครูดี๋
อาจารย์จิตวิทยาเยี่ยมมากคะ
ลองติดตามการบ้านครั้งต่อไปนะคะว่าจะเหลือกี่คน น่าลุ้นมาก
ดิฉันสอนนักศึกษามหาวิทยาลัย ไม่เคยถือไม้เรียว อ่านบันทึกของอาจารย์ยังชวนติดตาม.... เด็กๆในห้องคงจำภาพนั้นไปอีกนาน ถือว่าครั้งนี้ครูได้ตั้งกติกา ครั้งหน้าถ้าไม่ทำการบ้านมาอีกคงต้องเปลี่ยนวิธีใหม่ ถึงตีจริงๆสัก 1 ที ในฐานะผู้ปกครองที่มีลูก ม.1 และ ม.4 อย่างดิฉันก็เห็นด้วย เพราะไม้เรียวสร้างคนมาเยอะ ถ้าผู้ใช้เต็มไปด้วยความรักและเหตุผล
ครูนก
สวัสดีคะคุณอาดี๋
โอ้คะ.....ขอบคุณนะคะที่ไปเยี่ยมบล็อกโอ้...โอ้คนนึงคะพี่ถือไม่เรียวประจำทุกวันคะ.....แต่เอาไว้ชี้กระดาษนะคะ....เด็ก ๆของโอ้ชอบวิชาภาษาอังกฤษมากเลยคะ....และก็ทำการบ้านกันทุกคนเลย....ก็เลยโชคดีที่ไม่ต้องใช้ไม่เรียวขู่เด็กๆ.....
chongkhung
ตอนเรียนม.5ครูเคยเลี้ยงด้วยไม้เรียวคู่กับครูรุ่งเพราะทั้งสองท่านเป็นที่ปรึกษาครูตีมากเท่าไรลูกศิษย์คนนี้ก้อยิ่งรักครูมากเท่านั้นเเต่จำได้ว่าโดนตีครั้งเดียวการบ้านไม่เสร็จลอกไม่ทันก้อเลยจำไว้เเละไม่เคยโดนตีอีกเลยนับจากนั้นมาไม่ได้เจ็บมากค่ะเเต่อายเพื่อนมากกว่า
รักครูที่สุดบูชาครูไว้ในใจตลอดไป