หยิบวรรคทองของวรรณคดีมาฝาก
ธรรมชาติของผู้หญิงที่มีเรือนแล้ว เขาไม่ต้องอะไรมากไปกว่าคำปลอบโยนและเห็นอกเห็นใจของสามี ผู้หญิงต้องการความแตกตื่นของผู้ชายที่มีกับตัวหล่อน ผู้หญิงอาจร้องเสียงขรมเมื่อถูกยุงกัด แต่นั่นไม่ใช่เพราะหล่อนถือเคร่งในข้อที่ยุงร้ายกว่าเสือ หลอ่นร้องเพราะอยากเห็นผู้ชายแสดงท่าตื่นเต้นกุลีกุจอราวกับว่าเห็นเสือมากัดหล่อน นี่แหละคือสภาพของหญิง
สัญชาติผู้หญิงลงโกรธแล้ว ไม่มีเสียละที่จะถอยหนีเพราะกลัวเจ็บ และดูเหมือนผู้หญิงทั้งหลายได้ตกลงใช้วิธีต่อสู้อย่างเดียวกันหมด คือ ยืนเป็นเป้าอย่างไม่ยอมถอยนี่เอง "ยาขอบ"
บุคคลที่ไม่รู้ และไม่รู้ว่าตนไม่รู้ เขาผู้นั้นเป็นคนโง่ จงหลีกเขาไปให้พ้น
บุคคลที่ไม่รู้ และรู้ว่าตนเองไม่รู้ เขาผู้นั้นเป็นเด็ก จงวางใจในตัวเขา
บุคคลที่รู้ และไม่รู้ว่าตนรู้ เขาผู้นั้นยังหลับอยู่ จงปลุกเขาขึ้น
บุคคลที่รู้ และรู้ว่าตนรู้ เขาผู้นั้นเป็นฉลาด จงตามเขาไปเถิด "ศรีบูรพา"
ความอิ่มเอิบด้วยอารมณ์ทางรูปเสียง กลิ่น รส สัมผัส นั้น เป็นอาหารฝ่ายโลก ส่วนความอิ่มเอิบด้วยปีติปราโมทย์อันเกิดจากความที่ใจสงบ จากอารมณ์รบกวนนั้น เป็นอาหารฝ่ายธรรม
"พุทธทาสภิกขุ"
ความเห็น (3)
สวัสดีครับ
เป็นข้อคิดคติพจน์ที่สอนใจดีครับ ขอบคุณครับ
สวัสดีค่ะ สังเวียร
ขอบคุณค่ะที่แวะมาอ่านคำคมสอนใจ
เป็นวรรคทองวรรณคดีอะไรบ้างครับ