วาเลนไทน์ ปัญหาโยงใยสังคม
ที่ต้องลุกขึ้นมาเขียนบันทึกนี้ เพราะว่าเมื่อคืนวาน(วาเลนไทน์) มีโอกาสผ่านไปเดินเล่นแถวห้างชานเมือง เห็นปรากฏการณ์สาวน้อยแบบยังไม่น่าจะเป็นนางสาว ใส่ชุดบางสั้นเดินควงมือถือแขนกันหนุ่มน้อยวัยไล่เรี่ยกัน อาการ"ไม่รู้จะวางตาไว้ตรงไหนดี" เกิดขึ้นในทันที จนคนที่เดินด้วยต้องเอ่ยให้สติ แล้วก็พาเดินออกไปห่างๆ ภาพนั้น
และแล้วเหมือนกับต้องทำโจทย์ให้ผ่าน (คือต้องทำความเข้าใจกับเรื่องนี้อย่างเข้าใจ ไม่ใช้วิธีหนีความจริง) เราพบหนุ่มสาวคู่ดังกล่าวขับมอเตอร์ไซด์ผ่านหน้ารถของเราไปติดไฟแดงอยู่ไม่ห่าง กอดกันกลมเกลียว เลยถามคนนั่งข้างๆ ว่า "ขับไปส่งน้องเขาที่บ้านเลยดีไหม" คิดอย่างนั้นจริงๆ นะ เพราะก็อยากรู้ว่าเราเข้าใจเขาผิดไปเองหรือเปล่า เขาอาจจะเป็นแค่พี่น้องกันก็ได้ แต่โชคดีหรือโชคร้ายไม่รู้ พอไฟเขียวรถคันนั้นก็วิ่งปรู๊ดหายไปในความมืด (จบกัน)
นิทานเรื่องนี้สอนให้เราคิดอะไรหลายอย่างโดยเฉพาะเรื่องสังคมสิ่งแวดล้อม ที่หล่อหลอมสาวหนุ่มรุ่นนี้ ไม่ว่าจะเป็นสภาพสังคมที่พรากเอาพ่อแม่ของเด็กวัยนี้ออกมาสู่เมือง โดยสมมติฐานคือ ถ้าคู่นี้อายุสัก15-16 พ่อแม่วัยแรงงานก็น่าจะอายุประมาณ 30-40 ปี รุ่นปู่ย่าก็ประมาณ50-60 ปี ซึ่งรุ่นปู่รุ่นย่านั้นเป็นแรงงานยุคเปลี่ยนผ่านรุ่นแรกเมื่อประเทศเข้าสู่ยุคทันสมัย เงินคืองาน งานคือเงิน
แรงงานยุคแรก ผลิตลูกยุคสอง ที่ทำการเกษตรไม่เป็นและไม่มีที่ดินทำกิน จึงกลายเป็นแรงงานราคาไม่แพงเต็มตัว ใช้ชีวิตในเมืองหลวงแบบชักหน้าไม่ถึงหลัง และผลิตทายาทยุคที่สาม ส่งไปให้ตายายเลี้ยง ปรนด้วยของเล่นในวัยเด็กและปรนด้วยมอเตอร์ไซด์ในวันที่เป็นวัยรุ่นเพื่อชดเชยในสิ่งที่ตนไม่เคยได้และเพื่อทดแทนเวลาและความรัก ที่ไม่ได้ให้ลูกในวัยเด็ก
ตายาย และโทรทัศน์ช่วยกันเลี้ยงหลาน ไปโรงเรียนเพื่อนๆก็ชวนกันทำในสิ่งที่ตายายเองไม่เคยร่วมประสบการณ์ ตายายกลายเป็นคนแก่โบราณไม่รู้เรื่อง
เมื่อพ่อแม่รับเข้ามาอยู่กรุงเทพด้วยในวันที่ฐานะทางเศรษฐกิจพอเป็นไปได้สำหรับการอยู่พร้อมหน้าครอบครัวนั้น กลับกลายเป็นวันที่ลูกสาวลูกชาย ไม่ได้ต้องการ "อุ่นจากอ้อมกอดของพ่อแม่เสียแล้ว" พ่อแม่กลายเป็นคนแปลกหน้า หรือแค่ตู้เอทีเอ็มเท่านั้น
มีหลายสิ่งอย่างที่อยากรู้ อยากเห็น และอยากลอง ในหลายสิ่งนั้นเปราะบาง และความรักที่แปลกหน้าของพ่อแม่นั้น ไม่อาจคุ้มกันได้อีกต่อไป
เรื่องหนุ่มสาวขาดรักในวันวาเลนไทน์ จึงเป็นเพียงปรากฏการณ์หนึ่งในสังคม ที่ไม่อาจแก้ปัญหาปลายเหตุด้วยการรณรงค์แจกถุงยางเท่านั้น หากปัญหาทุกสิ่งล้วนโยงใยกันและกัน
