วันเกิดปีนี้...กับเทคโนโลยีที่ก้าวไกล
ช่วงปลายเดือนขอเวรหยุดไว้ 3-4 วัน ตั้งใจว่าจะกลับบ้านไปพบครอบครัว และไปทำบุญวันเกิดเสียหน่อย แต่แล้วเมื่อ 2 วันก่อน ก็มาเป็นไข้ไม่สบายซะก่อน
ลาหยุดงานไป 1 วันเมื่อวันที่ 25 กพ.ที่ผ่านมา ความจริงก็รู้สึกดีขึ้นนะ เมื่อวานตอนเที่ยงของวันที่ 26 กพ. ก็ไป รพ.ทำกายภาพบำบัดเป็นวันสุดท้าย พร้อมกับบอกลาที่พรนิตย์ (เรื่องที่จะหยุดทำกายภาพฯ) และกล่าวขอบคุณพี่เค้าช่วยเหลือฟื้นฟูมือหลังผ่าตัดให้ใช้งานได้ดีขึ้น แม้ว่าจะยังเจ็บเหมือนมีอะไรกรีดแทงอยู่ตรงนั้น (คะแนนปวดประมาณ 2-3) และมันยังปูดๆอยู่ แต่มันก็ยุบไปเยอะแล้ว ขยับกำได้เกือบเต็มที่ แค่นี้ก็พอใจแล้ว สำหรับอาการปูด ที่ทำให้ดูไม่สวย ก็ปล่อยวางมันเถอะ พอใจที่มันใช้งานได้เกือบปกติมากกว่า ส่วนสำหรับความปวด ก็สามารถย้ายใจไปที่อื่นเสีย มันก็ไม่ค่อยทุกข์ทรมานอะไรมากนัก
เสร็จจากทำกายภาพ พอดีพกกล้องใส่กระเป๋าสะพายไปด้วย จึงแวะไปขอถ่ายรูปพี่ตุ๊ วัชรีย์ ที่วอร์ดเด็ก 1 ปีนี้พี่เค้าทำหน้าที่เป็นประธานชมรมศิษย์เก่า พยบ.มอ. เนื่องจากตนเองเป็นกรรมการฝ่ายประชาสัมพันธ์ รับหน้าที่เรื่องดูแลเวบไซต์ชมรม เมื่อเปลี่ยนประธาน ก็กะจะอัปเดทรูปและคำทักทายจากประธาน ขึ้นหน้าเวบเสียหน่อย เพียงแต่วันก่อนพี่เค้าส่งเป็นรูปถ่ายมาให้ ซึ่งฉันไม่มีเครื่องสแกน จึงกล้องไปแค่กดชัตเตอร์ถ่ายรูป 4-5 รูป เผื่อไว้เลือก ง่ายกว่าเอารูปไปหาร้านสแกนเยอะ
คิดว่าไม่มีไข้แล้ว อาการน่าจะดีขึ้น แต่กลับมาถึงห้องตอนแรกตั้งใจว่าจะเอารูปลงคอมแล้วอัปเดทเวบ แต่เผลอแวะเข้าอินเตอร์เนตอ่านโน่นอ่านนี่ ตอบคอมเม้นต์ได้ซักเกือบๆชั่วโมง รู้สึกเพลียเลยเผลอหลับไปงีบหนึ่ง ตื่นขึ้นมา โอ้ย..จะทุ่มนึงแล้ว แทบไม่รู้ตัวเลย
พอตื่นขึ้นมา มันก็ครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะเป็นไข้อีก ตัวร้อนๆแต่วัดไข้ไม่ขึ้น ตอนแรกตั้งใจว่าวันนี้จะกลับบ้านแต่เช้า เพื่อไปทำบุญวันเกิดที่วัด แต่เมื่อวานชักไม่แน่ใจ กลัวไข้จะกลับขึ้นมาอีก ดังนั้นก่อนที่จะดึกเกินไป จึงตัดสินใจโทรกลับบ้าน บอกพ่อเรื่องป่วยไม่แน่ใจว่าพรุ่งนี้เช้าจะกลับบ้านไหวไหม
พ่อพอรู้เลยบอกว่างั้นอย่ากลับเลย เพราะนั่งรถเดินทางคนเดียวมันเสี่ยง ไว้แล้วเดี๋ยวพ่อจะเอาปิ่นโตไปวัดช่วยทำบุญให้แทน
วันนี้นอนตื่นเอาเกือบเก้าโมง ไม่มีไข้แต่ยังรู้สึกเพลียนิดๆ มีโทรศัพท์ 2-3 สายจากน้องโทรมาแฮปปี้เบิร์ธเดย์ ลุกขึ้นล้างหน้าล้างตา อุ่นซาละเปา (เซเว่น) และชงไมโล เปิดเนตกินไปพลาง หาอะไรอ่านแก้เหงาไปพลาง เข้าไปที่เวบ hi5 (http://www.hi5.com/friend/profile/displaySameProfile.do?userid=182847255) มีเพื่อนๆมาทักทายฝากและรูปภาพอวยพรวันเกิดมากมายเชียว
