ถ้าทุกอย่างอยู่ที่ใจ

สุขที่ใจ ทุกข์ที่ใจ และเจ็บที่ใจ

เห็นด้วยกับบทความ ถ้อยคำที่เรียบเรียง สอนให้ รู้ว่า ทุกอย่างอยู่ที่ใจ คำสอนคำพูด คำบ่นที่เฝ้าสอนเฝ้าบ่น นั้นคือเสียงของความรัก เสียงของความห่วงใย การที่รับฟังอะไรมากๆ นั้นแหละ เป็นบ่อเกิด ความคิด สติ พูดมากเวลาคิดน้อย หยุดฟัง คิดไตร่ตรองมองให้เห็นว่าสิ่งที่เป็นที่แท้จริงคืออะไร คิดอะไรให้สบายใจตัวเอง สอนให้ ตัวเองมีความสุข ณ ตรงนี้ ก็ควรแคร์คนรอบข้างที่เค้าหวังดีกับเรา ให้เชื่อไว้เสมอ ว่า ที่ได้เกิดมาเจอกัน นั้นก็บุญ นักหนาแล้ว อย่าเอาความดีที่สร้างมาด้วย กันเพื่อมาเจอกัน ให้กลายเป็นสิ่งแตกหัก อย่าคิดร้ายใคร อย่าเอาอะไรมาฝังใจ ให้เจ็บ "มื่อเราก้าวไป ทุกอย่างก็เริ่มจบลง"บอกตัวเอง แยกแยะ สิ่งทีบ่งบอกว่าดำกับขาวให้ออก นั้นแหละ ทุกอย่างอยู่ที่ใจ ดีให้มองว่าดี ไม่ดีก็มองว่าไม่ดี ตามหลักของธรรมชาติ ไม่เอาใจและตัวเองเป็น หลักการคิด

การที่มองคน คนหนึ่งแล้วแยกว่าคนนี้ดีหรือไม่ดี นี้ก็ต่างกัน

เช้าตรู่ทุกวัน เวลาเปิดร้าน ฉันจะเห็นคุณตา คนหนึ่ง แกถีบสามล้อผ่านหน้าร้านทุกวัน แกจะหาดูตามถังขยะเพื่อหาของเก่า ไปขายก่อนที่รถขยะจะมาเก็บตอนเช้า และแกจะคอยเก็บขยะที่อยู่นอกถัง ตามถนน มาใส่ในถัง จากคุณลุงถีบสามล้อกลางวันแล้ว ทุกเย็นเวลาที่ฉันเปิดร้าน2-3ทุ่ม แกก็จะมาแวะดูถังขยะทุกๆใบอย่างที่แกทำทุกเช้า และทุกๆวัน ฉันไม่เข้าใจว่าทำไหมหลายๆพูดว่าแกบ้า พูดว่าแกสติไม่ดีไล่คุณลุงบ้า ซ้ำแล้วบางคนบอกให้ลูกตัวเอง ออกห่างแก บางทีฉันไปช่วยลุงเก็บกวาดรอบๆถังก็หาว่าฉันบ้าไปอีก ฉันสังเกตหลังๆแกไม่ค่อยมีลูกค้าที่จ้างแกให้ไปส่ง มีแต่คุณยาย คุณย่า แก่ๆเดินไปมาไม่ค่อยสะดวกแล้ว ท่านมาจ่ายตลาดแล้วเรียกให้ไปส่ง แกจะยิ้มคุย กับลูกค้า และลูกค้า ดูแล้วมีความสุข ถ้ามีแต่สามล้อ จักรยานก็คงดี ไม่ต้องมีเสียงเครื่องยนต์ ให้ปวดหัว และไม่ต้อง ไปแคร์ น้ำมัน ทำไหมนะ ทำไหมไม่คิดบ้างนะว่า ถ้ามีไม่ลุง เนี้ย จะมีใครสักกี่คนในชุมชนนี้ที่จะมีสามัญสำนึกดูแลความสะอาดในชุมขน นอกจากรถเก็บขยะเทศบาล เศษตะปูที่พวกวัยรุ่นเอาไป เทไปกลางถนน คุณลุงยังอุตส่าห์เก็บจนหมด ถ้าไม่มีคุณลุงอาจจะมีหลายๆคนที่ต้องเสียเงินค่าซ่อมรถก็ได้ และคนที่บอกว่าบ้า สติไม่ดีนี้แหละ ที่คอยรับคอยส่ง ปู่ ย่า ตา ยาย ผู้ให้กำเนิด ของคนที่ว่าคุณลุงบ้านี้แหละ ปล่อยให้ท่านเดินมาจ่ายตลาด ทั้งๆที่จะเดินก็จะไม่ไหว ทำไหมไม่มาดูแลท่าน ฉันถามแก เคยถามคุณลุง ตอนที่ฉันไปเก็บช่วยลุง ว่าคุณลุงเหนื่อยไหม คุณลุงแกยิ้มแล้วก็ดึงเศษที่ฉันกำลังเก็บใส่ถุง บอกว่าลุงมีความสุข เวลาที่บ้านเราสะอาด ดีด้วยลุงได้ออกกำลังกาย ก็หัวเราะแล้วบอกฉันอีกว่า หนูนะไปล้างมือเถอะ มันสกปรก

