บนความรู้สึกของการทำงานเป็นทีม : เมื่อนิ้วยาวไม่เท่ากัน
หายไปเสียนาน เนื่องด้วยภาวะการคิดที่ไม่สามารถตกผลึกมาเป็นเรื่องราวเล่าขานและแลกเปลี่ยนกับใครใน gotoknow ได้
เลยเป็นแค่เพียงผู้ติดตามและฝากข้อคิดเห็นไว้บ้างตามเวลาและหัวคิดจะอำนวย
วันนี้พิมพ์ดีดกลับมาแล้วพร้อมเรื่องเล่าจากยอดดอย...
มีโอกาสได้เยี่ยมเยือนพื้นที่สูงอีกครั้งหลังจากห่างหายไปนานหลายปีในฐานะผู้ช่วยนักวิจัย ได้แต่เก็บความประทับใจไว้ และหวังว่าจะมีโอกาสได้ไปสัมผัสกลิ่นหมอกและธารน้ำใจจากยอดดอยอีกครั้ง
ด้วยคุณวุฒิและวัยวุฒิที่มากขึ้นตามกาลเวลาที่ผ่านไป
การขึ้นดอยคราวนี้ของฉันจึงได้ทำหน้าที่ควบคุม ดูแลและให้คำปรึกษากับผู้ช่วยนักวิจัยในการเก็บข้อมูล
ฉันต้องดูแลลูกทีมในการเดินทางครั้งนี้ 6 คน กับคำถามที่ค่อนข้างละเอียดและต้องการความแม่นยำเพื่อคำนวณหาต้นทุนการผลิต
สำหรับเรื่องที่ฉันจะเขียนถึงในวันนี้เป็นเรื่องราวของการ “ทีม”
ซึ่งฉันคิดว่าเป็นปัจจัยสำคัญในการทำงานที่เป็นทั้งการสนับสนุนและอุปสรรคต่อความสำเร็จของงานได้
การดูแลของฉันไม่หนักหนานัก เนื่องจากก่อนจะถึงมือฉันมีคนคอยดูอยู่แล้วด้วยความสัมพันธ์ส่วนตัวของผู้ชักชวนซึ่งเป็นเพื่อนของฉันเอง ก่อนที่จะมาถึงฉันด้วยความสัมพันธ์ทางการทำงาน
ซึ่งนั่นถือเป็นโชคดีของฉันมาก
ในฐานะของคนที่ไม่สามารถควบคุมการทำงานแบบสั่งการหรือใช้คำพูดแบบตรงไปตรงมาอย่างฉัน
ฉันโชคดีมากที่ได้ผู้ร่วมงานที่มีประสบการณ์การเก็บข้อมูลภาคสนามมาก
อีกทั้งยังมีความละเอียดข้อมูลที่ได้จึงครบถ้วน
ด้วยเหตุนี้ทีมเราจึงกลับมาพูดคุยและจัดการแบบสอบถามอย่างละเอียดทุกคืน
เพื่อให้ผู้เก็บไม่สับสนและวางแผนในวันต่อไปจากปัญหาที่แต่ละคนเจอในวันนี้
ซึ่งฉันคิดว่าเด็กทุกคนที่ร่วมทีมครั้งนี้ได้เรียนรู้ทั้งเรื่องข้อมูลในพื้นที่ และกระบวนการทำงานได้เป็นอย่างดี
นิ้วมือคนเรายังยาวไม่เท่า คงไม่แปลกอะไรที่ความสามารถของคนเราจะต่างกัน
และในการทำงานของฉันในครั้งนี้ก็เช่นกัน มีน้องคนหนึ่งที่ไม่ส่งแบบสอบถามมาให้ฉันตรวจในคืนแรกๆ ของการทำงาน ในขณะที่คนอื่นพยายามจะทำ เรียนรู้ รับฟังข้อผิดพลาด และปรับแก้ไข ด้วยความไม่เด็ดขาดของฉัน จึงทำได้แค่เพียงถามว่า “เสร็จหรือยัง” เมื่อได้รับคำตอบว่า “ยัง” ฉันก็ไม่สามารถจัดการใดๆ ต่อได้
จนกระทั่งวันสุดท้ายของการเก็บข้อมูลในพื้นที่แรก รุ่นพี่ผู้ชักชวนรุ่นน้องคนนี้จึงจัดการเรียกแบบสอบถามมาดู พบว่าน้องไม่เข้าใจและทำไม่ถูกต้องตามที่คนอื่นทำ จึงเกิดการสอนและตำหนิเกิดขึ้น ด้วยความรับผิดชอบของรุ่นพี่ที่มีต่อรุ่นน้องในฐานะพี่สาว และความรับผิดชอบที่มีต่อฉันในฐานะผู้ชักชวน ในขณะที่ฉันได้แต่กังวลกลัวว่าเด็กน้อยจะไม่พอใจ แต่งานก็คืองาน เพื่อนรุ่นพี่บอกฉันว่าอย่างนั้น
“ติติงกันเรื่องงาน แต่ความสัมพันธ์เหมือนเดิม” จริงหรือ!
