ตัวอย่างการสร้างเสริมความเข้มแข็งของชุมชนเมือง | แวนคูเวอร์
เมืองแวนคูเวอร์แบ่งออกเป็น เขต (district) และ ชุมชน หรือ กลุ่มเพื่อนบ้าน (neighbourhood)
* อยากเรียก neighbourhood ว่าตำบลเพียงแต่ว่ามันไม่มีแบ่งย่อยไปกว่านี้เป็นหมู่บ้านอ่ะคะ จะเรียกว่าหมูบ้านมันก็ใหญ่กว่าหมู่บ้านที่เมืองไทย
apartment ของมัทกับเจษฎฺ์อยู่เขต Vancouver Westside ในชุมชนที่ชื่อว่า Kerrisdale
-
ชุมชนที่นี่ก็จะมี Community Centre ของแต่ละชุมชนเลย มีห้องสมุดสาธารณะของแต่ละชุมชน แต่ศูนย์สาธาฯ (community health centre) มีเขตละศูนย
-
แล้วธุรกิจร้านค้าในแต่ละชุมชนก็จะรวมตัวกันเป็น business association promote ธุรกิจของชุมชนให้คนชุมชนอื่นมาเที่ยวและช่วยพัฒนาโครงสร้างชุมชนเสริมไปกับที่ทางเทศบาลทำอยู่แล้วด้วย
ใน 1 ปี แต่ละชุมชนก็จะมีงานประจำปี บางที่เข้มแข็งก็งานใหญ่ มีปีละหลายครั้ง บางที่ก็มีครั้งเดียว รูปแบบงานก็ต่างกัน บางที่เป็นงานใหญ่มาก มีคนมาจากทุกมุมเมืองเช่นงานของชุมชน Kitsilano
ที่ Kerrisdale ที่มัทกับเจษฎ์อยู่นี้ก็ชุมชนเข้มแข็งงานใหญ่ แต่ไม่ค่อยมีคนนอก เท่าที่เห็นจะเป็นคนแถวนี้ซัก 80% มีงานปีละ 2 ครั้ง งานวันนี้เป็นครั้งแรกของปี ต้อนรับฤดูใบไม้ผลิและฤดูแข่งเบสบอลของเด็กๆ (little league) สังเกตได้ว่าป้ายงานเป็นรูปเด็กเล่นเบสบอล
วิธีการตั้งทีมคือธุรกิจร้านค้าจะเป็น sponsor ให้ร้านละทีม ตั้งทีมมาแข่งกัน เด็กก็มาจากในชุมชน แต่ว่า league นี้มีมานานมากจนตอนนี้มีการเชิญทีมชุมชนอื่นมาแข่งด้วย ที่แวนคูเวอร์นี้เด็กจะเรียนโรงเรียนใกล้บ้าน ใน Kerrisdale เองก็มีอยู่หลายโรงเรียนทั้งประถมและมัธยม เด็กก็เลยเยอะมากๆค่ะ
มาดูหน้าตานักเบสบอล little league ของ Kerrisdale กันเลยคะ
มีรุ่นเล็กมากๆด้วยค่ะ
ชุมชนนี้มีเสน่ห์ตรงที่เป็นชุมชนที่มีคนทุกวัยตั้งแต่เด็กมากไปสูงวัยมากๆ
มีปู่ย่าตายายมารอดูเด็กๆเต็มไปหมด
มาดูพาเหรดส่วนอื่นๆดูบ้างค่ะ
พอหมดพาเหรดแล้วทุกคนก็ไปรวมกันที่สนามเบสบอลเพื่อนเปิดงานแข่งคู่พิเศษ
บนถนนก็มีกิจกรรมต่างๆต่อ มีวงดนตรีมาเล่น ร้านค้าลดราคา มีของแจก เป็นต้นค่ะ
จบแล้วค่ะ มัทเป็นแค่นักเรียนที่มาอยู่ชั่วคราว ไม่ได้มีลูกเข้ารร.ที่นี่ ไม่ได้มีบ้าน แค่เช่าห้องอยู่ แต่มัทก็รู้สึกได้ถึงความเป็น "community" ของ Kerrisdale
