แม่ผัวกับลูกสะใภ้
"เป็นผู้หญิงแท้จริงแสนลำบาก"
คำโบราณนี้ยังใช้ได้อยู่ไหมกับสังคมต่างคนต่างอยู่อย่างทุกวันนี้
แต่คงจะจริงในครอบครัวขยายในอดีต ที่ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วต้องเข้าไปอยู่ในบ้านสามี...และมีเรื่องคันๆ มันๆ ระหว่าง แม่ผัวกับลูกสะใภ้
สำหรับผู้ที่แต่งงานและมีครอบครัวที่อบอุ่นก็นับว่าโชคดีไป แต่ถ้าอยู่ แล้วมีเรื่องชวนปวดหัวรายวันระหว่าง แม่ผัวและลูกสะใภ้ ละก้อ.....เชิญลองอ่านเรื่องนี้ดูค่ะ
ในเมืองเล็กๆ ของประเทศจีน ลิ หญิงสาวที่ต้องแต่งงานเข้าไปอยู่ในครอบครัวสามี แสนจะไม่มีความสุขเพราะว่า แม่ผัวสุดแสนจะจู้จี้ขี้บ่น หาเรื่องตำหนิเธอทุกวันๆ ไม่ว่าเธอจะทำอะไร จะพูดอะไร หรือจะแต่งตัวอย่างไร
ลิเองก็ไม่ชอบแม่ผัว ทุกๆวันเธอก็จะพยายามจับผิดสิ่งที่แม่ผัวพูดหรือทำ แต่ที่น่าเจ็บใจมากกว่านั้นคือ ตามธรรมเนียมจีนแล้ว ลิจะต้องเคารพแม่ผัว ต้องปรนนิบัติแม่ผัวที่เธอแสนจะเกลียดนั้น ดังนั้นทุกครั้งที่เธอจะทำอะไรให้แม่ผัวเธอก็จะกระเง้ากระงอดและกระแทกกระทั้น และก็กลายเป็นเรื่องชวนทะเลาะรายวันไปได้
สองคนเหมือนน้ำมันกับไฟ เจอกันทีไรก็เสียงโล้งเล้งทะเลาะเบาะแว้งกันทุกที บ้านไม่เคยสงบ ลิไม่เคยมีความสุข สามีของลิก็ไม่เคยมีความสุข แม่ผัวก็ไม่มีความสุข
ผ่านไปเป็นวัน เป็นเดือน เป็นปี ..จนวันหนึ่ง ลิก็บอกกับตัวเองว่า "ทนไม่ได้แล้ว ฉันจะต้องจัดการอะไรสักอย่าง"
ลิ จึงไปที่ร้านขายยาของลุงหวาง และถามซื้อยาพิษที่แรงที่สุด ทำให้ตายเร็วที่สุด
ลุงหวางพอรู้เรื่องทะเลาะของลิกับแม่ผัวอยู่บ้างแล้ว เขามองหน้า ลิ แล้วพยักหน้าอย่างเข้าใจความรู้สึกของลิ ลุงหวางเชิญ ลิ เดินไปหลังร้าน แล้วก็หยิบยาสมุนไพรมาห่อหนึ่ง
ลุงหวาง พูดว่า "นี่คือยาพิษ ที่ข้าจัดให้เจ้า เป็นยาพิษที่ออกฤทธิ์ช้าๆ และจะไม่มีใครสงสัยได้ว่าเจ้าเป็นคนฆ่านาง มันจะไม่มีกลิ่นหรือรสฉุนเฉียวจนจับสังเกตได้ แต่ว่าเจ้าต้องรับปากข้าว่า เจ้าจะทำโดยไม่มีพิรุธและไม่ให้ใครรู้โดยเด็ดขาด เมื่อเจ้ากลับบ้านไปแล้ว ทุกๆวันให้ทำอาหารที่อร่อยที่สุด แล้วใส่ยาพิษนี้ลงไปเล็กน้อย เวลาที่เจ้าปรนนิบัตินางให้เจ้าทำด้วยความนุ่มนวลและเอาอกเอาใจนาง จำไว้นะว่าอย่าทำให้เกิดพิรุธจนเจ้าถูกจับได้ ยาจะออกฤทธิ์ช้าๆ จนวันที่นางตายจะได้ไม่มีใครสงสัยเจ้า"
ลิ ดีใจมาก รีบกลับบ้านไปจัดเตรียมอาหารอร่อยเติมยาพิษลงไปเล็กน้อย และเปลี่ยนการพูดจา มีสัมมาคารวะกับแม่ผัวของนาง
วันผ่านไป เดือนผ่านไป ลิทำสิ่งต่างๆตามที่ลุงหวางแนะนำอย่างสม่ำเสมอ "อย่ามีพิรุธนะ" คำของลุงหวางดังเตือนใจทุกครั้งที่เธอเริ่มจะไม่พอใจแม่ผัว
แม่ผัวเริ่มยิ้มแย้มกับ ลิ เลิกจับผิด แล้วยังคอยชม ลิ กับเพื่อนบ้านว่าแสนดี ทำอาหารอร่อย ช่างเอาอกเอาใจ และเธอรัก ลิ เหมือนลูกสาวคนหนึ่ง ลิเองก็เริ่มคุ้นเคยกับการดูแลแม่ผัว และเริ่มรู้สึกเคารพรักแม่ผัวเหมือนแม่ตัวเอง
ครอบครัวไม่มีเสียงทะเลาะวิวาท ลิมีความสุข แม่ผัวมีความสุข สามีลิก็มีความสุข
