ท่าทางจะเอาจริง...ไม่รู้เวรกรรมใคร..เขาหรือเรา..?

แหม..กะส่งไปเล่นๆ..ทำไมซีเรียสขนาดนั้น..ทำเอาเราซีเรียสไปด้วยแล้วเนี่ย..

นึกว่าจะรอดแล้วเชียว..เอาเข้าจนได้..มาอีกแล้วจ้า..สงสัยจะเจอเนื้อคู่..เสียแล้วกระมัง..งานนี้..(พูดเล่นคะ)ขอลาราชการไปแก้ไขบทความให้Cambridge ก่อนนะคะ..ว่าจะเลิกกิจการแล้วเชียว..เพราะเกรงจะเสียเวลามากไป...

แต่ต้องยอมรับว่าเขาอุตส่าห์ อุตส่าห์จริงๆที่ช่วยแก้ไขGrammarมาให้ด้วย..(ดีนะเวลาส่งบทความเขาให้เขียนแต่ชื่อ นามสกุล ไม่ต้องอ้างอิงสถาบัน และหน่วยงาน เนื่องจากเกรงว่าเวลาคัดเลือกบทความจะเกิดความไม่เป็นกลางได้..ก็เลยไม่เสียชื่อหน่วยงานและสถาบันเรา..??)..

ทำไมเขาถึงช่างมีความพยายามมากกว่าเราอีกนะ..รู้สึกละอายใจ..และรู้สึกเกรงใจเขาเป็นอย่างมาก..ที่เขาต้องสละเวลาอันมีค่ายิ่งของเขา..มานั่งอ่านบทความให้เราและวงเล็บคำที่ต้องแก้ไขมาให้อย่างดีเลย..(รู้อย่างนี้บอกให้แก้ให้ไปเลยก็ดีเนอะ..ไม่ต้องวงเล็บมาก็ได้..เสียเวลาลบเมื่อยมืออีก..อยากจะบอกว่าไม่ถือคะ..ช่วยแก้และเขียนให้ไปเลยก็ได้คะ..ดีๆแบบนี้..ไม่ว่ากัน หรอกคะ..)..

สงสัยว่าจะเป็นProfessorที่ชำนาญในเรื่องที่เขียนไป แน่ๆเลย..เพราะแนะนำอะไรมาแล้วได้ความรู้เพิ่มเติม....แบบนี้ควรเขียนบ่อยๆ..จะได้พัฒนาตนเอง.. ....ไปก่อนนะคะ คุณพ่อ คุณแม่ คุณลุง คุณป้า คุณน้า คุณอา ลูกๆหลานๆทั้งหลาย เดี๋ยวมาใหม่จ้า...บ๊าย บาย I love u more than I can say...........