แล้วลุงก็จูงสามล้อ ไปถังขยะถังต่อไป ฉันมองคุณลุงเดินห่างออกไปในใจฉันประทับใจคุณลุงมาก นี้แหละชีวิต ที่เพียงพอ คุณลุงอยู่บ้านห่างจากบ้านพ่อฉันที่อยู่นอก ตลาด ไปไม่กี่หลัง คุณลุงเป็นราชการบำนาน มาแล้ว สิบกว่าปี นักวิ่งมาราธอน ลำดับต้นๆ รุ่น ผู้สูงอายุระดับประเทศ ลุงเกิดที่นี้และย้ายไปทำงานต่างจังหวัด หมดอายุราชการ แกย้าย มาปลูกบ้านที่นี้ เพราะแกบอกว่า เกิดที่นี้ แกจะตายที่นี้ รุ่นเด็กรุ่นหลาน รวมทั้งฉันก็ไม่เคยเห็นแกเลย มาเห็นอีกที ก็ผู้ชายแก่ๆคนหนึ่งที่ เก็บขยะแถวบ้านนี้แหละ

...นี้แหละที่ฉันอยากให้คิดกันว่า ทุกอย่างอยู่ที่ใจ จงใช้หลักธรรมชาติ ในการตัดสิน ทุกๆอย่าง

....*.*-* .. ฉันไปหน่วยงานหนึ่ง ฉันเห็นคุณยายแก่ๆคนหนึ่งแกกำลัง ก้มๆเงยๆ มองหาอะไรสักอย่าง สักพักแกก็เดินไปหาพนักงานคนหนึ่งแล้วบอกว่า " คุณ ยายเขืยนไม่ได้ อ่านก็ไม่ออก ช่วยเขียนให้ยายหน่อย" พนักงานหยุดการทำงาน แล้วบอกยายเสียงดัง ว่า " ไม่เห็นหรอหรอว่าทำงานอยู่ เขียนไม่ได้อ่านไม่ออกทำไหมไม่เอาลูกเอาหลานมาด้วย กลับบ้านไปให้ลูกหลานเขียนให้" ก็ตะโกนเสียงดัวกว่าเดิมว่า ถ้าใครไม่พร้อมอย่ามาเข้าแถว เสียเวลา ไม่ได้มารับจ้างเขียน ฉันเดินออกจากแถวแล้วไปหายาย ไปดูว่าคืออะไร คุณยาย น้ำตาใหลแล้วบอกว่า ยายไม่ได้เรียนมา มือยายก็สั่น แล้วแก่ก็ปาดน้ำตาแล้วบอกว่า ลูกหลานยายไปทำงานกรุงเทพกันหมด หนูเขียนได้ไหมยายจ้างถ้าจะให้ไปจ้างคนที่บ้านก็ นั่งรถไป 30 -40 กิโล ฉันเขียนให้ยายแล้วทำทุกอย่างให้ยายจนเสร็จ พอออกมา ยายเอาเงินให้ฉัน 200 ฉันยืนงง เพราะไม่คิดว่าทำเพราะยายจ้าง

