เพราะมีกำลังใจ ทำให้ชีวิตเขายืนหยัดได้

กำลังใจ...ดั่งหยาดฝนบนฟากฟ้าไกล...ที่หลั่งรินสู่พื้นดินแห้งผาก

เพราะมีกำลังใจ...ทำให้ชีวิตเขายืนหยัดได้

"ขุนเขาไม่อาจขวางสายธารเที่ยงธรรมได้

ความหวังยังพริ้งพราย เก่าตายมีใหม่เสริม

ชีวิตที่ผ่านพบ มีลบย่อมมีเพิ่ม

ขอเพียงให้เหมือนเดิม..........กำลังใจ"

(สุรชัย จันทิมาธร : หงา คาราวาน)

เมื่อตอนหัวค่ำ ได้ไปงานแต่งงานลูกศิษย์สาว ครูที่โรงเรียนไปแสดงความดีใจกับลูกศิษย์กันหลายคน ความจริงกำหนดการในการ์ดเชิญเป็นวันพรุ่งนี้แต่เนื่องจากว่าเสาร์อาทิตย์นี้ที่โรงเรียนมีภารกิจสำคัญเพื่ออนาคตของชาติที่รออยู่คือ จะมีการสอบคัดเลือกเข้าเรียนต่อในชั้น ม.1 และม.4 ซึ่งจะสอบพร้อมกันทั่วประเทศ ก็เลยยกขบวนกันไปวันนี้ซะเลย เสียดายจังไม่ได้เห็นเค้าในชุดเจ้าสาวแสนสวยคู่เคียงด้วยเจ้าบ่าวสุดหล่อ เขาว่ากันว่าผู้หญิงจะสวยที่สุดในชีวิตครั้งหนึ่งก็คือวันแต่งงานนี่แหละ...ไม่ได้เห็นกันซะนาน หลังจากไปทำงานที่ต่างจังหวัด เป็นครูที่โรงเรียนแห่งหนึ่งในเชียงใหม่ วันนี้ดูอรชรอ้อนแอ้นยิ่งกว่าเดิม คงเหนื่อยจากการที่ต้องเตรียมงานหนักหลายวันแต่น่าชื่นใจที่เพื่อนร่วมงานที่เชียงใหม่เหมารถตู้หลายคันมากันหมดโรงเรียนเลย

ยินดีที่เห็นเขามีความสุขเสียที หลังจากเศร้าโศกที่ต้องสูญเสียคุณพ่อไป และพอมาได้ไม่นานก็ต้องเสียใจกับเคราะห์ร้ายของน้องชายคนเดียวที่ต้องมาสูญเสียขาข้างซ้ายจากอุบัติเหตุรถบรรทุกสิบล้อทับขาขาดขณะคุมงานก่อสร้างอีก......โชคดีดวงยังไม่ถึงฆาตมีพลเมืองดีมาช่วยไว้ทันได้ข่าวช่วงนั้นตกใจมาก. พี่น้องคุ่นี้เป็นศิษย์เก่าของโรงเรียน เป็นเด็กดีน่ารักทั้งคู่ ทุกวันนี้พี่สาวก็ไปทำงานที่อื่น....นองชายก็อยู่บ้านกับแม่ซึ่งตอนกลางวันก็ต้องไปทำงานรับจ้างเหมือนกัน.....ชีวิตที่ต้องอยู่บนรถเข็น มีขาเทียมซึ่งยังใช้งานไม่ค่อยได้ดีนักเนื่องจากขาที่ผ่าตัดยังไม่ค่อยแข็งแรง.....นัยว่าพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลในเชียงใหม่นานจนสนิทชิดเชื้อกับเหล่าพยาบาลเป็นอย่างดีถึงขั้นพยาบาลมีอารมณ์ขันทำป้ายทะเบียนรถติดไว้ที่ข้างรถเข็นด้วยใครเห็นก็พากันหัวเราะชอบใจ.....เพราะเว้นเวลาเข้านอนแล้วก็เจ้ารถเข็นคู่กายนี่แหละเป็นเพื่อน ไปไหนไปด้วยกันตลอด

จากร่างกายที่เคยแข็งแรง กำยำล่ำสันมีกำลังวังชา กลับเป็นร่างอ้วนใหญ่เพราะไม่มีโอกาสได้ออกกำลัง ไม่ได้ทำงานเป็นปีๆ คงอึดอัดขัดใจ น้อยใจสารพัด ตามที่พี่สาวเคยเล่าให้ฟังเป็นธรรมดาของคน เพราะเคยมีอวัยวะครบแล้วกลับมาหายไปย่อมเสียใจ ทำใจไม่ได้ แต่หมอก็ตัดส่วนน้อยเพื่อรักษาส่วนใหญ่ไว้ มิฉะนั้นอาจเป็นอันตรายถึงชีวิตได้.....

