คืนหนึ่ง.. ตอนตีสาม

 

ราอันเป็นเด็กอารมณ์ดีค่ะ จะซน ซ่า ร่าเริง ขี้เล่น มาตั้งแต่เด็กๆ ขนาดวันก่อนเค้าไม่สบาย พาไปหาหมอ บอกหมอว่าเค้าดูซึมๆเพลียๆ หมอยังมองหน้าไม่ค่อยยอมเชื่อ เพราะขนาดซึม ก็ยังงับโน่นงับนี่ สายตาจ้องมองสนใจสิ่งแวดล้อม ดิ้นแรงดีเวลาโดนเจาะเลือด เลยบอกหมอว่าเราอยู่กับเค้า ย่อมสัมผัสได้ล่ะ ว่าแบบไหนปกติ แบบไหนซึม ถ้าให้ราอันถึงขั้นอยู่เฉยๆ ไม่สนใจอะไร ไม่มีแรงดิ้น นั่นแสดงว่าอาการหนัก severe แล้วล่ะ

ราอันจะเป็นหมาเสนอหน้ามาก เห็นใครก็จะทักเขา ชวนเขาเล่นตลอด กับเด็กก็ชอบ ยิ่งใครเล่นแรงๆ (กอดฟัดปล้ำเหวี่ยง) ยิ่งชอบ เพราะเค้าก็จะได้เล่นแรงตอบ ไม่เคยขู่แง๊วไม่พอใจใส่ใคร ยกเว้นจะเห่าเวลาได้ยินเสียงแปลกๆ หรือมีใครมาทำเสียงดังอยู่นอกห้อง โดยที่เค้าไม่เห็นว่าเป็นตัวอะไรหรือเป็นใคร แต่ถ้าเปิดประตูให้เค้าดูก็จะหยุดเห่า

อย่างเช่นเมื่อสามสี่คืนก่อน ลงเวรมาเพลียๆ อาบน้ำเสร็จกำลังจะนอน ประมาณซักตีสองกว่าๆ พอปิดไฟได้สักสิบนาที เค้าก็เห่าๆๆ เลยลุกขึ้นมาฟังหลังห้อง ปรากฏว่ามีเสียง ลูกหมาร้องอยู่ใต้แฟลต ส่องไฟดูจากข้างบน (เพราะตรงนั้นมืดมากๆ แถมยังรกด้วย) ที่แท้ก็มีลูกหมาอายุประมาณซัก 3-4 สัปดาห์ ตกอยู่ในร่องคูคอนกรีต ที่ทำเป็นร่องระบายน้ำเล็กๆหลังหอพัก ในร่องมันไม่มีน้ำ เพราะช่วงนี้ฝนไม่ตก จะว่าไป ลูกหมาอยู่ตรงนั้นก้ไม่ได้มีอันตรายอะไร แล้วร่องก็ตื้นๆ แต่เป็นเพราะมันตัวเล็กมาก จึงขึ้นมาไม่ได้ ความจริงถ้าไม่ลงไปช่วยมันก็คงไม่เป็นอะไร รอถึงเช้า ให้ฟ้าสว่างก็คงจะได้

เพียงแต่มันร้องแง๊วๆอยู่ตลอด แล้วยังมีพี่ๆน้องๆของมันอีกสองตัว มายืนเชียร์ให้กำลังใจอยู่ริมร่อง ลูกหมาก็วิ่งไปวิ่งมา ราอันก็เห่าเสียงดัง นอนทนอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง แปลกใจว่าคนที่อยู่ชั้นหนึ่งทำไมเค้ายังหลับอยู่สบายจัง ไม่ได้ยินเสียงเลยเหรอ เพราะว่ามันหลังห้องเขาพอดี เราอยู่ชั้นบนแท้ๆ แต่ด้วยความที่เป็นผุ้หญิง อยู่ห้องคนเดียว แล้วข้างล่างตรงนั้นมันก็รก ติดริมรั้ว จำได้ว่าเคยเห็นงูเลื้อยอยู่แถวนั้นบ่อยๆ เวลาก็ตีสามแล้ว ประการสำคัญลูกหมาฝูงนี้ยังเล็ก ไม่รู้แม่มันอยู่ใกล้ๆไหม ลงไปดึกๆมืดๆแบบนั้น เข้าใกล้ฝูงลูกสุนัข เกิดแม่สุนัขเข้าใจผิด วิ่งเข้ามางับเพราะหวงลูกจะทำอย่างไรดี

สุดท้าย.. ทนเสียงเร่งเร้าของเจ้าราอันไม่ไหว มันเห่าสั่งนายมันอยู่ได้ ให้ลงไปช่วยลูกหมา ขนาดเอาผ้าห่มคลุมโปงแล้ว มันยังวิ่งเข้ามาเห่าข้างหู ดังนั้นเลยต้องทำใจดีสู้เสือ เอ๊ย..สู้งูและแม่หมา ตัดสินใจลงไปตอนตีสามกว่าๆ หาท่อนไม้เหมาะมือท่อนหนึ่ง เผื่อแหวกหญ้าตีงู (และสู้กับแม่หมาด้วยถ้ามันจู่โจมเข้ามา) เดินอ้อมมุมตึกไปทางด้านหลังแฟลต (พริบตานั้นกลัวผีด้วยอ่า แหะๆๆ..แต่ก็รีบสลัดหัวไม่คิดถึง) พอวิ่งไปถึงตัวลูกหมาที่ร่องน้ำ แอบเหลียวมองไปรอบๆ หาแม่หมาอีกที พอไม่เห็นใคร ก็รีบใช้มือตวัดตัวมันขึ้นจากร่องนั้น ลูกหมาพอขึ้นมาได้ก็วิ่งจู๊ดเข้าใต้ถุนตึก ส่วนตัวเราก็เผ่นจู๊ด วิ่งอ้อมกลับมายังด้านหน้าแฟลต ถึงบันไดค่อยถอนใจโล่งอกที่ตัวเองปลอดภัย

กลับถึงห้องราอันวิ่งออกมาต้อนรับ เหมือนจะถามว่าลูกหมาปลอดภัยใช่ไหม เราเลยเขกหัวมันหนึ่งโป๊ก ฐานที่ห่วงแต่จะช่วยลูกหมา แต่ไม่ห่วงความปลอดภัยของนายมันเล้ย สั่งนายมันอยู่ได้ให้ลงไปทั้งที่ดึกๆดื่นๆขนาดนั้น

แต่พอช่วยลูกหมาสำเร็จ.. ทั้งคนทั้งหมา (ราอัน) ก็ได้หลับสนิท เพราะราอันไม่เห่ากวนอีกเลย ส่วนนายมันก็สบายหูค่ะ..หัวถึงหมอนก็หลับเป็นตายจนเที่ยงเลย

.............................

 

 

 

[ขจิต ฝอยทอง]

• แงๆๆ
• คิดถึงราอันและเจ้านายราอัน
• หายไปนานมากๆๆๆๆ