แต่กระนั้น.. ก็ยังเหงาๆแหล่ะ วันเกิดแท้ๆ แต่กลับต้องมานั่งจับเจ่าอยู่ในห้องคนเดียวแบบนี้
ขณะกำลังเซ็งๆอยู่นั้น ...โทรศัพท์ที่ข้างๆโต๊ะ (โทรศัพท์บ้านสายภายใน) ก็ดังขึ้น พอยกหู..ก็มีเสียงพี่ๆน้องๆที่วอร์ดโทรมาร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ให้ แม้ไม่มีเสียงดนตรีใดใด แต่ก็เป็นเพลงที่ไพเราะและสดใสมากๆ
ขอขอบคุณทุกๆคนมากๆเลยนะคะ ^__^
วางสายจากโทรศัพท์ภายในเสร็จ ซดไมโลเพิ่งหมดแก้ว มือถือจากพ่อก็ดังขึ้น พ่อบอกว่า
" จูน... พ่อยกปิ่นโตมาที่วัดแล้วนะ เดี๋ยวพนมมือรับพรจากหลวงพ่อนะ "
ตกใจนิดหน่อย.. ไม่นึกว่าพ่อจะใช้วิธีทำบุญไฮเทคส่งผ่านสายโทรศัพท์กันแบบนี้ ว่าแต่มือถือโทรศัพท์แนบหูอยู่อย่างนี้ จะพนมมืออย่างไรล่ะพ่อ สุดท้ายรีบพนมโดยถือโทรศัพท์มือถือไว้ในมือแนบกับข้างหู
อีกฝั่งปลายสาย..พ่อคงส่งโทรศัพท์ให้หลวงพ่อ เพราะมีน้ำเสียงท่านใจดีทักทายมาทางโทรศัพท์ ฉันอึ้งๆงงๆ ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี เพราะถ้าอยู่เผชิญหน้ากันจริงๆ คงก้มลงกราบท่าน แล้วก็นึกขึ้นว่าได้ว่า เวลาที่เข้าไปพูดคุยคอมเม้นต์กับหลวงพี่ท่านหนึ่งใน G2K มักใช้คำแรกในการทักทายท่านว่า
' นมัสการ.. '
จึงส่งเสียงพูดไปว่า " นมัสการค่ะ "
หลวงพ่อท่านหัวเราะเบาๆ แล้วบอกให้พนมมือ เดี๋ยวหลวงพ่อจะให้พร จากนั้นท่านก็สวดเป็นคาถาจบหนึ่ง ฉันกล่าวคำสาธุ เมื่อท่านสวดจบ หลวงพ่อค่อยกล่าวอวยพร ให้สุขภาพแข็งแรง มีหน้าที่การงานที่ดี... ฯลฯ แล้วก็ยังมีอะไรอีกหลายประโยค แต่ฉันจำแทบไม่ได้เลย เพราะมัวแต่รู้สึกปลื้มอิ่มเอมใจ
จบจากคำอวยพร ฉันกล่าว สาธุอีกครั้งแล้วขอบคุณพระท่าน ก็ได้ยินเสียงหลวงพ่อหัวเราะเอิ๊ก บอกว่า
" เดี๋ยวนี้เขาทันสมัยนะ มีการทำบุญและให้พรกันทางโทรศัพท์กันเลย "
ฉันล่ะ... ทั้งปลื้ม ทั้งยิ้มขำท่านจริงๆ
ปีนี้.. ช่างเป็นวันเกิดที่ให้รสชาติที่แปลกใหม่เหลือหลาย โชคดีนะที่โลกยุคนี้มีการสื่อสารแบบไร้สายที่ฉับไว อยู่ตรงไหนก็ติดต่อถึงกับได้ง่าย แม้อยู่คนเดียว.. แต่ไม่ก็ไม่ได้อยู่คนเดียว ตรงหน้ามีคอม มีอินเตอร์เนต ขอเพียงนั่งไหว พิมพ์ไหว อ่านไหว สายตามองเห็น ก็สามารถพูดคุยติดต่อกับเพื่อนๆ หรือคนรู้จักกันได้ทั่วโลก
ต้องขอขอบคุณเทคโนโลยีจริงๆค่ะ
อ้อ.. ขอบคุณคุณพ่อ ขอบคุณหลวงพ่อ ขอบคุณพี่ๆน้องๆทุกคนที่วอร์ด และขอบคุณมิตรภาพดีๆจากทุกคนทั้งโลกนี้ด้วยค่ะ
^___________^
ความเห็น (7)
- สวัสดีเจ้า..