เราซื้อกับข้าวร้านเดิมๆ ทานข้าวร้านเดิมๆ เดินถนนเดิมๆ เล่นเทนนิสสนามเดียวกัน ไป community centre ไปออกกำลังกายที่เดียวกัน หน้าตาคนแถวนี้ก็คุ้นกันไปเอง คุยกันไปเอง ยิ่งมีงานแบบนี้ยิ่งทำให้คนรัก neighbourhood ตัวเอง มีกิจกรรมร่วมกันมากขึ้น ทำลายกำแพงคนเมืองที่กั้นให้ต่างคนต่างอยู่ออกไปทีละน้อยละน้อย : )
ความเห็น (15)
คุณมัทนา
ยอดเยี่ยมมากเลยครับ ที่เล่าบรรยากาศของชุมชน ผมกำลังเสนอให้ องค์การบริหารส่วนตำบล(อบต.) 17 ตำบล ของ 4 อำเภอ ในจังหวัดนนทบุรี จัดตั้ง สโมสรเด็กและเยาวชนประจำตำบล พร้อมคิดแผนยุทธศาสตร์ในการพัฒนาเยาวชน โดยเชื่อว่า เด็กและเยาวชนจะเป็นพลังในการดึงดูดความสนใจของผู้ใหญ่ทุกคนในชุมชน ให้หันมาร่วมมือและร่วมพัฒนาชุมชนในด้านอื่น ๆ มากยิ่งขึ้นต่อไป การเรียกชุมชนว่า "กลุ่มเพื่อนบ้าน(Neighbourhood)" เป็นการให้ความหมายที่ดีมาก
- ให้ Concept ตำบล ว่า "กลุ่มเพื่อนบ้าน"
- เด็กที่นี่ เรียนในโรงเรียนใกล้บ้าน
- เมื่อจัดกิจกรรมของเด็ก ผู้ใหญ่ ปู่ ย่า ตา ยาย จะมาร่วมมือ(อย่างแน่นอน)
- ร้านค้าในชุมชนเป็น Sponsor ดูแลกิจกรรมของเด็ก
- ร้านค้า ธุรกิจในชุมชน รวมตัวกันเพื่อสร้างความเข้มแข็ง อำนาจต่อรอง หรือ อำนาจการจัดการ
- น่าสนใจอย่างมากเลยนะคะ ที่จะส่งเสริมให้ชุมชน จัดกิจกรรมกันเอง ได้อย่างเป็นจริงๆ
- ซึ่งดูแนวโน้มถ้าเขาทำกันจริงๆ แล้ว ก็ย่อมทำได้แน่เลย
- บรรยากาศที่แวนคูเวอร์ดูดีมากเลยค่ะ
ยอดเยี่ยมน่าอิจฉา.. อี๋กำลังทำงานวิจัยหัวข้อ เรื่องการการพื้นที่เรียนรู้ทางวัฒนธรรมผ่านอินเทอร์เน็ต
Copcept คือ อยากทำให้เป็นที่เรียนรู้ของเด็กกับวัยรุ่น และ เป็นที่ผู้ใหญ่เข้ามาศึกษาวัฒนธรรมสมัยของเยาวชน
เห็นตัวอยากแบบนี้แล้วปิ๊งเลย
อ้อ รูปสวยมากนะคะ
ยินดีมากๆที่อ.สุพักตร์มาเยี่ยมที่บล็อกนี้ค่ะ เพิ่งแอบไปดู thaievaluator.com มาเองค่ะ เพราะมัทก็ทำวิจัยเกี่ยวกับการประเมินเช่นกัน แอบชื่นชมกับบล็อกแม่สอนลูกอยู่ด้วยค่ะ
- เรื่องให้เด็กเป็นศูนย์กลางในการส่งเสริมใดๆก็ตามนี่ได้ผลมาหลายที่หลายโครงการ วัฒนธรรมไทยก็ไม่ต่างกัน แต่ว่ารูปแบบคงต้องไปคิดอีกทีว่าทำอย่างไรให้เข้ากับบ้านเรา บางทีถ้าไม่ทางการมาก ไม่ต้องจดทะเบียนใดๆก็ได้ผลแบบสบายๆไม่มีใครโดนบังคับไปอีกแบบค่ะ หากลวิธีจุดชะนวนให้เกิดการก่อกลุ่มเอง ก็อาจจะได้กลุ่มที่เข้มแข็งไปอีกแบบ
