แค่นี้ต้องถึงกับ..น้ำตาร่วงเลยรึ......??

ก็แค่บททดสอบง่ายๆเท่านั้นเอง..แต่ทำไมต้องน้ำตาร่วงเลยล่ะ.....

ท่านใดที่ต้องการฝึกความอดทนของลูก ฝึกให้ลูกรู้จักดูแลตนเองบ้าง..มาเลยค่ะ..ส่งมาเรียนที่ต่างประเทศเลย..หรือถ้าประหยัดเงิน..ก็ให้ลูกสอบชิงทุนมาเรียนเลยค่ะ..สักปี สองปีก็ได้ค่ะ..

(แต่ขอแนะนำว่าควรมาเรียนระดับปริญญาโทขึ้นไป..จะดีกว่า..)ด้วยเหตุผลที่เคยแนะนำไปเบื้องต้นแล้ว..ต้องใช้ดุลพินิจ..ให้ดีๆค่ะ

ทำไมถึงแนะนำว่าควรส่งลูกมาเรียนเมืองนอก(ไม่ได้บ้าเมืองนอกหรอก..เฉยๆจริงๆ..แต่คิดว่าได้อะไรหลายๆอย่างเหมือนกันเมื่อเรียนที่เมืองนอก..)

ตัวอย่างเช่น ตอนเรียนปริญญาโทที่ University of New South Wales, Sydney, Australia. ตอนนั้นเป็นครั้งแรกที่ต้องใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองนอกเป็นปี..ก็ต้องซื้อข้าว ซื้อของต่างๆเอง..เพื่อเข้ามาใช้ในบ้าน..(เช่าบ้านหนึ่งหลัง)..ตอนนั้นก็..รู้แต่ว่าชอบบ้านหลังนี้เพราะมันอยู่บนเนินเขาสูงเหมือนกันเห็นวิวทิวทัศน์สวยงามสภาพแวดล้อมดี มีบ้านสวยๆหลายหลังมาก ไว้ให้เดินดูเล่นตอนเย็นๆ บ้านหลังนี้..อยู่แถว Kensington ย่านคนมีเงินซึ่งส่วนใหญ่เป็นคนกรีก(เช่าแล้วถึงรู้..ว่ามาอยู่ย่านที่ดีของเมืองSydneyเหมือนกัน..ปลอดภัย..เพราะขโมยมันคงไม่เข้าบ้านเรา..ไปเข้าบ้านเศรษฐี..หมด..) คนกรีกที่นี่จะรวย เพราะเขาขยันและขี้เหนียวมาก....

บ้านหลังนี้..เวลาเดินลงจากบ้านมา..ก็จะเห็นวิวด้านล่างสวยงามดีชอบมาก.. แต่ตอนเช่านั้น..ลืมคิดว่าตอนเดินขึ้นจะเป็นอย่างไร..แล้วถ้าต้องถือของเยอะๆจะเป็นอย่างไร..ลืมคิด..

วันหนึ่งต้องแบกข้าวสาร10Kg /15Kg จำไม่ได้..ซึ่งซื้อจากร้านคนอินโด ตรง(ตีน)เขา..อยากจะบอกว่าเป็นครั้งแรกในชีวิต..จริงๆ เกิดมาตั้งแต่จำความได้..ก็ไม่เคยต้องเดินแบกข้าวสารแบบนี้เลย..อย่าว่าแต่แบกเลย..ไปซื้อขนาดนี้ก็ไม่เคย..และบ้านเราก็มีคุณแม่บ้านดูแล....ก็ไม่เคยทำอะไรเองขนาดนั้นเลย..ครั้งแรกก็เลยรู้สึกแย่..ปกติตอนอยู่เมืองไทย..ถ้าจะไปซื้ออะไร..ก็แค่เดินลงจากรถไปซื้อๆเสร็จแล้ว..ก็ขับรถกลับบ้าน กลับมา..คุณป้าเทียม..แม่บ้าน..ก็มาช่วยขนลงจากรถให้..โอ๊ย...แสนจะสบาย..คุณนายหมูอ้วน..

