Lord of the bowl ตอน พันธมิตรแห่งชาม (1)
บทที่ 1 อาคันตุกะลึกลับยามดึก
คอยน้อง..ข้องใจ
เจ้าจากไปไหน จนลืมพี่
เจ็บไข้ไฉนเหตุใดป่านนี้
พี่นับนาทีเฝ้างมงาย
คอยน้องจะมา
พร่ำเพรียกเรียกหาทุกเช้าบ่าย
ดึกดื่นเคลื่อนคล้อย ยิ่งคอยยิ่งหาย
มิเห็นโฉมกาย .. ฯลฯ
..
....
.....
เสียงเพลงๆหนึ่งของวงดิอิมพอสสิเบิ้ล ลอยละล่องมาจากห้องไหนก็ไม่รู้ ช่างตรงกับความรู้สึกในจิตใจของเขาเสียเหลือเกิน
เพียงต่างกันตรงแค่ว่า....
ขอเปลี่ยนคำว่าน้องเป็น "นาย"
เปลี่ยนคำว่าพี่ เป็น "ราอัน" เท่านั้น
หนุ่มน้อยขนขาวรูปงามวัยสิบเดือนเศษ กระโดดแผล่วขึ้นบนเตียง ดูว่าร่างกลมๆขนหนายาวขนาดนั้นก็เถอะ แต่ความเคลื่อนไหวของเขาแผ่วพลิ้วสง่างามประดุจพระเอกชุดขาวในนิยายกำลังภายใน ที่ใช้วิชาตัวเบาทะยานขึ้นบนหลังคาตึกก็มิปาน (เอ..ทำไมมันต้องขึ้นไปบนหลังคาตึกซะทุกทีนะ เวลาวิ่งหนี หรือเข้าไปสืบความลับในสำนักศัตรูคนเขียนก็สงสัยซะเหลือเกิน)
" เมื่อไหร่นายจะมาซักกะทีนะ "
ในใจหนุ่มน้อย คิด คิด แล้วก็คอยต่อ
" นายค้าบนาย.. มาซักที คิดถึงค้าบ อยากลงไปเดินเล่นค้าบ "
ร่างกลมป้อมยืดตัวขึ้น ยืนหยั่งตัวกับขาหลังทั้งสอง พาดขาหน้ากับขอบหน้าต่างเหนือหัวเตียง มองไปข้างนอก
สิ่งที่เห็นมีแต่ต้นไม้มืดๆ ที่ขวางกั้นอยู่ระหว่างแฟลตตรงข้าม ความหนาที่แผ่กิ่งก้านสาขาของต้นอะไรไม่รู้นั้น (ก็เจ้านายไม่เคยบอกนี่นาว่ามันชื่อต้นอะไร) แทบจะปิดกั้นท้องฟ้าและดวงดาวเบื้องบนจนหมดสิ้น
หากแสงจันทร์คืนเพ็ญเต็มดวงก็ยังแผ่แสงเหลืองเรืองรอง ลอดผ่านกิ่งโกร๋นๆอีกฝั่งหนึ่งมาได้นิดหน่อย
"จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า ขอข้าวขอแกง ขอปลอกคอสีแดง ให้หมาน้อยข้า "
กลอนบทเห่กล่อม ที่นายชอบกล่อมให้เขานอน คล้ายแววลอยมากระทบโสตหมาหนุ่มอีกครั้ง
"ขอช้าง ขอม้า ให้หมาข้าขี่ ขอเก้าอี้ ให้หมาข้านั่ง ขอเตียงตั้ง ให้หมาข้านอน ขอละครให้หมาข้าดู.." (แต่ดูไม่รู้เรื่องหรอกนะนาย : ราอันนึกในใจทุกที)
ขอ... ขอ...ขออะไรอีก... หมาหนุ่มราอันเริ่มจำไม่ได้ เพราะรู้สึกเริ่มง่วงเสียแล้ว
ก็แปลกนะ..
