ลุงหริ
ผมเป็นคนไม่สูบบุหรี่และกินเหล้า...ทำไมน่ะหรือครับ ผมจะเล่าให้ฟัง 3-2-1 อาจมีสาเหตุมาจากการที่พ่อผมไม่สูบบุหรี่ประการหนึ่ง แต่แกก็กินเหล้านะ (เฉพาะงานพิเศษจริงๆ) ผมจำได้ว่าตอน ป.4 มีคุณครูของผมท่านนึงที่ผมประทับใจมาก แกดูท่าทางสุภาพ เรียบร้อย เท่และสูบบุหรี่ ผมอยากลองดูบ้าง....บ้านผมอยู่ในค่ายตำรวจ บังเอิญผมเดินผ่านไปหน้าบ้านนายตำรวจคนนึง แกสูบบุหรี่แล้วก็โยนบุหรี่ออกมาทางหน้าต่างๆ ด้วยความอยากลองอยู่แล้วด้วย ผมเดินไปเก็บบุหรี่มาลองสูบ สูบเข้าไปเต็มปอด ผลก็คือไอจนแสบคอน้ำหูน้ำตาไหล ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาผมก็ไม่สูบบุหรี่อีกเลย....
เหล้า...ผมดื่มเหล้าครั้งแรกตอนอยู่ ม.6 จำได้ว่าตอนนั้นไปรับน้องแล้วเพื่อนดื่ม ผมก็ต้องดื่ม (เพื่อนทั้งนั้น) ความรู้สึกของผมก็คือมันไม่ได้อร่อยเลยซักนิด
การดื่มเหล้าครั้งที่สอง ตอนที่ผมเข้ามาเรียนในกรุงเทพฯ ผมเรียนรามคำแหงครับ อยู่หอหน้าราม เรียกว่ามีกันเป็นดง เพื่อนเยอะมาก ส่วนใหญ่ก็กินเหล้าสูบบุหรี่ทั้งนั้น ผมดื่มเหล้าตอนที่หอพักจัดงานปีใหม่ ผมเป็นดีเจครับ (เพลงตามใจคนจัด ขัดใจคนขอ และไม่ง้อคนฟัง) เปิดเพลงทุกแนวตั้งแต่ลูกทุ่ง ลูกกรุง อันเทอเนทีพ ธรรมดาของ DJ หน้าตาดีก็จะมีพี่ ๆ น้องเอาเหล้ามาเซ่น ผมก็ต้องดื่มตามมารยาท ไม่งั้นพี่แกบอกว่ากูจะอ้วกใส่มึง โอเคคับพี่ ดื่มก็ดื่ม นี่เป็นก็ดื่มเหล้าครั้งที่สอง
ผมยอมรับว่าผมโง่มากในบรรดาพี่น้อง 3 คน สอบที่ไหนไม่ติด ก็เลยมาเรียนราม แล้วยังสะเออะเรียนเศรษฐศาสตร์ วิชาเลขคณิตไม่ต้องพูดถึงครับ เพราะไม่รู้เรื่อง ตั้งใจว่าโง่ๆ แบบผมถ้าจบภายใน 6-7 ปีพอใจแล้ว
ตอนปี 1 ผมอ่านหนังสือจบแทบทุกเล่ม วันเสาร์-อาทิตย์ ผมจะไปหาลุงหริ แกเป็นญาติทางพ่อผม ลุงหริเป็นอดีตทหารที่ไปรบในสงครามเกาหลี ลุงหริมีเมียและลูกอีก 3 คน โตๆกันหมดแล้ว แต่ลุงหริแกแยกมาอยู่คนเดียว อยู่ที่แฟลตท่าทราย บางเขน ใกล้ ๆ กับ ม.ธุรกิจบัณฑิตย์ ลุงหริใจดี แกชอบกินเหล้าและสูบบุหรี่ด้วย สูบหนักเอาเรื่อง แกจะอยู่ที่ห้องทำกับข้าว อ่านหนังสือพิมพ์ ฟังข่าววิทยุ ตกเย็นก็จะไปซื้อกับข้าวมาทำกิน วันไหนที่มีโขนแกก็จะไปดูโขนที่แกชอบ
ผมไปหาลุงหริทุก ๆ เสาร์อาทิตย์ ได้เรียนรู้อะไรจากลุงหริหลาย ๆอย่าง ว่างๆ ผมก็กวาดบ้าน ถูบ้านให้แก ผมรู้สึกมีความสุขที่ได้มาหาแก จนมาถึงช่วงหนึ่งผมไม่ค่อยได้ไปหาแก เพราะติดสอบ ช่วงนั้นผมไม่ค่อยสบายด้วย เป็นไข้เกือบเดือน กินยาเท่าไรก็ไม่หาย
