20 : คำนวณกัปป์

 

 ตอนนี้ผมจะพักยกการจินตนาการเรื่องภายในโลกไว้สักระยะนะครับ  แต่จะออกนอกชมพูทวีปไปสู่จักรวาลและโลกธาตุก่อน แล้วค่อยย้อนกลับคืนมาในชมพูทวีปอีกครั้ง มาดูความเกี่ยวพันอันยุ่งเหยิงของภพภูมิในเชิงลึก   ตอนนี้ขอออกไปเชิงกว้างก่อนละกัน

ผมมีข้อสันนิษฐานไว้ภายในใจอย่างนี้ว่า   คำว่ากัปป์ เป็นระยะกาลที่บ่งบอกถึงความปรากฏมนุษย์เหลืออยู่บนชมพูทวีป ซึ่งแต่ละครั้งที่มนุษย์สูญไปจากชมพูทวีปแบบ ไม่มีมนุษย์หรือสัตว์ดิรัจฉานหลงเหลือเลยในชมพูทวีป  คราวนั้นแม้พวกกามวจรสวรรค์ก็จะเริ่มสูญพันธุ์ไปเช่นกันดังที่ได้คาดเดาไป
นั้นล่ะครับ

และก็เพราะอาศัยเหตุที่ว่าจักรวาลจะตั้งอยู่ได้ยาวนานหรือไม่ ขึ้นอยู่กับโลกมนุษย์อย่างนี้ เพราะในภพทั้งหลายในจักรวาล  มีแต่ชมพูทวีปนี้เท่านั้นที่มีธรรมไม่สม่ำเสมอ แปรปรวนมากกว่าที่อื่นๆ   ความห่วงใยโลกของหมู่จิตกลุ่มหนึ่ง ทำให้เกิดหมู่สัตว์กลุ่มที่เรียกว่าโลกบาลขึ้น ซึ่งก็คือพวกจาตุมหาราชิกาและดาวดึงส์   และสัตว์หมู่นี้จะคอยตรวจตราความเป็นไปของมนุษย์ และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ที่ชมพูทวีปนี้   เขามีการทำสถิติความดีความชั่วของมนุษย์  เขามีเครื่องมือตรวจจับกระแสจิตจากพวกมนุษย์โดยรวมด้วย  เหตุที่เขาใส่ใจ สนใจก็เพราะความที่ความตั้งอยู่นานของจักรวาลนั้นขึ้นอยู่กับความดีความชั่ว
ของมนุษย์

แม้เขาจะรู้ว่า ความสุดสิ้นแห่งกัปป์เป็นธรรมดาที่ต้องเกิดมี แต่เขาก็อยากให้กัปป์ของเขาดำรงอยู่นานที่สุดเท่าที่จะนานได้   คล้ายอย่างมนุษย์เรา แม้จะรู้ว่า เรามีความตายเป็นที่สุด แต่เราก็เฝ้าตรวจตราร่างกาย คอยรักษาเยียวยากายอันนี้ให้ตั้งอยู่นาน นี่กล่าวไปตามทิฏฐิของสัตว์ผู้ยังจมอยู่ในกิเลส มีนิสัยอย่างนี้ทั้งนั้น  ไม่เว้นแม้แต่พวกเทวดา เขาอยากให้โลกตั้งอยู่นาน เขาจึงตรวจตราโลกอยู่ คอยหาทางเยียวยาโลกอยู่ เพื่อให้จักรวาลนี้ทรงสภาพไปได้นานที่สุด  กัปป์แต่ละกัปป์จึงมีความสั้นความยาวแห่งอายุกัปป์ไม่เท่ากัน  และเพราะเหตุนี้เอง พระสัมมาสัมพุทธเจ้าจึงทรงอุปมาด้วยการหยิบเมล็ดผักกาดทุกร้อยปีออก
จากกล่องกว้างยาวสูงด้านละโยชน์นั้นว่า เมล็ดผักกาดสิ้นไปก่อน กัปป์ยังไม่สิ้นไป  อันนี้เป็นเหมือนว่า อย่างสั้นที่สุดของกัปป์ก็ประมาณนั้น แต่จะถือเอาตามนั้นเสียเลยไม่ได้ เพราะ ในกรณีที่รักษาโลกดี โลกนี้ดำรงอยู่ได้นานกว่านั้นอีกเป็นหลายพันเท่า (อาจเป็นได้) พระศาสดาจึงตรัสสำทับกฎแห่งความไม่แน่นอนด้วยความว่า  เมล็ดผักกาดนั้นสิ้นไปก่อน กัปป์ยังไม่ทันสิ้นไป

ผมก็ลองคำนวณดูความว่ากัปป์ ตามอุปมานั้น

สมมติว่า เมล็ดผักกาดมีขนาดกว้างยาวหนา=1x1x0.4 ลบ.มม. = 0.4 ลบ.มม.
               1 กม.            = 1,000,000 มม. = 1 E+6
               1 ลบ.กม.       = 1 E+18