พอฉันบอกว่าไม่เอา แกก็ พยายามเอาใส่มือฉัน ฉันบอกแกว่า ไม่เอาอะไร ขอให้เวลาคุณยายมาแถวนี้ ขอให้ แวะมาหาฉันที่ร้านทุกครั้งก็พอ แกยิ้ม และฉันก็เดินพยุงถือกระเป๋าให้คุณยายไปรอรถที่จะออกไปหมู่บ้านคุณยาย ฉันถามแกว่า คุณยายไปไหนมากระเป๋าใบใหญ่เลย คุณยายฉันเสียงเศร้าๆ ยายพึ่งออกจาก รพ เมื่อเช้า ฉัน เงียบไปพักหนึ่ง แล้วถามยายว่ายายเป็นอะไร ยายตอบฉันเบาๆ ว่า "ยายเป็นโรคหัวใจ" ด้วยความที่เป็นห่วงคุณยาย ไม่ทันคิด ฉันถามยายว่าแล้ว "ยายอยู่กับใครทำไหมไม่ให้เค้ามารับหรือให้เค้าพามา" ยายนิ่งไปพักนึ่ง และฉันก็รู้ว่า นี้พูดอะไรออกไป "ตั้งแต่ตาแกเสียยายก็อยู่คนเดียว ลูกยายไปทำงานกันหมด เค้าก็ดี ส่งเงินส่งทองมาไม่เคย เว้นเดือน " แล้วแกก็เล่า ถึงลูก หลาน ที่อยู่กรุงเทพแกอย่างมีความสุขที่ได้เล่า บางประโยคแกยิ้มที่มุมปาก ออกมา พอส่งแกขึ้นรถไป ฉันมานั่งคิด หลายๆอย่างที่ฉันได้เจอ

คนที่มีการศึกษาสูง ก็ไม่ได้ ทำให้ระดับจิตใจสูง

คนที่มีตำแหน่ง รวมทั้ง ยศ สูง ก็ไม่ได้ มีคุณภาพชีวิตสูง

อำนาจ ตำแหน่ง หน้าที่การงาน ไม่ได้แบ่งแยกความต่ำสูงของสังคม

ฉันไม่เคยคิดว่า หัวหน้ารายเดือน จะมีอะไร ต่างกันกับ แม่ค้าที่ตลาด

.....................อักษร หรือ คำสั้นๆ ที่แทน นาง นาย นางสาว นั้น จะมีอะไรต่างจาก คนทั่วไป ทำไหมต้องยกระดับบุคคนนั้น ด้วยทั้งๆที่ แค่อักษรไม่กี่ตัว

ทำไหมต้องแบ่งแยก ไม่เข้าใจ

ไม่มีชาวนาอยากรู้ ว่าจะกินอะไร แทนข้าว

ไม่มีแม่ค้าขายกับข้าว อยากรู้ เจ้านาย จะมีอะไรกิน เลิกงาน ก็เย็นแล้ว

เงินเดือนที่เอาไปผ่อนของแพงๆ อวดชาวบ้านนี้ก็ ภาษี คนหาเช้ากินค่ำนี้แหละ

มันไม่ต่างกัน หรอก ไม่ใช่ อยากให้ใคร สูงกว่า ดีกว่า หรือให้เปลี่ยน ควมคิด แค่อยากให้ รู้ว่า ทุกคนเท่าเทียมกัน

ให้ใจ คิดและใช้หลักธรรมชาติ ตัดสิน ว่าอะไร ถูก อะไร ผิด

เรากำลัง เข้าใจอะไรผิดไปไหม มองสังคมกันให้กว้างๆๆกันนะค่ะ