พอใกล้ถึงปีใหม่ ลิ มองเห็นร่อยรอยความงกเงิ่นของแม่ผัว อากาศหนาวทำให้นางเริ่มไอ ลิร้อนใจรีบกลับไปหา ลุงหวาง
"ท่านลุงคะ ข้าจะมาขอยาแก้พิษได้ไหม"
"ทำไมละ" ลุงหวางมองหน้า ลิ แล้วถาม
"เพราะว่าตอนนี้ข้าไม่อยากให้นางตายอีกแล้ว ข้ารักนางและนางก็รักข้า เรามีความสุขที่จะได้อยู่ด้วยกัน"
ลุงหวางตอบว่า "ไม่มียาแก้พิษหรอกนะ"
ลิ ร้อนรนในใจ ถามวิธีการจะช่วยให้นางมีชีวิตยืนยาวต่อไป
ลุงหวางจึงตอบว่า "ยาที่ข้าให้ไปนั้นไม่ใช่ยาพิษแต่เป็นวิตามินบำรุงสุขภาพนาง แต่ยาถอนพิษนั้นเจ้าได้ผลิตขึ้นด้วยตัวเจ้าเองแล้ว เพราะพิษที่แท้จริงนั้นคือใจของเจ้าเอง เมื่อเจ้าได้ใช้ความรักความเมตตาก็เป็นยาถอนพิษออกจากใจเจ้าจนหมดสิ้นแล้ว
ต่อไปจงจำไว้ว่า ยามใดที่โกรธ เจ้าเกลียดใคร ก็คือเจ้าได้ใส่ยาพิษลงในใจเจ้าทีละน้อย ทีละน้อย ทำร้ายตัวเจ้าเองและยาพิษนั้นก็จะออกมาทำร้ายคนที่อยู่รอบๆตัวเจ้าเช่นกัน...การจะให้นางมีชีวิตยืนยาวเป็นลิขิตสวรรค์ แต่การจะให้ความสุขแก่นางจนนาทีสุดท้ายเป็นลิขิตจากใจเจ้า"
เรื่องนี้....มาจากสุภาษิตจีนบทหนึ่งว่า จงอย่ามอบสิ่งที่เราไม่ชอบให้กับผู้อื่น และสิ่งใดที่เราทำก็จะทำให้เราได้รับสิ่งนั้นกลับคืนมาไม่ว่าเป็นเรื่องดีหรือร้าย
.
.... ดังนั้นความรักความปราถนาดีต่อผู้อื่น จึงจะเป็นยาถอนพิษร้าย ที่แม้แต่สวรรค์ก็ไม่สามารถผลิตให้ได้ มีแต่เจ้าตัวที่จะผลิตขึ้นมาเอง และนำไปใช้เองจึงจะสามารถถอนพิษในใจของตัวเองได้นะคะ...
นิทานแม่ผัวกับลูกสะใภ้ก็เอวังด้วยประการฉะนี้ค่ะ...
ความเห็น (11)
- ธุ อาจารย์ ค่ะ..
จะคล้ายๆ สุข-ทุกข์ อยู่ที่ "ใจ" ไหมคะ? รอยร้าว..บาดแผล อยู่ที่ความคิด เหมือนนายของเราก็คือความคิด คิดให้ดีก็ดี คิดให้ร้ายก็ร้าย
เลื่อมใสลุงหวางจริงๆ ค่ะ ^_^ และขอบพระคุณอาจารย์ค่ะ
อิอิ ..ยาพิษ เปลี่ยนมาเป็น ยาใจ
สวัสดีค่ะ
สมัยก่อนช่างกลอุบายได้แยบยลเหลือเกินค่ะ อาจารย์
สวัสดีค่ะ น้องต้อม เนปาลี / ท่านครูบา สุทธินันท์ ปรัชญพฤทธิ์ / คุณberger0123 / และคุณ เพชรน้อย
ยาดีมีในตัว ลุงหวางเป็นคนแนะนำวิธีให้ค่ะ
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะอาจารย์
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า หมอหวางเป็นคุณอำนวย...ขอบคุณค่ะ
เพื่อนจ๊ะ
ขอมอบสิ่งที่ชอบให้เพื่อนรักคนนี้จ้ะ
- ไม่มียาพิษครับพี่สร้อย
- อยากได้ ยาใจคนจน
- อิอิอิๆๆ
- ชอบอันนี้จังเลย
- ยามใดที่โกรธ เจ้าเกลียดใคร ก็คือเจ้าได้ใส่ยาพิษลงในใจเจ้าทีละน้อย ทีละน้อย ทำร้ายตัวเจ้าเองและยาพิษนั้นก็จะออกมาทำร้ายคนที่อยู่รอบๆตัวเจ้าเช่นกัน.
สวัสดีค่ะ อาจารย์แป๋ว
.....คุณเพื่อน 
...และคุณน้อง 
ขอบคุณนะคะ.....ลุงหวางนั่งยิ้มจิบยาใจ...คิดหาวิธีแนะนำยาใจคนจนให้อาจารย์ขจิตอยู่ค่ะ.....อิอิ
- แวะมาอ่านคะ อ.สร้อย
- ได้ข้อคิดสะกิดใจ เจ้าโมโห โทโส กัดกินตัวเรามากกว่า นะคะ
- ยิ่งอยากใจอยากให้คนอื่นทุกข์ เราก็จะทุกข์มากกว่า
สวัสดีค่ะคุณ naree
ขอบคุณค่ะ....ทุกข์เป็นของหนัก สุขเป็นของเบา ยกทุกข์ให้คนอื่นก็เลยไปได้ไม่ค่อยถึงหล่นใส่เท้าตัวเองซะก่อน..^^