การทำเถียงนาน้อย

ความพยายามของเราที่จะทำให้มันรอดและการพยายามของมันในการเอาชีวิตรอดต่างส่งผลดีร่วมกัน

วันนี้เป็นวันที่ 14 แล้วที่พวกเรามาหาประสบการณ์ที่มหาชีวาลัยอีสานของครูบาสุทธินันท์แห่งนี้ วันนี้อากาศที่นี้ยิ่งร้อนมากครับแต่พวกเราก็ยังคงต้องทำงานเพื่อเป็นการเพิ่มประสบการณ์ให้แก่ตัวเองต่อไปครับโดยกิจกรรมในวันนี้เริ่มจากการให้อาหารไก่ การตัดต้นกล้วยให้หมูกิน ตามมาด้วยการรดน้ำผักแล้วก็มารีดนมวัวให้ลูกวัวกิน แล้วจึงนำวัวไปผูกกินหญ้าและก็มาทำกับข้าว วันนี้ต้องทำกินเองและทำให้พวกที่มาเข้าค่ายโครงการของ สปก.(7 คน) กินด้วยครับถือว่าเป็นประสบการณ์ที่ต้องจดจำไว้ให้ดีครับ

หลังจากทานข้าวเช้าเสร็จก็มีกลุ่มชาวบ้านเข้ามาในมหาชีวาลัยเพื่อทำกระท่อม(เถียงนาน้อย) โดยในการทำกระท่อมครั้งนี้พวกเขาจะใช้ไม้ไผ่และไม้ยูคาจากในมหาชีวาลัยแต่หลังคาที่ใช้มุงพวกเขาจะทำมาพร้อมก่อนแล้วโดยการใช้ใบตองชาติในการทำเป็นหลังคามุงกระท่อม โดยการเริ่มทำกระท่อมเริ่มจากการตัดไม้ไผ่มาทำเป็นเสาและตัดไม้ยูคามาทำให้เป็นโครงสร้างกระท่อม พื้นกระท่อมจะปูด้วยไม้ไผ่และมุงหลังคาด้วยใบตองชาติ(กรรมวิธีทำดังรูปครับ)พวกเขาเริ่มทำตั้งแต่ประมาณ 5 โมงเช้ากว่าจะเสร็จก็ 2 ทุ่มเกือบครึ่งเลยทีเดียวครับทำเอาทั้งชาวบ้านและพวกเราต่างหมดแรงไปด้วยกันเลยทีเดียว

และวันนี้ไอ้ลูกวัวตัวที่คลอดออกมาแล้วมีความผิดปกติที่ผิวหนังบริเวณข้อเท้า ปากและไม่สามารถลุกและเดินเองได้นั้น ตอนนี้มันสามารถลุกขึ้นเองและเดินได้เองได้แล้วครับหลังจากที่พวกเราต้องดูแล คอยพยุงให้มันลุกอยู่เกือบเป็นอาทิตย์ แต่มันก็ยังไม่ยอมดูดนมจากเต้าของแม่มันอยู่ดีทำให้พวกเราต้องยังคงรีดนมจากแม่มันมาให้มันกินอยู่ดี ถึงอย่างไรนี้ก็ถือว่าเป็นนิมิตรหมายที่ดีที่บอกให้พวกเรารู้ว่ามันมีความแข็งแรงขึ้นมามากแล้วหลังจากวันที่มันคลอดออกมา และมันก็ทำให้เรามีความรู้สึกที่ดีว่าความพยายามของเราที่จะทำให้มันรอดและการพยายามของมันในการเอาชีวิตรอดต่างส่งผลดีร่วมกันแล้วในวันนี้และนี้เป็นบันทึกในวันนี้ครับ ปล.วันนี้มีรูปพัฒนาการของลูกวัวตัวนี้มาฝากครับ