วันนั้น..จำได้เป็นครั้งแรกที่ต้องแบกข้าวขึ้นเนินเขา(สูง) และแบกใส่บ่า เพราะเคยเห็นเวลาคนแบกข้าวสารเขาเอาขึ้นบ่า..เลยคิดว่า..เออ ลองดูน่าจะดีนะ..และก็..ไม่อยากจะเชื่อว่า.."จะถึงขนาดต้องน้ำตาตก..แอบร้องไห้ไปหน่อยนึงเลยละ..เรา..งานนี้.."ขนาดไม่ใช่เป็นคนร้องไห้ง่ายๆนะ...แต่คงด้วยความที่ไม่เคยทำเลย..และไม่เคยคิดว่าต้องทำอะไรแบบนี้ในชีวิต"นี้"...ตอนนั้นคิดถึงคุณแม่ขึ้นมาทันที..ถ้าคุณพ่อคุณแม่รู้..คงสงสารเรา..แน่ๆเลย..คงนึกในใจ..โถ..ลูก.."ทำไมไม่แบกกระสอบนึง..ไปเลย..ล่ะลูก.."แม่บอกแล้ว..ว่าอย่ามาเรียน..ไม่เชื่อ...อิๆๆ..สม..(ไอ้จะซื้อรถก็เกินความจำเป็น..เพราะระบบขนส่งเขาก็ดีอยู่แล้ว..ไปไหนก็สะดวก..ไปเที่ยวทะเล..ก็นั่งรถเมล์ไป15นาที..ก็ถึงทะเลแล้ว..ที่จอดรถก็แพง..หาที่จอดก็ยาก..เสียเวลา..ที่สำคัญ.."ไม่มีเงิน"..อิๆๆ..แต่แปลกใจว่าทำไม..คนไปเรียนที่อเมริกาต้องซื้อรถยนต์กันด้วย..ถ้าใครมีประสบการณ์ช่วยกรุณา..ให้ข้อมูลเพื่อเป็นความรู้ด้วยคะ..เพราะตอนน้องชาย..ไปเรียนที่อเมริกาก็เห็นบอกว่าที่อเมริกาจำเป็นต้องมีรถ...จริงหรือค่ะ..อิๆๆ เพราะเห็นซื้อรถใช้ตั้งแต่ตอนเรียนโท เอกเลย...แต่ที่นี้ไม่เห็นมีใครซื้อรถใช้กัน..คงมีเฉพาะน้องพิณทองทา พานทองแท้..หรือที่เงินเหลือใช้จริงๆ..อยู่ที่นี้จะไปเที่ยวก็ไปเช่ารถกัน..ยิ่งSheffield สบายมากเลยมีTramรอบเมือง..เดินไปหน้าที่พักนิดนึงก็ขึ้นTeam หรือรถประจำทางได้แล้ว..แล้วเขาใช้ถนนเดียวกันเพียงแต่มีรางเพิ่มขึ้นมา เวลาสวนกันก็จะจอดให้กัน..เสมือนเป็นรถอีกคันหนึ่งขับอยู่บนท้องถนน..แสนสบาย..จ่ายเงินอย่างเดียว..ถ้าขี้เกียจเดิน..)

..เล่าต่อค่ะ..ตอนนั้น..ไปซื้อตู้เย็น..ก็ซื้อผิดอีก..ไปซื้อเอาตู้แช่แข็งมา.. หน้าตามันก็เหมือนกันเลย..ไม่ได้อ่านรายละเอียด  ตอนเปิดดูมันก็ตู้เย็นนี่หว่า..ไปถึงก็ชี้ๆเอา..แต่ไปชี้เอาตู้แช่แข็งซะ(ไม่รู้นี่)...พอเขามาส่งก็เสียบปลั๊กทิ้งไว้ซะหลายชั่วโมง..(ห้ามใช้ทันทีมิฉะนั้นอาจระเบิดได้...) ก็เลยทิ้งผ่านไปหนึ่งคืน..ตอนเช้ามา..จะเปิดใช้..อ้าว...อะไรเนี่ย..อิๆๆ..ตู้อา-รายเนี่ย..ที่บ้านไม่เคยมี..อิๆๆ.. กรุณามาเปลี่ยนให้ด้วย.."พูดทีก็เหนื่อยกว่าจะอธิบายกันรู้เรื่อง..ว่าฉันซื้อผิดมา.." ก็จะช่วยกรุณาทำให้หน้าตาตู้เย็นกับตู้แช่แข็งมันแตกต่างกันหน่อยก็ไม่ได้น่ะ..เออ..เวรกรรม....ของยายหมูอ้วนอีก..(แต่ก็เป็นประสบการณ์..ที่ต้องบอกว่าดี..ที่ทำให้ได้เรียนรู้..ชีวิตไปอีกแบบหนึ่ง)..ตอนนั้น..ถ้าเช่าอพาร์ตเมนต์คงสบายกว่านี้..เพราะส่วนใหญ่อพาร์ตเมนต์มักมีอะไรให้หมดแล้ว..แต่ก็ดี..บางครั้งคนเราต้องเจออุปสรรค ที่ต้องเรียนรู้บ้าง..ก็จะทำให้เราแข็งแกร่งขึ้น...(ตอนนี้สบาย..เดินแบกข้าวสาร เหรอสบายมาก..ชอบมาก..อิๆๆ..มืออาชีพแล้ว..แต่ถ้าเป็นกระสอบ..คงไม่ไหว..)

มาอยู่ที่อังกฤษ..นี่ก็สบายขึ้นเพราะมีประสบการณ์ต่างๆมาแล้ว...ใช้รถเข็นช่วยได้...ซื้อข้าวซื้อของมาก็แค่แบกขึ้นชั้นสาม..ไม่มีปัญหา..บางทีไปซื้อข้าวที่ร้านอินเดีย..แถวที่พัก..ก็เดินแบกมาบ่อยๆ..ฝรั่งเห็น..คงนึกในใจ.."ยายคนนี้..มาจากประเทศไหนเนี่ย"..ตอนนี้สบาย..และรู้สึกสนุกดีเหมือนกัน....

ก็แค่มาเล่าสู้กันฟังว่า..บางครั้งคนเรา..ก็ต้องพยายามทำในสิ่งที่ไม่เคยทำบ้างก็ดี..จะได้รู้รสชาติของชีวิตมากขึ้น หลายคนอาจบอกว่า โอ๊ย..แค่นี้เองหรือ..แต่คนบางคนถ้าไม่เคยทำอะไร..แบบนี้มาก่อน..ก็..ต้องถือว่าไม่ธรรมดาสำหรับเขาเหมือนกัน..ดังนั้น ต้องพยายามเรียนรู้...ที่จะทำสิ่งอื่นๆ ที่ไม่เคยทำบ้าง..จะได้รู้รสชาติของชีวิตมากขึ้น..สนุกดี....

ด้วยรักจากใจยายหมูอ้วนเอง..I love u

วันนี้มีสัมมนาของ..Professor Graham Dutfield เกี่ยวกับเรื่องทรัพย์สินทางปัญญา..น่าสนใจดี..ไปฟังดีกว่า.. บ๊าย บาย..