ความเห็น (2)
- ตัวเองตั้งชื่อเรทเอ็กซ์กระตุ้นเรตติ้ง แต่ทำไม๊ ทำไม กระตุกไม่ขึ้นเรยยยอ่ะจ๊ะ
- หรือว่าสิ่งที่พี่นุชเขียนจะเป็นความเป็นจริงมากไปละหนอนั่น แต่เรื่องราวพวกนี้เป็นเรื่องจริงที่เห็นได้ทั่วไปจนกลายเป็นเรื่องธรรมดาๆๆๆ ชิลด์ๆไปแล้วไงพี่นุช
- เรื่องทั้งหมดก็คือปัญหาสังคมโดยรวมที่พี่นุชบอกว่ามันโยงใยถึงกันหมดนั่นแหละค่ะ ปัญหาที่ไม่รู้จะเริ่มต้นแก้ที่ตรงไหนดีหน่ะนะ เพราะมันโยงใยวุ่นวาย คล้ายลิงแก้แหยิ่งแก้ยิ่งยุ่ง
- หรือหากจะเริ่มต้นแก้ไขปัญหาคงจะต้องเริ่มต้นที่ตัวเราก่อนอย่างไรดี อ๋อว่าทำใจค่ะ โลกาภิวัตน์ทำให้โลกมันเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ ดังนั้นทำอย่างไรเราจึงจะอยู่ได้ในโลกแบบนี้ คงต้องเริ่มที่เข้าใจโลกในแบบนี้ก่อนกระมัง
- เราคงต้องยอมรับว่าปัจจุบันนี้สังคมไม่มีต้นแบบที่ดีมากนัก มีแต่ต้นแบบที่ทำการประชาสัมพันธ์กันจนเชื่อว่าดี หรือดีด้วยเงื่อนไขใดๆก็ตาม แต่ดีที่ดีจริงๆนั้นมีน้อย ถึงน้อยมาก ซึ่งบางทีการตีความคำว่า คนดี ก็ยังต้องใช้เวลา เพราะคำว่าคนดีอาจแปลว่าดีกับใครกันไปได้ง่ายๆ หรือดีเพราะพวกมากลากไปก็เรียกว่าดีได้นะคะ
- และต้องพยายามทำเรื่องดีๆให้กับชีวิตตัวเองให้มากๆค่ะ อ๋อมองว่าหากตัวเราเองมีความสุขดี พอใจในชีวิต มีการให้มีการรับอย่างสมดุล โดยที่ใจเรารู้สึกได้เองว่า เรามีความสุขนะ เรารู้สึกดีนะ เราพอใจในความเป็นอยู่และคือของเรานะ เราก็พร้อมจะให้สังคมมากขึ้นด้วยความรู้สึกมีความสุขเช่นเดียวกับที่เรารู้สึกกับตัวเราเองค่ะ เพราะเวลาคนทำชั่วคนที่รู้คนแรกและทุกข์คนแรกคือตัวเองนะคะ ดังนั้นหากเราทำความดีที่สะท้อนความรู้สึกดีๆในใจเราได้ โยงใยที่ซ้อนเร้นที่พี่นุชพูดถึงก็ได้เวลาแสดงบทบาทเชื่อมโยงสิ่งดีๆในที่สุดค่ะ และเมื่อนั้นเชื่อว่าสังคมโดยรวมก็จะดีขึ้นด้วยการจัดระเบียบใหม่โดยสังคมนั้นๆเองแหละค่ะ
- แล้วทำอย่างไรตัวเราเองจึงจะพูดดี คิดดี ทำดี ได้โดยแท้หล่ะคะ ก็ต้องฝึกฝนขัดเกลากันไปค่ะ เริ่มต้นด้วยนี่เลยค่ะ บทสวดมนต์พระพุทธคุณธรรมะโอสถ ที่จะช่วยโลกนี้ได้ทั้งโลก เมตตาธรรมค้ำจุนโลกาไงคะ อ๋อก็กำลังฝึกอยู่เช่นกันค่ะ
- ธรรมะ สวัสดีค่ะ พี่นุช
พี่นุชที่รักจ๋า
ขอบคุณพี่นุชมากๆนะคะ สำหรับกำลังใจ และ post เจ๋งๆแมนๆ ใช่เลยค่ะ งานนี้กำลังใจเหลือเฟือ สู้ต่อไปแน่นอนค่ะ
สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