จากคืนนั้นฉันคิดว่าเด็กน้อยควรได้เรียนรู้มากขึ้นว่า การทำงานช้า ไม่เข้าใจแล้วไม่ถาม มีผลกระทบต่อตัวเค้าเองอย่างไร และฉันหวังว่ามันจะไม่กระทบกับงาน และทีม
แต่เปล่าเลยเมื่อเปลี่ยนพื้นที่เก็บข้อมูลใหม่ แบบสอบถามจากพื้นที่ก่อนหน้านี้ยังจัดการไม่เรียบร้อย
จนกระทั่งเพื่อนร่วมทีมคนอื่นต้องรับผิดชอบเก็บแบบสอบถามในส่วนของเด็กคนนี้เพื่อให้เค้าได้จัดการงานที่ค้างอยู่ให้เรียบร้อย นิ้วน้อยๆ นี้ส่งผลกระทบกับนิ้วอื่นในทีมเสียแล้ว
นิ้วมือคนเรายาวไม่เท่ากัน แต่ความรับผิดชอบและความใฝ่รู้ ไม่ได้ขึ้นอยู่กับความยาวของนิ้วมือ...
และเมื่องานของฉันเสร็จในช่วงแรก ได้มีการพักจัดการกับเสื้อผ้าในกระเป๋าสองวันและพร้อมที่จะลุยต่ออีกหนึ่งสัปดาห์ ความรับผิดชอบของรุ่นพี่ก็เกิดขึ้น โดยการขอให้เปลี่ยนน้องคนนี้ออก ด้วยความรับผิดชอบในฐานะคนพามา หากหาคนไม่ได้พี่สาวก็จะรับผิดชอบเก็บงานในส่วนของน้องคนนี้ไปเสีย เพราะเค้าไม่ต้องการให้ทีมทำงานช้า
ความรู้สึกของฉันตอนนั้น เกิดความสงสารเด็กน้อยคนนี้มาก
ฉันอยากให้โอกาสเค้า แต่พี่สาวยังยืนยันว่าเพื่อให้งานราบรื่น และไม่ส่งผลกระทบต่อคนอื่นขอให้ทำตามที่เค้าขอร้อง ฉันจึงหาคนใหม่ไปแทน
ซึ่งทำให้ฉันได้เห็นความแตกต่างของการเป็นผู้รับโอกาส เพราะคนใหม่ที่แทนที่คนเดิมพร้อมที่จะเรียนรู้ พร้อมรับคำชี้แนะ และมีความรับผิดชอบมากกว่า จึงส่งผลต่อการทำงานของทีมให้ราบรื่น รวดเร็ว และถูกต้องขึ้น
หากเป็นฉัน ฉันจะตัดสินใจ เปลี่ยนนิ้วน้อยๆ นี้ออกจากทีมได้หรือไม่
หากเป็นฉัน ฉันจะบอกนิ้วน้อยๆ นั้นอย่างไร
หากเป็นฉัน ฉันจะทำอย่างไร...