เทคโนโลยีย่นย่อโลกให้เล็กเพียงนิดเดียวนะคะ ^^ สุขสันต์วันคล้ายวันเกิดค่ะ ขอให้มีช่วงวันเวลาดีๆ ที่มีความสุข สดใส ได้ไม่จำกัดเลยนะคะ
- สุขสันต์วันเกิดค่ะ
ขอบคุณค่ะ 
เนปาลี
- วันนี้เป็นวันดีๆจริงๆค่ะ
- ขอบคุณมากค่ะ
สำหรับคุณ "ไม่แสดงตน"
- เสียดายจัง เลยไม่รู้ว่าใคร
- แต่ก็ขอบคุณมากสำหรับคำอวยพรค่ะ ^_^
ถึงพี่ โอ๋-อโณ
- ขอบคุณที่บุกมาถึงห้องเลย ไม่ทราบว่าเดินมา ไม่งั้นจะลงไปรอรับอยู่ข้างล่าง ^^
- ผ้าพันคอนุ่ม และอุ่นมากเลยค่ะ พี่ถักเก่งจัง เป็นจูนไม่ได้ เคยตั้งใจจะถักผ้าปูที่นอน ต่อมาเริ่มเหนื่อย..เลยตั้งเป้าว่า งั้นเอาแค่ผ้าพันคอก็ได้ แต่สุดท้าย.. ได้แค่โบว์ผูกผมค่ะ.. อายซะเหลือเกิน
- วันเกิดปีนี้ได้รับอะไรดีๆมากมาย
- ขอบคุณมากๆค่ะ ^__^
มาตอบตามรอยน้องจูนบ้างค่ะ
น้องจูนคะ ตั้งใจไว้ว่าจะถักให้จูนกับพี่อีกคน แล้วก็มีของน้องต้นไม้อีกอย่าง ทำทุกครั้งที่มีเวลาว่าง (ตอนนี้มีอยู่ 3 set ที่หยิบทำเวลามือว่างค่ะ) ทำโดยไม่กำหนดเวลาเลยสักชิ้น คือทำด้วยใจอยากจะทำ และทำอย่างสบายใจ ไม่เร่งรัดตัวเอง เพราะเป็นคนชอบให้อะไรคนอื่นโดยไม่มีเทศกาลค่ะ แต่ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่า ผืนของจูนนั้น พี่โอ๋ทำเสร็จวันที่ 26 ค่ะ แล้วก็เผอิญให้ได้อ่านบล็อกในช่วงกลางวัน จนรู้ว่าจูนป่วย คิดไว้ว่าจะไปเยี่ยม แต่หาใบที่จดที่อยู่กับเบอร์ห้องไม่เจอ แล้วก็ยุ่งหลายเรื่อง แต่คืนวันวานนึกขึ้นมาได้ว่า โทรถามที่วอร์ดได้นี่นา ก็เลยได้โพยให้ไปตามหา จนเดินอ้อมโลกอย่างที่เล่าให้ฟังนั่นแหละค่ะ เพราะสารถีประจำตัวไม่อยู่ เรียกว่าช่างมีเหตุบันดาลให้เป็นไปอย่างที่เล่านั่นแหละค่ะ พอเหมาะพอควรกับเวลาและโอกาสอย่างไม่น่าเชื่อเลย หวังว่าตอนนี้คงอาการดีขึ้นมากแล้วนะคะ แม้ว่าพยาบาลพิเศษอย่างเจ้าราอันจะช่วยได้น้อยมากก็ตาม ^-^
ขอบคุณค่ะพี่โอ๋ ^__^