รีบตัดบท...ขอบคุณคะ..ไปก่อนละ สวัสดี..??

บางครั้งก็เข้าใจว่า ความเป็นระเบียบเรียบร้อย กฎเกณฑ์ กติกาต้องมี..แต่ว่าก็แค่เขียนบทความส่งไปเฉยๆไม่..ได้เป็นเรื่องซีเรียสอะไร..สักหน่อย...ก็ต้องปล่อยๆไปบ้าง..จะได้ไปทำอย่างอื่น..ต่อไป..

ต้องขอชมอีกรอบว่า U of Cambridge เรื่องของการทำบทความของเขาเป็นระบบดี และช่วยแสดงความคิดเห็นกลับมาเป็นประโยชน์กับเราดี และที่สำคัญคือ ต้องบอกว่าเขามืออาชีพจริงๆ ที่แสดงความคิดเห็นกลับมาแล้วไม่ทำให้เรา "เสียเส้น" เพราะบางคนไปแสดงความคิดเห็นในงานวิชาการชาวบ้าน แสดงไปแสดงมาทำเอาคนเขียน "ต้องเลิกกิจการ" เพราะไม่รู้แสดงความคิดเห็นอะไรมา อ่านแล้วก็มึน..ไอ้ที่เราเขียนเราก็ว่า.. มึนกำลังดีอยู่แล้วนะ..แต่กลับกลาย เป็น "มึนหนักเข้าไปอีก"

ดังนั้น การจะไปแสดงความคิดเห็นในงานวิชาการใคร เพื่อให้เขาแก้ไขนี่..คนแสดงความคิดเห็นต้องเยี่ยมจริงๆและต้องมีจิตวิทยาด้วย คือชมก่อนให้หลงระเริง..แล้วก็ค่อยๆแอบ(ติ)แนะนำเล็กน้อย..ก็จะทำให้คนที่ต้องแก้ไข ปรับปรุง มีกำลังใจ..ไม่ใช่โผล่มาก็....ว่าเป็นชุด จนคนเขียนหมดกำลังใจ....เลิกเขียนไปเลย..

เพราะงานวิชาการมันพูดยากเหมือนกันว่าความเห็นไหนถูกผิด หรือของคุณดีกว่าของฉัน เพราะบางทีเราอ่านของบางคน ก็ต้องโยนทิ้งไปเหมือนกัน..บางคนเป็นศาสตราจารย์ ก็ใช่ว่าจะเขียนหนังสือดี..ก็ไม่แน่เสมอไป..เพราะการถ่ายทอดความรู้ไม่ว่าด้วยตัวหนังสือ หรือคำพูดของแต่ละคนก็ต่างกัน..ดังนั้น หากต้องไปเป็นผู้ commend ใครก็ต้องระวัง..มากเหมือนกัน..

แต่ในส่วนการจัดทำเชิงอรรถหรือบรรณานุกรมนี้ เป็นอะไรที่มึนแบบเกือบสิ้นสติทุกที..เพราะทำทีก็มึนที..ยิ่งเจอระบบของCambridge อีก มึนเข้าไปอีก เพราะรู้สึกไม่เหมือนกับที่เคยๆทำมา แปลกดี..หรือว่าไอ้ที่เราทำๆมามันผิดหมดก็ไม่รู้นะ..ฮิ ฮิ..ว่าแต่ว่าแก้ไปแก้มา หนักกว่าเดิมหรือเปล่าไม่รู้นะ...เพราะตัวอย่างที่ให้มามันก็ไม่ได้เหมือนกับของเราทั้งหมด..ก็เดาๆเอาอ่ะนะ..(น่าจะช่วยแก้ๆให้เลยนะ..) ตอนนี้ ก็ยังมึนไม่หายเลยเมื่อคืน ต่ออีกนิดเมื่อเช้านี้ แล้วก็ส่งไปเรียบร้อยแล้วตามเวลา 9.00น ของวันที่20กุมภาพันธ์2008 ตามกำหนด.. ส่งไปก็รีบขอบคุณ.. แล้วก็บอกว่าพอดีตอนนี้กำลังต้องปฏิบัติภาระกิจสำคัญบางประการอยู่ไม่ค่อยมีเวลา..ก็ไม่ใช่อะไรหรอก..กลัวส่งมาอีกรอบ..ให้ปรับปรุงตรงโน้น ตรงนี้อีก.."สมควรแก่เวลา..ต้องทำอย่างอื่นแล้ว.."เลยต้องตัดบท..ซะก่อน..จะตีพิมพ์ก็ตีพิมพ์..ไม่ตีพิมพ์เราก็ไม่ว่ากัน...อยู่แล้ว.."เขียนไปเป็นประสบการณ์สนุกดี..ดีกว่าอยู่เปล่าๆ" คือต้องคอยเขียนภาษาไทยบ้างเหมือนกัน..ไม่อย่างนั้น..นานๆมาเขียนภาษาไทย รู้สึกใช้ภาษาแปลกๆ..แต่ก็ไช่ว่าจะเขียนภาษาอังกฤษได้ดีนะ..ก็ยังคงแย่เหมือนเดิม..อยู่ดี...นั่นแหละ...เวรกรรม...

หมดไปอีกหนึ่งเรื่อง..ยาย "หมูอ้วน"....

หมายเหตุ วันนี้อากาศดีไปเดินเล่นในเมืองดีกว่า..แล้วจะมา(ตั้งใจ)ทำงานต่อ..บ๊าย บาย จ๊ะ I Love u more than I can say เดี๋ยวจะมาโม้ให้ฟังว่า..ไปทำอะไรมา..นะจ๊ะ....