แค่คิดถึงเสียงของนาย คิดถึงกลอนบทนี้.. ทำไมเขาต้องง่วงทุกทีสิน่า
ดังนั้น..จึงค่อยๆเลื่อนขาหน้าทั้งสองผละจากขอบหน้าต่าง ลงวางบนหมอนที่หัวเตียง ถอยหลังมาเล็กน้อย แล้วถือโอกาสซบหมอนหนอนหนุนไปบนหมอนของนาย กลิ่นผมของนายที่ฝากไว้บนหมอน ทำให้หมาหนุ่มสูดลมหายใจ
สูดมันเข้าไปลึกๆอย่างคิดถึง
" นายครับ.. กลับมาไวๆน้า....ผมอยากลงไปเดินเล่น ตอนกลางวันวันนี้ นายยังไม่ได้จูงผมลงไปเดินเล่นเลยนะ "
หนุ่มน้อยอธิษฐานภาวนาอยู่ในใจ สองตาเริ่มพริ้ม ...หากแต่ขณะที่สติกำลังจะเคลิบเคลิ้มนั้นเอง
ฟิ้ววววววววววววว
ทันใดนั้น ... แสงหนึ่งสว่างจ้าสาดวาบลงมาจากเบื้องบน ลอดทะลุผ่านมุ่งลวดหน้าต่างบานที่เปิดอ้าอยู่เหนือหัวเตียงเข้ามาในห้องดั่งลายฟ้าแสบ
แสงของมันสาดแยงเข้าตาที่กำลังปรือของราอัน จนต้องหยีตาแล้วกระโดดผลุงลุกขึ้นยืนสองขา ตามสัญชาตญาณ
ด้วยความตกใจ เมื่อสำนึกว่า มีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้น
มีผู้บุกรุก !
" โฮ่ง โฮ่ง "
เขาส่งเสียงเห่ากราดทันที
หากเมื่อแสงสว่างจ้านั้นอ่อนจางลง แล้วเขาสามารถลืมตากลมกว้างได้อย่างเต็มที่ ก็พบว่าหน้าเตียง ยืนไว้ด้วยเงาตะคุ่มของใครบางคน (หรือบางอะไรไม่รู้ หมาน้อยให้สรรพนามแทนตัวไม่ถูก)
โป๊ก !
อะไรบางสิ่ง ลักษณะยาวๆตรงปลายมีก้อนกลมๆเรืองแสงหลากสี สลับเลื่อมแพรวพราวดั่งสีรุ้งติดอยู่ในมือบุคคลแปลกหน้า เคาะลงบนหัวของหมาหนุ่ม ไม่แรง หากก็ไม่เบานัก
แต่ก็ทำเอาหนุ่มน้อยราอันรู้สึกมึนไปวูบ โลกทั้งโลกโคลงเคลง ร่างที่ยืนหยัดสี่ขา ส่ายโงนเงนเล็กน้อย ทำท่าจะตกเตียง
ทว่าด้วยความเป็นพระเอก ไหนเลยจะเสียหน้าและเสียท่าต่อหน้าศัตรูได้ หมาหนุ่มจึงเรียกสติ แล้วรีบทรงกายหยัดยืนตัวนิ่งอีกครั้งได้อย่างรวดเร็ว
" แกเป็นใคร ! "
เขาขู่คำรามไปด้วยความโกรธ ก่อนจะร้องอุทานดัง
"เอ๊ะ"
แล้วอึ้งงึงงงไปหลายวิ
นี่มันเกิดอะไร
" นิ...นี่.. เฮ้ย..นี่..ผม..ผม.."
เขาเปล่งเสียงออกจากลำคอใหม่
เจ้านายช่วย หวยออก...!
นี่เขาพูดได้รึเนี่ย เขาพูดภาษามนุษย์ได้ ภาษาเดียวกับที่นายพูดเลย ไม่ผิดเพี้ยนแน่
" ผมเป็นอะไรไป นี่มันเกิดอะไรขึ้น "
ราอันพึมพำกับตัวเอง สองตากลมแป๋วราวลูกปัดสีดำ กลอกไปมาด้วยอาการหมางงอย่างเต็มที่
" เห...? ทำไมผมพูดภาษาคนได้ ?"
......................................