ขอบคุณอีกครั้งที่แวะมานะคะ
พี่หมอนนท์ (เพื่อนร่วมทาง): จริงๆแล้วจะให้วิเคราะห์ว่าชุมชนไหนเข้มแข็งกว่ากันเพราะอะไรก็น่าสนใจนะคะ เพราะแต่ละที่จะมีกลุ่มประชากรที่ต่างกันไป บางทีมี immigrant มากมาย บางที่มีแต่วัยที่เพิ่งจบมหาวิทยาลัย แล้วเริ่มทำงานใหม่ๆ (ที่ที่ hip hip) บางที่ก็จนซะ บางที่ก็ไม่เหมือนที่ไหนเลย เช่นใน UBC ก็เป็นเขตการปกครองแยกออกไปเลย คนที่อยู่แต่ใน campus ก็จะได้อารมณ์อีกแบบค่ะ ไว้ว่างๆกว่านี้มัทจะลองค้นดู
คุณอี๋ (ladygenius)
ดีใจที่บันทึกนี้ทำให้คุณอี๋เกิดความคิดปิ๊งๆ งานคุณอี๋น่าสนใจดีนะคะ
คล้ายๆ senior pals รึเปล่าคะ
ขอบคุณที่แวะมานะคะ
- มีคลิปดนตรีด้วย มาเยี่ยมชมครับ
- เมืองน่าอยู่จังนะครับ
สวัสดีครับ อ.มัท
ที่พวกบ้านเราไปดูงานไม่รู้ได้เห็นเข้าใจอะไรที่ ดูดีแบบนี้มาบ้างหรือเปล่านะครับ เป็นเรื่องที่เป็นพื้นฐานของชุมชนอยู่แล้วนะครับ แต่ว่าอย่างบ้านเราอาจไม่ได้คิดแบบเป็นโครงสร้าง หรือ รวบยอด เป็นคอนเซปท์อะไร ที่เห็น ๆ มีอยู่ก็คือ
งานบุญประเพณี ซึ่งมีทุกเดือน ( แต่จะมีบุญใหญ่ประจำปีเช่นกัน อาจต่างกันไปในแต่ละพื้นที่ )
งานแข่งกีฬาสีโรงเรียน กีฬากลุ่มโรงเรียน กีฬา อบต. งานของดีประจำอำเภอจังหวัด
ผมว่าบางทีบ้านเรางานมันเยอะเกินไป ความสำคัญก็ไม่รู้จะพุ่งไปตรงไหน แล้วเราให้ความสำคัญไปที่ประเพณีวัฒนธรรม โดยอาจไม่ได้มองเรื่องโครงสร้างของชุมชนนัก ก็เลยทำให้เราหลากหลายแต่ไร้จุดหมาย
แต่ขณะเดียวกันตัวปัญหาเรื่องการเปลี่ยนแปลงของวัฒนธรรมประเพณี หรือการปรับประยุกต์ใช้ก็กำลังเกิดปัญหาไม่เหมาะสมกับสถานการณ์หรือ ความจำเป็นในการดำเนินชีวิตในยุกปัจจุบัน
อีกเรื่องที่พยายามพัฒนากันอยู่ตอนนี้ก็คือ แผนชุมชน ซึ่งก็โยนเอาภาพใหญ่ ๆ กว้าง ๆ ลงไปในหมู่บ้านกันอีกทั้งทาง เศรษฐกิจ การเมือง สังคม สิ่งแวดล้อม ศาสนา
ผมว่าก็ทำให้ความเป็นชุมชนยังคงมองกันไม่ออก บอกกันไม่ได้ และขาดการเชื่อมต่อรูปแบบวัฒนธรรมประเพณีดั้งเดิมกับการประยุกต์ใช้ในสังคมใหม่อีกอยู่ดี
เราขาดการจัดการที่ดีอีกตามเคยนะครับ ก็เหมือนยามเราได้เป็นเจ้าภาพจัดงานอะไร หรือกีฬาอะไรระดับชาติซักอย่างในบ้านเรา บางครั้งมันจับต้องมองเห็นความชัดเจนในแต่ละครั้งยากจริง ๆ แม้แต่เพลงประจำการแข่งขันก็....ไม่ได้บอกอะไรนัก...
