สวัสดีครับ....
เช้านี้ได้แบ่งปันเรื่องราวกับท่านสมคบ....
เรื่องราวกรณีของการที่แพทย์ถูกฟ้องร้อง และคดีอาญา และการเรียกค่าเสียหาย
ต้นเรื่องคือกรณีการผ่าตัดไส้ติ่งที่ภาคใต้ และอุบัติการณ์ที่เพิ่มมากขึ้น....
บวกกับกรณีที่สุ่มเสี่ยง และน่าตื่นเต้นหลายกรณีในชีวิตของการทำงานช่วง...นี้
สัปดาห์ที่ผ่านมา เป็นช่วงที่เปลี่ยนผ่านของแพทย์ ทำให้ต้องทำงานเพียงสองคน..สลับกันไปมา 7 วัน
ด้วยบริบทของงาน ภาระกิจในเมืองที่เติบโตมากขึ้น....
เมื่อมองเรื่องราวความเสี่ยงที่อาจจะเกิดขึ้นต่อแพทย์....
บางครั้งก็เกิดความรู้สึกห่อเหียวกับจิตใจ ต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นต่อเพื่อนร่วมวิชาชีพ...
อาจจะมีความแตกต่างอย่างมากมาย และปัจจัยอื่นๆที่เกี่ยวข้อง...
แต่สำหรับแพทย์ในโรงพยาบาลชุมชน ที่ห่างไกล ผู้คนที่ย้ายหนีออกไป ทั้งไปเรียนต่อและเข้าเมือง
การทำงาน...ที่มีความเสี่ยง...ต่อผลกระทบจากงาน
บางครั้งก็กลับมาคิดว่า
ทำดีก็เสมอตัว ถ้าพลาดก็คง...
อีกมุมคือ...ก็ยังมีผู้คนอีกมากมายที่อาจจะต้องการความช่วยเหลือ ความเป็นแพทย์
หากการเรียนรู้ถึงปัจจัยที่จะลดความเสี่ยงก็น่าจะเป็นหนทางหนึ่งที่ทำให้เกิดความรู้สึกที่ดีต่องาน
....ที่พยามทำอยู่คือ
- การทำงานให้ดีที่สุด ในกรอบความรู้และวิชาการ(มันมากจริงๆ แต่ก็ต้องพยามตามให้ทัน)
- การสื่อสาร และเรียนรู้ที่จะพูดคุย อธิบาย...
- การบริหารความเสี่ยง... การจัดการกับสิ่งที่อาจจะเกิดความไม่เข้าใจ ไม่พึงพอใจ
- การทำความดี ปฏิบัตธรรม เผื่อว่าความดีจะช่วยปกปักรักษามิให้เกิดวิบากกรรมที่รุนแรง
- อื่นๆ ..
ถ้าหากว่าการทำงานด้วยจิตใจที่สุ่งมั่น แล้วยังต้องประสบกับเรื่องราว...
ก็คงเพราะว่าวิบาก และผลของการกระทำ..ที่อาจจะยังไม่ดีที่สุด..
หลายๆคนจึงไม่อยากแบกรับความเสี่ยงนี้ ปฏิบัติเวชกรรมแบบระมัดระวัง และเชิงป้องกันตนเอง
ซึ่งจะมีทั้งผลดีและผลด้านตรงข้ามตามมา...
เป็นกำลังใจให้กับเพื่อนร่วมวิชาชีพที่พยามทำดีต่อไป โดยเฉพาะแพทย์ในโรงพยาบาลชุมชนครับ
แม้บางครั้งเรากำลังยืนอยู่บนเส้นด้าย... ก็ตาม