ชีวิตทุกวันนี้อยู่ได้ด้วยกำลังใจจากแม่และพี่สาว....แล้วก็กำลังใจที่เพิ่มขึ้นมาในครอบครัวอีกหนึ่ง คือ ชายที่จะมาอยู่เคียงข้างพี่สาวตลอดไปโดยไม่รังเกียจคนพิการที่ต้องให้ความเอาใจใส่ดูแลเป็นพิเศษทั้งทางด้านร่างกายและจิตใจที่ต้องหล่อเลี้ยงด้วยรักจากหัวใจที่งดงามของผู้ให้กำเนิด ญาติพี่น้อง ผู้ใกล้ชิด....กำลังใจเท่านั้นที่จะเยียวยารักษาใจของเขาคงต้องใช้เวลาอีกนานกว่าจะดีขึ้น

ถึงแม้จะไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีก ก็ขอให้เขามีกำลังใจในการต่อสู้ชีวิต ......คิดเสียว่าที่ผ่านมาเขาโชคดีได้มีโอกาสมีลมหายใจของวันพรุ่งนี้......ได้เห็นรอยยิ้มอย่างมีความสุขของแม่กับพี่สาวที่รักเขามากที่สุดในโลก ชีวิตนี้ยังมีหวัง ขอเพียงแต่เราไม่สิ้นหวัง

ก่อนจะกลับได้ไปร่ำลาแม่ พี่สาว และเขาเป็นคนสุดท้าย ยังจำได้ดี...ถึงรอยยิ้มกว้างอย่างดีใจของเขาพร้อมกับยกมือไหว้ตอนครูเดินเข้าไปแตะบ่าและตบเบาๆเป็นการทักทายเมื่อพบกันครั้งแรก.....กับภาพชายหนุ่มคนเดิมบนรถเข็นที่ครูต้องแอบมองด้านหลังเวลาเขาเผลอ แอบน้ำตาคลอสงสารแต่ต้องแสร้งทำตลกพูดคุยกับเขาให้ธรรมดา ให้เหมือนเขาเป็นคนปกติทั่วไป จะได้ไม่ต้องคิดมาก อยากให้เขามีกำลังใจในการต่อสู้ชีวิตต่อไป ไม่อยากให้เขาท้อแท้ กลัววันที่เขาอ่อนแอ....อยากให้เขาภูมิใจว่าในวันที่หลายคนไม่มีใคร แต่เขายังมีคนที่เขารักและรักเขาที่สุดอยู่...และไม่มีวันที่จะทอดทิ้งเขาไป.....

ขอให้เขาหยัดยืนด้วยหัวใจที่เข้มแข็ง ขออย่ายอมแพ้ อย่าอ่อนแอแม้จะแพ้พ่ายจงลุกขึ้นสู้ไป ..สู่จุดหมายไม่ไกลเกินจริง ได้สัญญาแล้วว่า....ครูจะมาเยี่ยมเธออีก....และขอมอบบทเพลงนี้เป็นกำลังใจให้เขา.....และผู้ที่กำลังท้อแท้ทุกคนค่ะ

***กำลังใจ *** (โฮป)

ในยามที่ท้อแท้ ขอเพียงแค่คนหนึ่ง จะคิดถึงและคอยห่วงใย ในยามที่ชีวิตหม่นหมองร้องไห้ ขอเพียงมีใครปลอบใจสักคน

ในวันที่โลกร้างความหวังให้วาด มันขาดมันหายใครจะช่วยเติม เพิ่มพลังใจให้ฉันได้เริ่มต่อสู้อีกครั้งบนหนทางไกล

กำลังใจจากใครหนอขอเป็นทานให้ฉันได้ไหม ดั่งหยาดฝนบนฟากฟ้าไกลที่หลั่งรินสู่พื้นดินแห้งผาก

กำลังใจจากใครหนอขอเป็นทานให้ฝันให้ใฝ่ ให้ชีวิตได้มีแรงใจ ให้ดวงใจลุกโชนความหวัง

กำลังใจจากใครหนอขอเป็นทานให้ฉันได้ไหม ดั่งหยาดฝนบนฟากฟ้าไกล ที่หลั่งรินสู่พื้นดินแห้งผาก...........

กำลังใจเปรียบดั่งน้ำอมฤตที่ชุบชีวิตคนที่สิ้นหวังให้กลับมีหวังขึ้นมาใหม่ได้........คุณเคยสิ้นหวังจนหมดกำลังใจกันบ้างไหมคะ......ขออย่ายอมแพ้....อย่าท้อแท้นะคะ เป็นกำลังใจให้ทุกคนค่ะ...........

เขียนใน GotoKnow โดย Jeed ครูแก้วตา อาณาจักร์
ใน การเมืองไทย

คำสำคัญ (Tags): #กำลังใจ#ขุนยวมวิทยา#ครูภาษาไทย

หมายเลขบันทึก: 172186เขียนเมื่อ 22 มีนาคม 2008 02:39 น. ()แก้ไขเมื่อ 29 พฤษภาคม 2012 20:53 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (60)

ครูอ้อย แซ่เฮ

เขียนเมื่อ 22 มีนาคม 2008 07:20 น. ()

สวัสดีค่ะ

ครูอ้อย มียามที่ท้อแท้ บ่อยมากๆๆ ในแต่ละวัน
ครูอ้อยไม่เคยถอยเลยค่ะ ยังคงเดินหน้าต่อไปเพราะ....จิตทะยาน
ถึงแม้ว่า บางวัน จะถอยหลังมาตั้งหลัก 1ก้าว แต่ครูอ้อย จะรีบเดินหน้าต่อไปค่ะ
วันนี้ ยังไม่ได้เดินหน้าเลยค่ะ แต่ท้อแท้
เข้ามาอ่านบันทึกนี้ แล้ว ฮึดสู้ จะเดินหน้าต่อไปแล้วค่ะ

ขอบคุณค่ะ..

Wasawat Deemarn

เขียนเมื่อ 22 มีนาคม 2008 15:54 น. ()

สวัสดีครับ อาจารย์แก้วตา :)

เรื่องราวนี้น่าประทับใจนะครับ ...
เห็นความนักสู้ของหนุ่มน้อยคนนั้น
เห็นความรักของครูที่มีต่อศิษย์

ขอให้กำลังใจเช่นกัน ครับ :)

Jeed ครูแก้วตา อาณาจักร์