ยาระงับสรรพทุกข์

ประโยคที่พวกเราใช้เป็น “คาถา” ในการฝึกตัวเอง นั่นคือประโยคที่ว่า “คนทำงานอาสาต้องมีจิตสาธารณะและต้องก้าวล่วงพ้นตนเอง”

บ่ายแก่วันนี้

หลังจากการไป

ลงคะแนนเสียงเลือกตั้ง เรามีนัดคุยงานโครงการชุมชนเป็นสุขภาคตะวันตกกับเพื่อนพ้องน้องพี่ สถานที่ที่พวกเรานัดหมายกันคือ “ธรรมสภา” ไม่ไกลจากศาลายาเท่าใดนัก

ทีมงานส่วนหนึ่งของโครงการนี้โดยเฉพาะแกนนำหลักเป็นทีมงานที่เราคุ้นเคย เพราะได้ช่วยกันขับเคลื่อนงานฟื้นฟูและพัฒนา “ทุนทางสังคม” เพื่อสร้างเสริม “ชุมชนเข้มแข็ง” ในพื้นที่ ๗ จังหวัดภาคตะวันตกของสำนักงานกองทุนเพื่อสังคมหรือ SIF (Social Investment Fund) มาก่อน

การได้กลับมาพบปะพูดคุยกันและได้ช่วยกันวางแผนเพื่อสร้างตำบล “ต้นแบบ” ด้านสุขสภาวะเชิงบูรณาการครั้งนี้ ทำให้เราหวนคิดไปถึงวันคืนเก่า ๆ เมื่อหลายปีมาแล้ว ที่พวกเราคนทำงาน “จิตอาสา” มารวมตัวกัน... แลกเปลี่ยนเรียนรู้กัน... ช่วยกันสร้างกิจกรรมหลากหลายรูปแบบเพื่อเสริมหนุนการพัฒนาชุมชนในห้วงเวลานานนับ ๔๐ เดือนของการดำเนินงานของกองทุน SIF

การได้รับโอกาสให้เป็นกรรมการทั้งในระดับจังหวัดและระดับภาค ซึ่งต้องทำงานขับเคลื่อนทำ “วงเรียนรู้” ทั้งในส่วนของแกนนำชุมชน สมาชิกชุมชน และภาคีจากหลากหลายภาคส่วน ทำให้เราได้เรียนรู้ถึงความหมายและความสำคัญของกระบวนการทำงานที่ต้อง “เชื่อมประสาน” ในทุกระดับ และทำให้ได้ตระหนักถึงความลึกซึ้งของพุทธพจน์ที่สอนให้เรา “ครองตน ครองคน และครองงาน”

เป็นธรรมดาที่การทำงานย่อมมีปัญหาและอุปสรรค...หลายครั้งที่คนทำงานเพื่อชุมชนเข้มแข็งอย่างพวกเรากลับต้องมา “ไล่บี้” กันเอง... พี่น้องเราหลายคนที่ทำงานเพื่อชุมชนด้วยความมุ่งมั่นจน “ลืมวัน ลืมคืน” กลับต้องตกอยู่ในสภาวะ “ครอบครัวล่มสลาย” ...บ่อยครั้งที่พวกเราต้องมานั่งล้อมวง “เปิดใจ” เพื่อทบทวน ถอดบทเรียน และให้กำลังใจกันและกัน...ยังจำได้ดีเสมอถึงประโยคที่พวกเราใช้เป็น “คาถา” ในการฝึกตัวเอง นั่นคือประโยคที่ว่า “คนทำงานอาสาต้องมีจิตสาธารณะและต้องก้าวล่วงพ้นตนเอง”

การขับเคลื่อนงานชุมชนเป็นสุขในครั้งนี้ พวกเราจึงตกลงกันว่า... ท่ามกลางสภาพสังคมที่เป็นอยู่ และภายใต้ปัจจัยเงื่อนไขนานัปการที่เราอาจต้องเผชิญ พวกเรา...คนทำงานเพื่อชุมชนเป็นสุข คงต้องคอยสำรวจตรวจสอบความรู้สึกของตัวเองอยู่เสมอๆ... เพราะหากทีมงานไม่มี "ความสุขในการทำงาน" เสียแล้ว ก็คงไม่สามารถสร้างให้ “ชุมชนเป็นสุข” ได้อย่างแน่แท้

เราคิดถึงหนังสือเล่มเล็กฉบับพกพาที่เพื่อนรักเราเคยให้ไว้... เนื้อหาว่าด้วย “ยาระงับสรรพทุกข์” ...สูตรของท่านอาจารย์พุทธทาส...

ต้น “ไม่รู้ -ไม่ชี้” นี่เอาเปลือก

ต้น “ชั่งหัวมัน” นั้นเลือก เอาแก่นแข็ง

“อย่างนั้นเอง” เอาแต่ราก ฤทธิ์มันแรง

“ไม่มีกู - ของกู” แสวง เอาแต่ใบ

“ไม่น่าเอา - น่าเป็น” เฟ้นเอาดอก

“ตายก่อนตาย” เลือกออก ลูกใหญ่ ๆ

หกอย่างนี้ อย่างละชั่ง ตั้งเกณฑ์ไว้

“ดับไม่เหลือ” สิ่งสุดท้าย ใช้เมล็ดมัน

หนักหกชั่ง เท่ากับ ยาทั้งหลาย

เคล้ากันไป เสกคาถา ที่อาถรรพ์

“สพฺเพ ธฺมมา นาลํ อภินิเวสาย” อัน