พ่อโทรมาหาผมที่หอ บอกว่าลุงหริป่วยเข้าโรงพยาบาลพระมงกุฎฯ แถว ๆ อนุสาสวรีย์ หลังจากนั้นผมก็ไปเยี่ยมลุงหริแทบทุกวัน ได้รู้ว่าลุงหริป่วยเป็นถุงลมโป่งพอง และโรคที่เกิดจากการกินเหล้า สูบบุหรี่ ผมจะไปเยี่ยมแกทุกครั้งที่มีเวลา เอาของไปฝาก คอยดูแลตลอด ลูก ๆ และเมียของลุงหริไม่ค่อยได้มาบ่อยนัก ลุงหริป่วยหนัก พูดไม่ได้ต้องเจาะคอ แต่แกก็ยังหวังดีกับผม
ลุงหริให้ผมเอากระดาษกับปากกามา แล้วแกก็เขียนบอกผมว่าอย่ากินเหล้า สูบบุหรี่ และให้ตั้งใจเรียน ถึงเราจะไม่เก่งก็ขอให้ตั้งใจ ให้มีความพยายาม จบแล้วจะได้ทำงานดีๆ ผมรับปากและให้สัญญากับลุงหริว่า "ผมจะไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ และจะตั้งใจเรียน" ถ้าวันไหนที่ผมเรียนจบ ผมอยากจะให้ลุงหริมาหาผม มาดูผมในวันรับปริญญา นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้มีโอกาสคุยกับแก หลังจากนั้นไม่นานลุงหริก็เสีย แกอายุได้ 69 ปี
ผมเรียนมหาวิทยาลัยรามคำแหง ปี 2537 และจบในปี 2539 ใช้เวลาเรียน 3 ปี โดยที่ไม่คิดว่าจะทำได้ วันนี้ผมเรียนจบแล้ว ถึงลุงหริไม่ได้มาแต่ผมก็ยังจำสัญญาที่ให้ไว้กับแกไม่เคยลืม จนถึงทุกวันนี้....ผมไม่สูบบุหรี่และไม่กินเหล้า ไม่มีคำว่า "สูบบุหรี่ หรือกินเหล้าเพื่อเข้าสังคม" สำหรับผม
....หากเรื่องนี้ยังมีประโยชน์แก่ท่านอยู่บ้าง.ขออุทิศผลบุญนี้ให้แก่ รอ.ศิริ ขาวลิขิต (ลุงหริ)
ความเห็น (8)
นับว่าลุงหริ คือแรงบันดาลใจของคุณในทางที่เป็นคุณ จริงๆค่ะ
ท่านคือกัลยาณมิตรที่ดีที่สุดของคุณ
สวัสดีครับ
เขียนบันทึกอ่านได้เพลิดเพลินดีครับ
ขอให้ลุงหริ มีความสุขในสัมปรายภพครับ
พี่ยุท เอามาลงอีกเด้อ แล้วที่พี่ยุทเจาะคอเป็นเพราะว่าพี่ไปเก็บบุรหรี่มาสูบตั้งแต่คราวนั้นด้วยหรือเปล่าอะคะ ปล. หมวยไม่สามารถสมัครได้ก็เลยต้องใช้ชื่อพี่เข้ามาก่อนนะ จะอ่านอีกเค้าชอบนะ ชอบมากๆด้วย ตัวเองไปเขียนหนังสือขายก็คงน่าจะได้นะ เค้าจะซื้อเอง เด้อ...
ก็ดีค่ะคุณพี่....
เป็นตัวอย่างที่ดีที่ควรยกย่อง..คนไทยเสียชีวิตปีหนึ่งเพราะเหล้าและ บุหรี่มากมายงบประมาณที่จะใช้พัฒนาชาติต้องสูญเสียไปกับเรื่องเหล่านี้ ปีละหลายพันล้าน ทุกวันนี้คนดื่มเหล้า สูบบุหรี่มีอายุน้อยลงเรื่อยๆ อนาคตของชาติจะเป็นอย่างไร หากคนไทยไม่ตระหนักถึงโทษภัย อันเลวร้ายของมัน อนุโมทนากับโยมด้วยที่เป็นแบบอย่างที่ดีให้คนไทย เรื่องดีๆอย่างนี้ต้องช่วยกันเผยแพร่ให้มากๆ อนุโมทนาสาธุ