ถึงแม้การทำงานครั้งนี้เป็นเพียงช่วงสั้นๆ กับคนไม่กี่คน กับค่าตอบแทนไม่กี่บาท
แต่ก็ทำให้ฉันได้เรียนรู้ว่า
การเป็นผู้นำ และการตัดสินใจบนความรู้สึกของคนอื่นนั่นไม่ง่ายเลย
ความเห็น (16)
เป็นการเรียนรู้ และการเรียนรู้ของน้องพิมพ์นั้นได้ถอดบทเรียนออกมาได้อย่างน่าสนใจ
ขอบคุณอาหารมื้ออร่อย ที่กรุงเทพฯในเย็นวันนั้นครับ
สวัสดีเจ้าอ้ายเอก
ขอบคุณมากเจ้าที่มาให้กำลังใจ
ใครบอกเล่า หรืออ่านหนังสือเป็นกองก็ไม่เท่ากับเจอด้วยตัวเองจริงคะ
หวังว่าอาหารมื้อหน้าคงตามมาเร็วๆ นี้นะคะ
รักษาสุขภาพด้วยเจ้า
---^.^---
มื้อหน้าขอเป็นเจ้าภาพนะครับ:)
แวะมาเยี่ยมครับ สบายดีนะครับ
ไปงานหนังสือแห่งชาติหรือเปล่าครับ มีถุงผ้าช่วยลดภาวะโลกร้อน "สำคัญที่ใจ" ของสำนักพิมพ์อริยชนอยู่ โซน C1 Booth P03 ครับ (อ.คนไร้กรอบ)
สวัสดีครับน้องพิมพ์
หายไปนานมากแล้ว กลับมาเที่ยวนี้มีข้อคิดให้ลองตัดสินใจ ในหน่วยของเอกชนการตัดสินใจไม่ค่อยลำบากนัก เพราะอยู่บนฐานการตัดสินใจของผู้นำ แต่ถ้าเป็นงานราชการการตัดสินใจในลักษณะนี้ค่อนข้างยาก เพราะการถาวรของผู้ร่วมงานที่ผู้นำต้องคิดถึงในอีกหลาย ๆ เรื่อง ต้องให้โอกาสครั้งที่ ๑ ครั้งที่ ๒ ไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะแยกย้ายจากกัน หรือหาวิธีการอื่นที่บัวไม่ให้ช้ำน้ำไม่ให้ขุ่น....เพราะเลือกไม่ได้...ชีวิตการทำงานราชการก็เป็นอย่างนี้ละครับ...เขียนเป็นเล่มก็ไม่จบครับ
ขอบคุณครับ
โห ยังใช้ internet ไม่ได้ มาแอบใช้ที่หอสมุด ใช่ๆๆ นิ้วคนยาวไม่เท่ากันจริงๆๆ
สวัสดีคะ คุณข้ามสีทันดร
ช่วงนี้ก็สบายดีคะ ติดอย่างเดียวอากาศร้อนมาก หน้าเขียวหน้าดำเพราะแดดแรง
งานสัปดาห์หนังสือ ไปแน่นอนคะ แล้วจะไปคว้ากระเป๋าผ้าใบใหม่มาอวดนะคะ
ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมเยือนคะ
สวัสดีคะ นายช่างใหญ่
หายไปนานเพราะไปทำงาน ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ ไม่มีอินเตอร์เนต แต่สบายใจแบบบอกไม่ถูกเลยคะ...
เรื่องราวการทำงานนี่ เล่าไม่มีวันหมดเลยนะคะ โดยเฉพาะถ้าทำงานกับ "คน"
ขอบคุณที่มาให้กำลังใจนะคะ
สวัสดีคะ พี่อาจารย์ขจิต
น่าสงสารคนใช้เนตไม่ได้ ระวังจะลงแดงนะคะ
นึกว่าพี่จะไม่มาให้กำลังใจกันซะแล้ว
-------
ความไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐนะคะทุกท่าน
รักษาสุขภาพด้วยคะ
---^.^---
สวัสดีครับ น้อง พิมพ์ดีด
- มิได้พบกันนานแสนนาน ท่านสบายดีรึ ?