ขอบคุณที่นำมาให้ผมได้ทราบอะไรมากขึ้น ไปอีก แล้วก็อ่านที่ผมบ่น ๆ มาด้วย ( อยากลองแลกเปลี่ยนเป็นเชิงสังคมเปรียบเทียบน่ะครับ )
ขอบคุณนะครับ ฤดูใบไม้ผลิดูดีมั้ยครับ
คุณสุมิตรชัยคะ บ่นได้เลยค่ะ รับฟังเพราะบ่นแบบวิเคราะห์แบบนี้มีประโยชน์
มัทขอบ่นกลับนิดนึงว่า จริงๆมัทไม่กังวลสังคมชนบทเท่าสังคมเมืองเพราะองค์ความรู้บ้านเรา เรื่องสังคมชนบทมีคนสนใจรวบรวมมามาก แต่สังคมเมืิองนั้นมีน้อยกว่า
งานบุญประเพณี งานโน่นงานนี้ มีพิธีเปิด เชิญคนโน้นคนนี้มาเป็นหน้าเป็นตามันเป็นวัฒนธรรมไทยไปแล้ว แต่ก็ไม่ได้แปลว่ามันจะไม่ดี เราใช้มันเป็นโอกาสได้
สิ่งที่มัทนำเสนอในบันทึกนี้มัทอยากให้เห็นโครงสร้างที่ทางหลวงจัดให้ คือ community centre, สนามกีฬา, ห้องสมุดประชาชน, การแบ่งโซนเป็น neighbourhood
ส่วนแต่ละที่จะทำอะไรก็ให้คิดกันเอง ทางหลวงไม่ต้องไปสั่งไม่ต้องไปทำแผนอะไรให้เค้า ให้เค้าคิดเองหางบเอง หรือ ถ้าต้องการงบก็ค่อยขอทางการเอา
ทางการส่งคนมาช่วยงานตลอด
มัทคิดยังไม่ออกว่าจะ appply กับสังคมระดับตำบลอย่างไร เพราะ อบต.เรามีอำนาจในหลายๆด้านมากเหลือเกิน ถ้าไม่เป็นข้อดีสุดๆไปเลยก็เป็นอุปสรรคที่น่าเก็กซิมมาก
ในใจมัทคิดถึงกรุงเทพ รังสิต บางบัวทอง ประมาณนี้ค่ะ ยิ่งที่ที่มีคนอพยพเข้ามาทำงานมากๆยิ่งน่าคิด
พลัดกันบ่นเนอะคะ : ) ขอบคุณที่ิแวะมาแลกเปลี่ยนกันนะคะ
คุณกวินทรากร: ขอบคุณมากๆสำหรับความสม่ำเสมอ : )
แวนคูเวอร์ติดอันดับเมืองน่าอยู่ที่สุดในโลกทุกปีคะ บางปีก็ที่ 1 บางปีก็ที่ 3 ขึ้นๆลงๆ เห็นบันทึกนี้แล้วก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ใช่มั้ยคะ : )
- สมเป็นเมืองน่าอยู่จริงๆด้วยค่ะ
- แล้วสมาชิกในชุมชนก็ร่วมแรงร่วมใจกันอย่างดี
