นักศึกษา ป. บัณฑิตวิชาชีพครูแม่ฮ่องสอน
ข้าพเจ้านับเป็นอีกคนที่ได้สัมผัสกับเด็กชาวเขาที่ข้าพเจ้าได้ไปฝึกสอน และรู้ซึ้งถึงความยากลำบากของผู้สอน และผู้เรียน ไม่ว่าจะเป็นการเรียนการสอนเครื่องมืออุปกรณ์ต่าง ๆ ไม่มีเพียงพอและทำให้เราคิดว่า จากการที่ไม่ได้สัมผัสกับชีวิตเล็กเหล่านั้น ทำให้ต้องมองย้อนกลับไปในอดีตของตนเอง ไม่มีค่าขนมไปโรงเรียนหรือเสื้อผ้าที่ใส่ก็เก่า ความรุ้สึกตอนนั้นมันทำให้เรามุมานะที่จะเรียน มองไปในสังคมปัจจุบัน มีการพัฒนาไปอย่างมากแต่เด็กชาวเขาต้องปากกัดตีนถีบเพื่อทำให้เขาได้เรียน ได้มีวิชาความรู้สภาพที่ข้าพเจ้าไปพบ ห้องเรียนเป็นไม้ใฝ่และภายในหนึ่งห้อง มีนักเรียน เรียนร่วมกันทั้งหมด 4 ห้อง ทำให้การสอนของครู ค่อนข้างลำบาก เพราะมีครูคนเดียวต้องวิ่งไปมา เห็นแล้วอดสงสารไม่ได้ ถ้าเปรียบกับครูพื้นราบจะสบายกว่า แต่คิดแล้วต้องให้กำลังใจเด็ก ๆ ให้พยายามต่อสู้ต่อไป
ความเห็น (2)
ขอเป็นกำลังใจให้นะครับ คิดว่าเราคือแสงสว่างที่คอยส่องทางให้กับเด็กๆ ผู้ด้อยโอกาสบนยอดดอยและระหว่างหุบเขา คนทุกคนมีคุณค่าเทียบเท่ากัน แต่โอกาสในการเข้าถึงแหล่งเรียนรู้แลประสบการณืไม่เท่ากัน จงช่วยกันหยิบยื่นโอกาสให้กับผู้ด้อยโอกาสกันเถอะ แม้จะเป็นส่วนน้อยนิด แต่เราก็ได้ทำแล้ว....สบายใจ
สวัสดีครับ คุณผักกาด ขอเป็นกำลังใจครับ เด็กเหล่านี้ต้องการอุปกรณ์การเรียนการสอนอีกมากมาย ผมก็มีโอกาสได้สัมผัสจากการฝึกสอนเหมือนกันครับ