- ได้ยินแว่วว่า ใครจะเลี้ยงข้าวน่ะ อิ อิ
- ว่าแต่ อาจารย์ขจิตมาเขียนบรรทัดเดียวเนี่ยนะ 555
- คนย่อมไม่เหมือนกันสักกะคน เรียกว่า ความแตกต่างระหว่างบุคคล
- เหมือนเพลงเก่าเลยเนอะ ของ แหวน ฐิติมา
- "...มือคนเรามีนิ้วที่ยาวสั้นไม่เท่ากัน โป้งกลางนางชี้ นั่นมีค่าทั้งนั้น แตกต่างที่การใช้ไม่ค่อยจะเหมือนกัน ที่สำคัญ มันต่างกัน ... " จำไม่ค่อยได้แล้ว แต่สะท้อนข้อเขียนดีจัง
ขอบคุณครับ .. น่าคิดถึงดี คนชื่อ พิมพ์ดีด :)
สวัสดีจ้ะน้องพิมพ์ดีด
นิ้วยาวไม่เท่ากันหรอก ขืนยาวเท่ากัน มือคนเราคงไม่ค่อยสวยเท่าไหร่
คนไม่มีรากมีหลานวัยรุ่น เปิดเพลงทั้งวัน จะกิน จะนอน จะอ่านหนังสือ ทำการบ้าน โทรศัพท์คุยกับแฟน .... แล้วไม่เลือกเพลง ไม่สนใจศิลปินค่ายไหน เพราะไม่เพราะ ฟังหมด...
แปลกใจมากเลยถาม ฟังอะไร... ฟังเพลง... เพลงอะไร.... ไม่รู้เหมือนกัน...ฟังหมด... อ้อ..แสดงว่าชอบเพลงทุกประเภท... เปล่า...บางเพลงชอบบางเพลงไม่ชอบ... อ้าวแล้วฟังเพลงที่ไม่ชอบทำไม... จะได้รู้ว่าเพลงที่ชอบน่ะมันเพราะยังไง... !!!!!!!
ดีนะ ฟังเพลงที่ไม่ชอบจะได้รู้ว่าเพลงที่ชอบเพราะยังไง...คิดได้ไงไม่รู้... ขำ ๆ หลาน ก็เขาคิดแบบนี้...มันไม่เหมือนเรา
นิ้วไม่เท่ากันหรอก...แต่มีประโยชน์ทุกนิ้วนะ...
สวัสดีครับ
เข้ามาให้กำลังใจ ^^
ถึงนิ้วจะยาวไม่เท่ากัน แต่ก็มีความสำคัญแตกต่างกัน อยู่ที่ว่าเราจะใช้ประโยชน์อย่างไร
ถ้าไม่คิดถึงความต่าง นิ้วมือทุกนิ้วย่อมประสานกันเป็นมือที่มีพลังครับ
สู้ ๆ นะครับ
ขอบคุณครับ
สวัสดีคะ อ.Wasawat
หายไปเสียนาน สบายดีคะ อ้วนท้วนสมบูรณ์ดี และหวังว่าอาจารย์ก็สบายดีเช่นกันนะคะ
ทำงานบนความแตกต่างของคน ปวดหัว...แต่สนุกดีคะ
ทุกคนมีคุณค่าเหมือนกัน ต่างกันที่คนมองเห็นและตระหนักมากกว่า
ขอบคุณคะที่มาให้กำลังใจนะคะ
สวัสดีคะ คนไม่มีราก
ความต่างมักมีสีสันให้เรียนรู้เสมอนะคะ
ขอบคุณที่แวะมาทักทายคะ
สวัสดีคะ น้องเอก
คนเก่งคือคนที่สามารถใช้ประโยชน์และเรียนรู้ในการอยู่ร่วมกันกับความต่างของสิ่งรอบตัวได้...ใช่ไหมคะ
ขอบคุณนะคะที่แวะมาให้กำลังใจ
รออ่านบันทึกของน้องเอกนะคะ
---^.^---
สวัสดีเจ้าค่ะ พี่พิมพ์ดีด
น้องจิแวะมาเยี่ยมบ้านของพี่พิมพ์ดีด คิคิ นิ้วน้องจิก็ยามไม่เท่ากัน ถ้ายามเท่ากันคงจะแปลกค่ะ และไม่สวยแน่ๆ หนูพูดมีความนัยนะค่ะ (แต่ไม่รู้นัยอะไร) 555+++ คิคิ รักษาสุขภาพด้วยนะเจ้าค่ะ
เป็นกำลังใจให้เจ้าค่ะ ---> น้องจิ ^_^
สวัสดีคะ น้องจิ
ขอบคุณมากนะคะที่แวะมาเที่ยวบ้านพี่
รักษาสุขภาพเช่นกันนะคะ
---^.^---
สวัสดีค่ะน้องพิมพ์ดีด
- คิดถึงค่ะ หายไปไหนหนอน้องเรา...
- ใช่ๆๆหายไปนานมากๆๆ
- ขอบอก
- ประกาศๆๆน้องหายไป