ยุ่งล่ะซิ.. อยู่ๆราอันก็พูดภาษาคนได้ แล้วอาคันตุกะแปลกหน้าผู้นั้นเป็นใคร มาดีหรือมาร้าย
เอาเป็นว่า..โปรดติดตามตอนต่อไปก็แล้วกันนะคร้าบบบบบบบบบ
-
- ปล.1 ขออนุญาตเปลี่ยนชื่อเรื่องและตอนนิดหน่อย เพื่อให้เข้ากับพระเอกเราและผองเพื่อน (เมื่อคืนตื่นมาแต่งสดๆก็เลยยังนึกอะไรไม่ค่อยออก)
-
ปล2. รับสมัครตัวละครเลยนะคะ จะเป็นคนหรือน้องหมา น้องแมว ส่งชื่อหรือภาพมาเคสติ้งกันได้เลย ^_^
ความเห็น (6)
- ไม่ทราบว่านายราอันพูดภาษาอะไร
- เอท่าทางจะเป็นภาษาใต้
- คงไม่ใช่ภาษาเหน่อๆๆแบบบ้านผมแน่ๆๆ
- อิอิอิๆๆ
หวัดดีคับ ปี้ขจิต
นายป๋มเป็นคนพัดตะลุงก็จริง แต่นายปู้ด ปาสากุงเต้บ คับป๋ม
แต่นายก็ฟังปาสาใต้ได้คับป๋ม ถ้าเป็นใต้แถวพัดตาลุง สงขา หรือตัง แต่ถ้าแถวสูราด ภูเก็ต นะคับ มันจะใต้อีกแบ่บ บางทีนายฟังไม่ค่อยเข้าใจคับ ต้องปู้ดช้าๆหน่อย
นายปู้ดใต้ก็ได้คับ แต่ไม่ค่อยพูด แกขี้เขินคับ ส่วนใหญ่ปู้ดกันในบ้าน ในพี่ๆน้องๆ ก็พูดปาสากุงเต้บคับป๋ม
แฮ่กๆ.. หมาเหนื่อยจังคับป๋ม ปี้ขจิตอย่าให้ผมปู้ดมั่กๆเลย ผมเจ็บเท้าคับ ทองแดงมันร่วงเกรียวกราวเลยคับป๋ม 5555
สวัสดีค่ะ
นายราอันน่ารักมากค่ะ ทีแรกเห็นผูกผมสีชมพูนึกว่าเป็นสาว พันธุ์อะไรคะ เอ..จะเหมือนเจ้าฟอสเตอร์ ที่บ้าน ออสเตรเลียน ซิลกี้ เทอเรียหรือเปล่าคะ
สวัสดีค่ะ คุณ 
a l i n l u x a n a =)
- ราอันเป็นพันธุ์ มอลทีส ค่ะ
- เข้าไปดูรูปฟอสเตอร์แล้ว น่ารักมากนะคะ พันธุ์นีู้สีดูคล้ายยอร์คเลย ต่างกันตรงที่ว่าหูปรก
- เขียนเรื่องฟอสเตอร์มาเล่ากันบ่อยๆสิคะ ^^
- เจ้าชายราอัน มุขนี้..คิดได้ยังไง
- ราอัน ฝากชมคุณแม่ด้วยว่า ขอติดโบว์ ให้ soundtack ประกอบภาพยนตร์ตอนต้นเรื่องนะครับ
-
..โบราณ
หมอบสวัสดีครับคุณลุงหมอ
นายฝากขออนุญาตมาว่า ขอเชิญคุณลุงหมอ กับน้องโซดา - ชาเย็น มาร่วมเป็นเกียรติ แสดงด้วยหน่อยนะครับ
ว่าแต่เรื่องเพลง soundtack ประกอบต้นเรื่อง เผอิญนายไปติดใจเพลงนี้ตอนไปนั่งทำกายภาพอยู่ที่ รพ.น่ะครับ เปิดเพลงแผ่นนี้เพราะมากๆ แหะๆ
กับเหตุผลสำคัญอีกประการ นายบอกว่า..เห็นคนแถวนี้ก็ติดโบว์กันเยอะเหมือนกัน นายเลยต้องอินเทรนตามน่ะครับ 55555