- อยากให้บ้านเราน่าอยู่แบบนี้บ้างนะคะ
- อิอิ คนในหมู่บ้านตัวเองจนป่านนี้ยังรู้จักไม่หมดทุกคนเลยค่ะ ทั้งๆที่มีคนแค่ 50 กว่าคน บางคนยิ้มให้ก็ไม่ยิ้มตอบเราเลยหน้าแตก
- แต่รู้จักหมาในหมู่บ้านเกือบทุกตัวแล้วค่ะ
ต่อมาจากบันทึกที่แล้วเลยค่ะที่คุณnaree suwan
บอกว่า เพื่อนบ้านคือรั้วที่ดีกว่ารั้วกันขโมยใดๆ
คนใหม่หมู่บ้านสังคมเมือง ต้องมีรั้วสูงๆก็เพราะไม่ได้อยู่เป็นชุมชนช่วยกันก็เรื่องนึงเนอะคะ
บ้านมัทที่กรุงเทพก็อยู่ในหมู่บ้านจัดสรรที่เจ้าของโครงการเค้าทิ้งไปแล้ว ก็เลยเริ่มมาดูแลกันเอง รู้จักกันบ้าง แต่ก็ยังไม่เท่าไหร่ มีผู้สูงอายุไปรวมตัวกันออกกำลังกายนั่งคุยตอนเช้าริมสระน้ำ มีการจัดงานตักบาตรร่วมกันตอนปีใหม่ริมสระน้ำ
นี่แหละค่ะที่มัทบอกว่า ตัวโครงสร้างทางกายภาพช่วยได้ ถ้าไม่มีสระน้ำบ่อน้ำนี้ก็ไม่มีพื้นที่รวมตัวกัน เพราะฉะนั้น มัทจะให้ความสำคัญกับ พื่นที่ เหล่านี้มาก ศูนย์ออกกำลังกายที่ไม่ใช่แค่ลานเล่นบาสนี่ถ้ามีจะดีมากๆ ที่นี่ศูนย์ชุมชนมียิมชนิดที่ไม่ต้องไปจ่ายเงินเข้าฟิตเนสเอกชนแพงๆที่ไหนเลย ที่นี่จ่ายปีละ 4000 บาท ไปบ่อยแค่ไหนก็ได้ ตีเทนนิสก็ตีฟรี สนามไม่ต้องดีเลยค่ะ เทปูนนี่แหละ ก็ใส่รองเท้่าไม่ต้องดีมาก แต่ก็มีที่ตีได้บ่อยๆและฟรี สวนสาธารณะตรงบ้านมัทที่นี่ก็เป็นสนามหญ้าใหญ่แต่ 2 สนามบอล แค่นี้ก็มีพิื้นที่สีเขียวให้คนมาเดินเล่น นั่งพัก โยนบอล เตะบอล มาปิคนิคได้แล้ว ไม่ต้องแต่งอะไรให้หรูหราเลย
แล้วทางรร.มัธยมที่นี่ก็เปิดให้ใช้ลู่วิ่งกับสนามบอลหลัง 5 โมงเย็นอีกต่างหาก คือพอนร.กลับบ้าน คนอื่นๆในชุมชนก็มาใช้ได้ถึงเที่ยงคืนถึงปิดไฟ มัทเห็นกลุ่มพ่อบ้าน อายุ 50-60 มาแตะบอลอยู่เรื่อยๆ บางทีก็มีกลุ่มวัยรุ่นมาแจมแตะด้วย น่ารักจะตาย
เขียนซะยาวเลย แฮะๆ