กล่องเหล็กกว้างยาวสูงด้านละโยชน์ (สมมติ1โยชน์ เป็น 16 กม.) =  4,096 ลบ.กม.
                                   = (4.096 E+3) *(1 E+18) = 4.096 E+21  ลบ.มม.
ทุกๆร้อยปี หยิบเม็ดผักกาดออกทีละเม็ด  เวลาที่ใช้จะหยิบเม็ดผักกาดนี้ได้หมดประมาณ
                               = (4.096 E+21)*100/0.4  = 1.024 E+24  ปี
  หรือ อย่างต่ำๆ กัปป์หนึ่งๆจะประมาณ 1,024,000,000,000,000,000,000,000 ปี หรือ ประมาณ 1แสนโกฏิแสนโกฏิปี   หรือ 1ล้านล้านล้านล้านปี  ซึ่งก็ใกล้เคียงกับที่คุณวิชาได้ประมาณไว้เช่นกัน

(ผมอาจจะคำนวณได้มากกว่าบางท่านมาก เพราะสมมติฐานเรื่องขนาดเม็ดผักกาด ผมเดาเอามาเท่านั้นน่ะครับ)

เรื่องเทวดาโลกบาล เดี๋ยวค่อยวกกลับมากล่าวทีหลังนะครับ
ทีนี้ผมจะเริ่มออกไปเที่ยวให้ไกลๆในมิติของพวกมนุษย์นี้ว่า เอ... จักรวาลที่จะมีมนุษย์อย่างเราอาศัยอยู่ในแกแล็กซี่นี้นั้น จะพอเป็นไปได้ไหมว่าจะมี  คือ ดูเฉพาะที่แกแล็กซี่ทางช้างเผือกเราเท่านั้นนะครับ

ผมก็จินตนาการว่า อะไรหนอ เป็นสภาวะที่เหมาะแก่การอาศัยอยู่ของสัตว์มนุษย์  มนุษย์และสัตว์ดิรัจฉานจะสามารถอยู่ในที่ๆมีอุณหภูมิสูงสุดได้เท่าใด?  ต่ำสุดได้เท่าใด?  แล้วพืชพรรณธัญญาหารที่มนุษย์จะใช้เป็นอาหารนั้น จะดำรงอยู่ในที่ๆมีอุณหภูมิต่ำสุดเท่าใด? สูงสุดเท่าใด?

ผมก็พิจารณาลง ผมดูเฉพาะในพวกมนุษย์ชมพูทวีป  (ได้ยินว่าในจักรวาลมีทวีปใหญ่4ทวีป และมีทวีปน้อยอีก2,000 ทวีปแน่ะ   รู้สึกจะตามคำพระอรรถกถาจารย์  เกี่ยวแก่การอธิบายเรื่องการหมุนไปของจักร อาณาเขตของจักรรัตนะนี่กระมังครับ)  ว่า ชื่อว่ามนุษย์ชมพูทวีป ก็คือ มีระดับจิตอย่างเดียวกัน สภาพกายก็จะดำรงอยู่คล้ายๆกัน จะคลาดเคลื่อนกันก็คงไม่เยอะเท่าไร  อย่างมากสุด ให้สุดๆแล้ว อยู่ได้ในที่อุณหภูมิร้อยองศาเซลเซียสนี่ก็เก่งแล้ว  อย่างต่ำสุดให้ -100 องศาเซลเซียสก็แล้วกันนะครับ

อีกอย่างหนึ่ง ที่ๆอาศัยอยู่ของพวกมนุษย์ชมพูทวีปนี้ จะต้องมีปริมาณรังสีต่างๆในอากาศในปริมาณที่ไม่มากเกินไปด้วย    จะเป็นไปได้ไหมว่า มีมนุษย์ชมพูทวีปในจักรวาลอื่น มีร่างกายเกิดขึ้นมาจากสารกึ่งตัวนำบ้าง เหล็กบ้าง โลหะต่างๆบ้างผสมกัน  อันนี้ผมว่ามันเป็นไปไม่ได้นะครับ  เพราะว่าถ้าโครงสร้างร่างกายมันแน่นแล้ว มนุษย์พวกนั้นจะมีอัตราการดึงธาตุเข้าหล่อเลี้ยงและการขับธาตุเสียออกไม่ทัน
ในการรักษาสภาพแห่งชีวิต ความดับแห่งการสืบต่อชีวิตก็จะเกิดมี

หากดูอย่างนี้แล้วตั้งคำถามว่า เอาแค่ในแกแล็กซี่ทางช้างเผือกของเรานี้ล่ะ  ในแถบใดที่เอื้อต่อการปรากฏมนุษย์ชมพูทวีปบ้าง  ตรงนั้นล่ะคือจักรวาลหนึ่งๆล่ะครับ  เป็นไปได้ไหมว่าจะยังมีอยู่?